Η ζωή ενός ανθρώπου έχει στάδια-ως γνωστόν-με κάθε στάδιο να έχει και διαφορετικές απαιτήσεις. Προφανώς το πιο κουλ και χαλαρό είναι η παιδική ηλικία, τότε που δε σε νοιάζει απολύτως τίποτα παρά μόνο τα μαθήματα και το παιχνίδι, και ίσως η πιο απαιτητική και αγχωτική, αυτή μεταξύ των 25 με 40. Ξέρεις, είναι η εποχή που ψάχνεις το επαγγελματικό σου προφίλ και παράλληλα το άλλο σου μισό για να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια.
Μιας και διανύω τη συγκεκριμένη… ηλικιακή περίοδο λοιπόν, νιώθω στο πετσί μου την καθόλου γλυκιά και άκρως εκνευριστική πίεση του «ήρθε η ώρα να νοικοκυρευτείς και να πάρεις τη σχέση σου πιο σοβαρά». Κι αν εγώ δε θέλω; Κι αν θέλω ακόμα-παρόλο που κατά γενική ομολογία με έχουν πάρει και τα χρόνια-να μένω μόνη μου και να μη συζήσω-τουλάχιστον όχι ακόμα; Γιατί οφείλω να σε ενημερώσω, ότι υπάρχουν και γυναίκες-αντίθετα με όσα μπορεί να πιστεύεις-που δεν τρελαίνονται να μείνουν μαζί σου. Και εδώ είναι το τίμιο και σύντομο μανιφέστο μου.
Εν αρχήν ην η ρουτίνα
Κακά τα ψέματα, ο άνθρωπος τη θέλει τη συνήθεια και όταν αυτή αλλάζει ένα black out το παθαίνει. Η δικιά μου είναι τόσο άρτια προσαρμοσμένη στις ανάγκες μου, που δεν έχω καμία διάθεση να την αλλάξω, τουλάχιστον όχι τώρα. Και για να μιλήσω και με όρους ποδοσφαιρικούς: Εντεκάδα πετυχημένη δεν την αλλάζεις. Αυτά.
Για να μην ξεχνιόμαστε: Όταν βρίσκεσαι σε απόσταση αναπνοής από τον Οργασμό της
Η μοναξιά μου είναι πολύ σημαντική
Είναι εκείνες οι στιγμές που γυρίζεις βράδυ από τη δουλειά και έχεις πραγματικά πολύ μεγάλη ανάγκη να μείνεις ολομόναχος και απλά να αράξεις χωρίς να μιλάς σε άνθρωπο, απλά και μόνο βλέποντας τηλεόραση. Όταν λοιπόν υπάρχει ακόμη ένας στο σπίτι, η απόλαυση αυτής της σιωπής πάει περίπατο. Λυπάμαι που το λέω, αλλά οι στιγμές είναι ακόμα πολύ σημαντικές για μένα.
Είναι κι αυτό το overdose
Μα εσύ δε θέλεις να ανυπομονείς και να λαχταράς για να δεις τον άλλο; Να έχετε δύο μέρες να βρεθείτε και το μόνο που σκέφτεσαι να είναι το πότε θα τον δεις; Ε αυτό το συναίσθημα εγώ το θέλω λίγο ακόμα, είναι τόσο κακό;
Κακό δεν είναι. Ούτε κι αυτό: Υπάρχει περίπτωση να κάνεις ΤΡΙΟΛΕ σε αυτή τη ζωή;
Το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο όταν είσαι ωραιοπαθής
Πες με ψώνιο, πες με σούργελο, πες με ό, τι θέλεις, εγώ θέλω να με βλέπει ωραία και απαστράπτουσα. Δε γουστάρω να εμφανίζομαι με τον κότσο της φασίνας, ούτε με τα σπυριά φάτσα φόρα, ούτε με ρούχα που έχω αποκλειστικά και μόνο για ιδιωτική κατανάλωση. Ναι, ξέρω ότι κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό, αλλά θα επιθυμούσα απλώς να μη γίνει ακόμα.
Και τι θα γίνει όταν πλακωθούμε;
Πού θα πάω εγώ αγαπητέ μου να κλάψω όταν εσύ μου έχεις ανεβάσει το αίμα στο κεφάλι; Πώς θα μπορέσω να σε βρίσω στο τηλέφωνο με την κολλητή μου όταν εσύ είσαι στο διπλανό δωμάτιο; Μου λες δηλαδή ότι πρέπει να ξενιτευτώ για να μπορέσω να σε κράξω και να κοπανήσω τις μικρές αλλά θανατηφόρες γροθιές μου σε αντικείμενα, προκειμένου να ηρεμήσω; Το ότι έχω δίκιο είναι περιττό να το αναφέρω έτσι; Ε όχι δα. Ο καθένας σπίτι του για να γίνει και σωστά η δουλίτσα.
Kαι κάτι παλαιότερο αλλά σχετικό: Δυστυχισμένοι Μαζί
Όλα είναι θέμα παραξενιάς
Συγνώμη αλλά έχω πολύ μεγάλη ανάγκη να κοιμάμαι μόνη μου. Παρατηρημένα, ξυπνάω πιο ευδιάθετη και πιο ξεκούραστη. Όσο να πεις, είναι διαφορετικά να απλώνεσαι και να έχεις όλο το σκέπασμα δικό σου. Και μη μου πεις για αγκαλιές και τα σχετικά. Ξέρεις πολύ καλά ότι το συγκεκριμένο concept δε διαρκεί πάνω από δύο λεπτά-και πολύ λέω. Μετά γυρνάς πλάτη και αρχίζεις τα ροχαλητά.
Η συγκατοίκηση σκοτώνει τον έρωτα
Και τελοσπάντων, είμαι τόσο περίεργος άνθρωπος, που πραγματικά πιστεύω ότι σε μία συγκατοίκηση θα ήμουν αφόρητη. Δεν το κάνω επίτηδες, αλλά προς το παρόν δεν έχω και σκοπό να το αλλάξω όλο αυτό. Θέλω συγκεκριμένα πράγματα, σε συγκεκριμένες ώρες και σε συγκεκριμένες θέσεις. Όταν λοιπόν πάψω να είμαι τόσο αλλόκοτη, τότε θα το ξανασκεφτώ.
Για την ώρα, μάλλον μπελά θα με έλεγες.
