Πριν από πολλά χρόνια, όταν ακόμα ήμουν αμούστακος και οι χυλόπιτες έπεφταν η μία μετά την άλλη, ο μεγάλος μου ξάδερφος είχε ξεστομίσει μία τεράστια κουβέντα. «Ποτέ μην πεις σε κάποιον ότι έχεις σχέση με ένα κορίτσι, μέχρι να γνωρίσεις τις φίλες της». Είναι μία τεράστια αλήθεια που τείνουμε να μην υπολογίζουμε, παρά μόνο όταν βρεθούμε αντιμέτωποι με αυτή. Γιατί η πικρή αλήθεια, είναι πως όταν κάνεις σχέση με εκείνη κάνεις και με τις φίλες της. Και δεν έχει πάντα ευχάριστη κατάληξη.
Αν οι φίλες της δεν σε συμπαθήσουν, μπορούν να σου κάνουν την μεγαλύτερη χαλάστρα. Να σε μεταμορφώσουν σε ένα δίποδο τέρας που φτύνει φωτιές. Θα είσαι ο τύπος που πάει κόντρα στο πρότυπο «ο πρίγκιπας του παραμυθιού». Θα είσαι αυτός ο φλόμπας που θα την πληγώσει. Και πολλά άλλα τέτοια. Το τραγικότερο της υπόθεσης είναι οι αηδίες με τις οποίες τις γεμίζουν το κεφάλι. Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια και έπειτα από 2 εβδομάδες συνεχόμενων ραντεβού με μία κοπέλα, έφτασε η στιγμή να γνωρίσω τις φίλες της. Τα «κοριτσάκια» της όπως τα αποκαλούσε με τα οποία είχε μεγαλώσει και ξέρει πως δεν θα την πλήγωναν ποτέ. Με το τελευταίο γελάω μέχρι σήμερα. 25 χρονών ήμουν και ακόμα θυμάμαι την ξινίλα που είχαν στα μούτρα. Δεν πρέπει να ενέκριναν τίποτα απολύτως.
Κοίταζαν περίεργα τα ρούχα μου, πίστευαν ότι το ροκ και το μέταλ είναι είδη που ακούν κυρίως οι αναρχικοί και τα lowlife αποβράσματα, ενώ πήραν μία έκφραση αηδίας όταν τους είπα ότι δούλευα σε αντρικά περιοδικά. Εντάξει, δεν λέμε ότι σώνει και ντε πρέπει να έχουμε όλοι τα ίδια γούστα. Αλλά όταν απαξιώνεις τον άλλο για τα δικά του πως ακριβώς λέγεσαι; Φυσικά, ήταν τόσο καλές φίλες που δεν δίστασαν να δείξουν την αρνητική τους στάση από την επόμενη κιόλας έξοδο. Περιορίστηκαν σε ένα ξινό «α γεια τι κάνεις;» λες και πετύχαιναν σε κάποιο μπαρ έναν πρώην τους. Η κοπέλα που έβγαινα από την άλλη το πήγαινε σιγά-σιγά. «Απλά τα κορίτσια δεν έχουν συνηθίσει να γνωρίζουν τύπους σαν εσένα». Α δηλαδή έχουν συνηθίσει αργόσχολους παιδαράδες που ακούνε μόνο λαϊκά και ντύνονται μόνο σενιέ-πενιέ πετώντας λεφτά στα μπουζούκια; Αυτή έπρεπε να είναι η ατάκα μου, αλλά αντί αυτού απάντησα το λακωνικότατο «Και σένα τι σε νοιάζει;». Στον δικό μου τον κόσμο, οι άντρες μπορεί να έχουν τις διαφωνίες τους με το κορίτσι που διαλέγει ο κολλητός, αλλά σέβονται την επιλογή του. Στηρίζουν και είναι δίπλα. Και όταν φάει τα μούτρα του δεν λένε «εμείς στα λέγαμε» αλλά σαν σωστοί φίλοι συνεχίζουν να στηρίζουν και στα δύσκολα.
Από εκεί και πέρα ξεκίνησε μία διαδικασία απομάκρυνσης. Γιατί; Γιατί προτίμησε να ακούσει τις φίλες. Δεν ήμουν μπροστά στην κουβέντα για να ξέρω τι της είπαν, αλλά θα αναφέρων την ατάκα που μου είπε τότε μία καλή μου φίλη. «Δεν σε θάβουν. Είσαι ήδη κάτω από το έδαφος και έχεις καταπιεί όσο χώμα δεν μπορείς να φανταστείς». Καλώς ή κακώς, ενδόμυχα ή όχι, δεν είναι μόνο να είσαι στα στάνταρ του κοριτσιού που γνωρίζεις. Καλείσαι να είσαι και στα στάνταρ που έχουν οι φίλες της. Στην καλύτερη, απλά θα σε αγνοούν και θα έχεις μία ουδέτερη επαφή μαζί τους. Στη χειρότερη, θα βάλουν λόγια για σένα όπως συνέβη και στην παραπάνω ιστορία. Και τίποτα -μα τίποτα- δεν μπορεί να αλλάξει την γνώμη μίας γυναίκας, όταν κάτι της έχει «βρομίσει» αντιπάθεια από την αρχή.
Ένα πράγμα μου έμεινε από όλο αυτό. Ακόμη και η γνωριμία με τις κολλητές, είναι μάρκετινγκ. Κάν’ το σωστά, ακόμη και αν δεν είσαι 100% ο εαυτός σου. Έτσι λειτουργεί η μέση κοριτσοπαρέα εκεί έξω – χωρίς αυτό να είναι απόλυτο καθώς υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Απλά χαμογέλα. Είναι σαν να αντιμετωπίζεις μία σειρά από βασίλισσες Cersei στο Game of Thrones.
