Όχι, στο λεξιλόγιο του μπάκουρου/μπακούρη/εργένη/single (όπως είναι όλοι αυτή στην κανονική ζωή και όχι όπως ο Ντουόβνι στο Californication) δεν υπάρχει η φράση «Ας βγούμε για ένα χαλαρό ποτάκι». Δεν θα σου πει ποτέ «Πάμε για ένα ποτό να πούμε τα νέα μας». Κι αν εσύ του πεις: «Για καμιά ωρίτσα μωρέ, γιατί έχω και πρωινό ξύπνημα», τότε θα τον πιάσει κατάθλιψη και το πιο πιθανό είναι να βγει μόνος του.
Ο μπακούρης, ή μάλλον ο απελπισμένος μπακούρης, δεν βγαίνει για να πιει το ποτό του. Δεν βγαίνει για την παρέα. Δεν βγαίνει για να διασκεδάσει, να χορέψει, να τραγουδήσει, να μεθύσει. Βγαίνει για να βρει γκόμενα. Το αν θα περάσει καλά εξαρτάται από αυτό. Ούτε από τον κολλητό του, ούτε από την παρέα του, ούτε από το μαγαζί στο οποίο κάθισε, το οποίο ποτέ δεν θα είναι ένα.
Θα μπει στο πρώτο μαγαζί, θα σκανάρει, θα δει τι παίζει, κι αν δεν… παίζει, δηλαδή αν δεν έχει ο ίδιος να παίξει, τότε θα την κάνει με ελαφρά, λέγοντας στον σερβιτόρο «να σου παραγγείλω σε λίγο γιατί θέλω να το σκεφτώ καλά πριν αποφασίσω τι θα πάρω (αν θα κάτσω εννοεί), ή γιατί θέλω να συζητήσω κάτι με τον φίλο μου, ή γιατί έχω διπλοπαρκάρει, ή γιατί πολύ απλά εδώ μέσα το μαγαζί είναι αρένων και δεν με ψήνει και πολύ».
Θα πάει στο επόμενο και στο μεθεπόμενο, μέχρι να καταλήξει σε αυτό με τις περισσότερες επιλογές. Δεν πειράζει που η ώρα πήγε 4 το ξημέρωμα και δεν έχει κάτσει ακόμη κάπου, έχοντας και έναν δόλιο φίλο του μαζί περπατάει πλέον σαν το ζόμπι. Σημασία έχει να βρει το μαγαζί που του ταιριάζει.
Ο μπακούρης του μπαρ δεν θα κάτσει να πολυμιλήσει με τον φίλο του. Έχει προλάβει να του τα πει όλα στη διαδρομή. Από τη στιγμή που θα καθίσουν στο μαγαζί, ο μπακούρης μιλάει με τα μάτια. Ματιές από ‘δω, ματιές από ‘κει, σαν τον «Predator» που φορά τα κιάλια της νύχτας και ψάχνει να εντοπίσει το «θήραμά» του. Μόλις το εντοπίσει, εκεί είναι που αρχίζει να δείχνει πόσο απελπισμένος μπακούρης είναι!
Εκεί έχει τρεις επιλογές. Και στις τρεις, αυτός που πρέπει να κάνει την κίνηση είναι ο φίλος του! Γι’ αυτό τον πήρε μαζί άλλωστε! Είτε θα κάνει το αναγκαίο eye contact με τη φίλη της κοπέλας που έχει λοκάρει ο ήρωάς μας, ώστε να είναι πρόσφορο το έδαφος για να πραγματοποιήσει την έφοδό του. Είτε, ακόμα χειρότερα, θα πάει να πιάσει αυτός την κουβέντα και θα δώσει σήμα στον μπακούρη να ακολουθήσει. Είτε, τέλος, θα επιτελέσει πλήρως τον ρόλο του και τον σκοπό της παρουσίας του, πληρώνοντας τα σφηνάκια που θα στείλει ο μπακούρης στη διπλανή κοριτσοπαρέα.
Όταν με τα πολλά θα γίνουν μια παρέα (ο μπακουρης, το θύμα ο φίλος του, η κοπέλα που θέλει ο μπακούρης και η φίλης της) τότε είναι που αμφότερες θα καταλάβουν και γιατί τους κέρασαν τα σφηνάκια και γιατί ο φίλος του μπακούρη κοίταζε τη φίλη της φίλης αλλά και πόσο, μα πόσο μπακούρης είναι ο μπακούρης!
Μιλάει μόνο αυτός, με κοινότυπες ερωτήσεις «Εσείς κορίτσια με τι ασχολείστε», ή με σαχλά αστεία και πειράγματα, πότε προς αυτές, πότε προς τον φίλο του, που ενίοτε τον προσβάλει κιόλας για να το παίξει αλάνι. Στο τέλος καταλήγει με τον φίλο του στο αυτοκίνητο, να συζητάνε τι πήγε λάθος. Κι αύριο ξανά απ’ την αρχή.
Κάπως έτσι ζει ο μπακούρης του μπαρ, μέχρι να ξαναβγεί για κυνήγι στην αφιλόξενη Σαββάνα με τη φερέτρα του γεμάτη και το πιάτο όμως του άδειο.
