Υπάρχουν κατά την άποψή μου δύο κατηγορίες ανθρώπων σχετικά με το φαγητό: οι κοιλιόδουλοι και οι αδιάφοροι. Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως υπάρχει οποιοσδήποτε που βρίσκεται στη μέση αυτής της κλίμακας. Μάλλον, για να το πω πιο σωστά, αρνούμαι πεισματικά να το δεχθώ αφού για μένα το φαγητό είναι μανία –ή σου αρέσει πραγματικά ή δε σου αρέσει τελικά.
Εκτός από ανάγκη και μανία βέβαια, τα τελευταία χρόνια έχει γίνει και μόδα με αποτέλεσμα όσοι από εμάς ανήκουμε στην πρώτη κατηγορία, να ζούμε χαρούμενες εποχές σε αυτόν τον τομέα. Ας μη μιλήσουμε τώρα για άλλες εκφάνσεις της ζωής και δυστυχήσουμε.
Το Athens Street Food Festival ξεκίνησε πέρσι με φόρα, μάζεψε άπειρο κόσμο και φέτος επαναλαμβάνετε για τρία σερί Σαββατοκύριακα του Μαΐου. Πήγαμε, λοιπόν, μια καταδρομική βόλτα για να πάρουμε μια πρώτη γεύση. Αυτά που είδαμε (και φάγαμε) μας άφησαν ικανοποιημένους σε γενικές γραμμές. Φέτος παρατηρήσαμε με χαρά παραπάνω «εξωτικές» κουζίνες που σε βοηθάνε να πας μια βόλτα σε διάφορες γωνιές της γης με οδηγό τον ουρανίσκο σου ενώ πίνεις τα ποτάκια και τις μπύρες σου ακούγοντας πολύ προσεγμένη και κατάλληλη μουσική να παίζει από τα ηχεία.
Δύο στάσεις κάναμε μόνο αφού σκοπεύουμε να ξαναπάμε και τα επόμενα σου-κου. Δε θέλαμε να δοκιμάσουμε όλα τα «παιχνίδια» αυτού του γαστονομικού λούνα πάρκ με τη μία. Πρώτη στάση, λοιπόν, ήταν το Po’ Boy που σερβίρει κουζίνα από τις Νότιες Πολιτείες της Αμερικής. Και πάνω από αυτή την παράγραφο μπορείς να δεις τι έμεινε από ένα πιάτο γεμάτο spare ribs, pulled pork (σιγοψημένο χοιρινό), γαλοπούλα και διάφορα άλλα καλούδια από τις γειτονιές του True Detective που καταβροχθίσαμε σε περίπου 75 δευτερόλεπτα.
