Χθες το βράδυ πολύ αργά, περίπου πενήντα παρά είκοσι θα 'ταν, το μάτι μου δεν έλεγε να κλείσει. Κάποια στιγμή ακούω το κρεβάτι να ψιλοτρίζει και στο καπάκι αισθάνομαι το χέρι της να με ακουμπά. Βασικά, όχι να με ακουμπά, αλλά να πέφτει με ορμή πάνω μου. Με αγκάλιασε. ΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕ.
Ήταν μια κίνηση ανεξήγητη και αν ήθελα να το χοντρύνω, θα μπορούσε να είναι και η τελευταία της. «Δεν χαλάνε οι σχέσεις επειδή τόλμησε να σε αγκαλιάσει ένα βράδυ που σκάει ο τζίτζικας κι εσύ είσαι ιδρωμένος παντού, ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ!», άκουσα μια φωνή μέσα μου. Στο καπάκι, άκουσα την ίδια μου τη φωνή μέσα στο υπνοδωμάτιο: «Ρε είσαι με τα καλά σου; Τραβήξου πιο ΄κει»
Ξέρω, ξέρω... Βρωμάνε τα χνώτα μου μισογυνισμό και ηλιθιότητα. Τα μύρισα κι εγώ με το που ξεστόμισα τα παραπάνω. Δεν είμαι τέτοιος, το ορκίζομαι. Αλλά δεν γινόταν αλλιώς.
Άσε με να σου εξηγήσω
Δεν θέλει πολύ λογική για να το καταλάβεις. Θέλει κοινή λογική: Τις ημέρες που ο Καύσωνας αποφασίζει να φύγει από εκείνη τη σκοτεινή σπηλιά της Αφρικής που ζει για να έρθει νταβατζιλίδικα για αρμένικη βίζιτα στη χώρα σου, εκείνες τις ημέρες δηλαδή του χρόνου που βγαίνεις από το ντους και νιώθεις τα πρώτα ίχνη μπίχλας να εμφανίζονται στο κορμί σου με το που ξεπλύνεις την τελευταία σαπουνάδα, ΔΕΝ γίνεται να είσαι ο ίδιος άνθρωπος με τις υπόλοιπες ημέρες του χρόνου. Νεύρα που κολλάει ολόκληρο το κορμί, τσίτες, μίσος. Απλά μαθηματικά.
Αυτό έπαθα κι εγώ χτες βράδυ. Με το που ένιωσα το δέρμα της να ακουμπάει το δικό μου, ένιωσα να μου βιάζουν το είναι μου, έγινα άλλος άνθρωπος: κακιασμένος, νευρικός, ποταπός, μοχθηρός. Ίσως να είχα βγάλει και σκυλόδοντα όταν της φώναξα αυτό το «ΜΗΜΑΚΟΥΜΠΑΑΑΣΡΕ», αλλά αυτό είναι κάτι που δεν μπορώ να το πω με σιγουριά, καθώς το σκοτάδι κάλυπτε τα πάντα και δεν μπορούσα να δω το σιχαμένο είδωλό μου στον καθρέφτη του υπνοδωματίου. Θα τη ρωτήσω, πάντως, μόλις γυρίσω σπίτι.
Αλλά ρε διάολε, για μισό λεπτό. Για πόση ώρα ακόμη θα κάθομαι να απολογούμαι; Και στην τελική, γιατί να απολογηθώ; Επειδή ένιωσα το δέρμα της να μου καίει τα ήδη πυρακτωμένα μου στήθη και αντέδρασα;
Ποιος λογικός άνθρωπος θέλει αγκαλιές τα καλοκαίρια;
Μελίνα, θα σε παρακαλούσα πολύ να μείνεις έξω από αυτό.
Δεν γίνονται αυτά τα πράγματα
Και το ξέρετε. Ή για να είμαι ακριβής, γίνονται ΜΟΝΟ όταν έχεις το ερκοντίσιο 20 εκατοστά πάνω από το κεφάλι σου να βαράει σταμάτητα όλη τη νύχτα. Όταν δεν συμβαίνει αυτό κι έχει σκάσει η πρώτη υποψία ιδρώτα στο μέτωπο/λαιμό/μασχάλη/στέρνο, τότε το κόβεις μαχαίρι, την/τον κοιτάζεις τσαμπουκαλεμένα και ψάχνεις να βρεις το δίκιο σου με φωνές, σπρωξίματα, λακτίσματα, αγκωνιές και ότι άλλο απαιτείται για να βρεις το δίκιο σου κι εκείνη την αίσθηση δροσιάς που κρύβεται σε μια γωνιά του δωματίου και έχει διπλωθεί από τα γέλια βλέποντάς σε να τυραννιέσαι.
Είναι η γωνιά σου και η γωνιά της/του. Απλά και ξεκάθαρα. Μια νοητή κόκκινη γραμμή στο κρεβάτι που όποιος την ξεπεράσει, έχει μπλεξίματα. Με νιώθεις;
