Κάνε εικόνα το παρακάτω: Σε έχει φέρει ο δρόμος στο μουντό Manchester, πιάνει (ω τι πρωτοτυπία!) ψιλόβροχο και λες να μπεις στην «Samuel Platts» για να απολαύσεις λίγη από τη ζεστασιά της και μπόλικη από την μπύρα που προσφέρει η μπάρα της διάσημης παμπ στη γειτονιά του Ολντ Τράφορντ. Παρέα δεν έχεις, αρχίζεις και τα λες με κάτι ροδοκοκκινισμένους βρετανούς που κάθονται δίπλα σου στην μπάρα.
Μιλούν για τον Ερίκ Καντονά.
«Ωραίο παιχτάκι, σας ανέστησε, αλλά ο τύπος είναι καθικάκι», τους λες και προτού σε αρπάξουν, προλαβαίνεις και τους εξηγείς το λόγο που ξεδιπλώνεις τα σώψυχά σου: «Ε μα κάπου έλεος δηλαδή! Ο άνθρωπος έφερε στη μόδα το σηκωμένο γιακά! Τι στο διάολο είχε στο μυαλό του; Δεν ξέρω αν σας πονάει η αλήθεια, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Αυτό που σας λέω εγώ.»
Για να είμαστε δίκαιοι, δεν πρέπει να ρίχνουμε όλο το ανάθεμα για τη μάστιγα του σηκωμένου γιακά στον Ερίκ. Ναι μεν έτρεχε, ντρίπλαρε, σκόραρε και αραιά και που έριχνε και κάνα τάκλιν σε καμιά καρωτίδα οπαδού φορώντας τη φανέλα με το 7 στην πλάτη και το γιακά στο θεό, αλλά πού να φανταστεί ο δόλιος πως δύο και βάλε δεκαετίες αργότερα θα υπήρχαν κάποιοι συναρσενικοί που θα συνέχιζαν με θρησκευτική ευλάβεια τη στυλιστική του καινοτομία;
Δεν μιλάμε για όποια κι όποια μόδα, αλλά για μια στυλιστική επιλογή που καταφέρνει και επιβιώνει ακόμη και μετά από τόσες και τόσες κραχτικές (ρίξε εδώ μια ματιά στη θεϊκή που της είχε ετοιμάσει το slang.gr).
Δεν στοχοποιούμε, απλά παραθέτουμε.
Και είναι αλήθεια, πως το φαινόμενο που ξεκίνησε ως αποκλειστικό προνόμιο νεόπλουτων βουπουδιτών και δαπιτών, πλέον έχει καταλήξει δολοφονικό (για τα μάτια μας) εργαλείο στα χέρια (ή για να είμαι πιο ακριβής, στους σβέρκους), προλετάριων νεολαίων στα δυτικά προάστια. Βάλε και τους μεσόκοπους 50plus που το κρατάνε σηκωμένο σε διάσπαρτες γωνιές της Αττικής και καταλαβαίνεις πως η υπόθεση έχει πολύ ζουμί ακόμα. Δεν ξεμπλέκεις εύκολα, λέμε.
Και το κακό ξέρετε ποιο είναι με τους δρακουλιάρηδες που κυκλοφορούν ανάμεσά μας ελεύθεροι αν έχεις το θεό σου! φορώντας μπλουζάκι με χρήση λασπωτήρα; Σε ωθούν, οι μπαγάσες, να ψελλίζεις κάτι περίεργα στιχάκια μπας και σηκωθεί η Τζόαν Κόλινς από τα πευκάκια για να τους περιλάβει με τα βιτριολικά της σχόλια. Δεν είσαι τέτοιος τύπος, αλλά σε αναγκάζουνε αφού!
Ακραίο
Τέσπα. Νταβάδες στυλιστικοί δεν είμαστε κι ούτε θέλουμε να γίνουμε. Αλλά ας το λήξουμε κάπου εδώ, ρε αδέλφια. Για το καλό όλων μας, ας παλουκώσουμε το Dracula Style κι ας το στείλουμε εκεί που ανήκει: στα σκοτεινά βάθη της ντουλάπας μας, στο συρτάρι που έχουμε αφημένο το τσαντάκι-μπανάνα και εκείνο το καμπανοειδές τζιν με το οποίο είχαμε κάνει παπάδες στην πενταήμερη. To 1999.
Πις εντ κιπ γιορ κόλαρ ντάουν, μέιτ.
