Ποτέ δεν θα βρεθεί χάπι για τον γυναικείο πονοκέφαλο. Ποτέ των ποτών και εις τους αιώνας των αιώνων αμήν. Δεν γίνεται να βρεθεί τέτοιο παυσίπονο γιατί δεν υπάρχει τρόπος να σταματήσει αυτή η ανίατη και πολλές φορές αυτοδημιούργητη αρρώστια. Δεν υπάρχει θεραπεία ρε παιδί μου πώς να το κάνουμε.
Αλλά ακόμη κι αν η επιστήμη έβρισκε ένα αναλγητικό για τον συγκεκριμένο «πόνο», ένα μεγάλο κομμάτι του γυναικείου πληθυσμού θα το απέρριπτε. Για να μη σου πω ότι θα έκανε και πορεία στο κέντρο κατά του συγκεκριμένου χαπιού, βγάζοντάς το «χάπι του διαβόλου», παραισθησιογόνο και πάνω απ’ όλα φαλλοκρατικό. Δεν νομίζω, όμως, ότι μπορεί ποτέ η επιστήμη να ξεπεράσει τη γυναικεία λογική.
Υπάρχει ένα ερώτημα που βασανίζει το μυαλό το δικό μου όπως και αρκετών φίλων μου. Δεν ενέχει καμία δόση ειρωνείας, παρά μόνο εκφράζει μία κραυγή απόγνωσης και αγανάκτησης: Γιατί οι γυναίκες έχουν ΣΥΝΕΧΕΙΑ πονοκέφαλο;
Πριν γράψω αυτό το κείμενο ρώτησα μία φίλη μου. Η απάντησή της ήταν «ποιος τα λέει αυτά μωρέ;». Κι όταν της είπα ότι «το παρατηρούμε πολλοί άντρες ότι έχετε συνέχεια πονοκέφαλο», το πήρε πάλι επί προσωπικού όπως κάνουν πάντα: «Εγώ δεν έχω». Άλλαξα θέμα, είπαμε κάτι άλλα και λίγο μετά της λέω «άντε σ’ αφήνω γιατί πόνεσε λίγο το κεφάλι μου». Η απάντησή της ξέρετε ποια ήταν; «Ναι, και το δικό μου»! Επ, οπ! Τι έγινε εδώ;
Δεν ξέρω αν είναι κατά φαντασίαν ασθενείς, αν είναι μία έμφυτη ασθένεια ή πολλές φορές λένε και ψέματα ανάλογα με το συμφέρον, π.χ «δεν μπορώ να κάνουμε σεξ περιμένω πονοκέφαλο»! Πιστεύω πως απλά έχουν υπογράψει μία αορίστου σύμβαση με τον πονοκέφαλο και τη χρησιμοποιούν κατά προτίμηση και συνθήκη. Εσύ, όμως, πρέπει πάντα να έχεις τον ίδιο ρόλο. Αυτόν του γιατρού. Γιατί είτε έχουν πονοκέφαλο από αϋπνία, είτε από μάτι (τις περισσότερες φορές αυτό φταίει), είτε από… συνήθεια, αν δεν επιτελέσεις τον ρόλο του depon τότε είσαι απλά αναίσθητος. Κι εκεί είναι που αποκτάς κι εσύ πονοκέφαλο, επειδή έχεις χτυπήσει το κεφάλι σου στον τοίχο.
Αμ το άλλο; Ποτέ το παυσίπονο δεν είναι λύση. Όχι λέει δεν παίρνω εγώ χάπια έτσι χωρίς λόγο. Μα τα χάπια γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό δεν υπάρχουν; Μάλλον βολεύεται στο υποκατάστατο χάπι: Εσένα. Που με ένα μαγικό τρόπο μπορείς να την κάνεις καλύτερα ή χειρότερα, ανάλογα με το πώς θα της φερθείς. Αν είσαι καλό παιδί, τσουπ, πάει ο πονοκέφαλος. Αν όχι, γίνεται χειρότερα. Αν την αφήσεις έτσι και φύγεις (καλά αν προηγηθεί τσακωμός δεν το συζητώ) και λίγο αργότερα πάρεις τηλέφωνο να δεις πώς είναι, πληρώνει 1,10 στο στοίχημα ότι θα είναι χάλια. Αν, όμως, βρεθεί με καμιά φίλη της ο πονοκέφαλος έχει φύγει διά μαγείας.
Πρέπει κάπως να το λύσουμε. Να κάνουμε την αντίστασή μας! Να αποκτήσουμε κι εμείς ένα κουσούρι. Να βρούμε κι εμείς έναν αθεράπευτο πόνο. Ψήνεστε να αποκτήσουμε στομαχόπονο; Για πάντα! Και να το εκφράζουμε κι εμείς με διαφορετικό τρόπο κάθε φορά. Δεν μπορώ να βγούμε απόψε πονάει το στομάχι μου. Μην γκρινιάζεις, έχω το στομάχι μου. Δεν γίνεται να σε βοηθήσω στο συμμάζεμα κι εκεί δεν το λες, απλά δείχνεις το στομάχι σου. Ή, θα βγω με τους φίλους μου θέλουμε να μιλήσουμε για τον στομαχόπονό μας.
ΥΓ: Κάνω έκκληση στην ιατρική κοινότητα να βρει ένα χάπι που θα τις απαλλάξει από τον πονοκέφαλο κι εμάς από τον όρκο του Ιπποκράτη.
