Θα με καταλάβεις. Και θα με καταλάβεις γιατί ξέρεις ότι όσα κεριά και να στήσεις σε κάθε γωνιά του σπιτιού, όσα αιθέρια έλαια και αν ρίξεις στην μπανιέρα, όσο Πετρετζίκη και αν ξεσηκώσεις (τα κεφάλαια με τα θαλασσινά), όσο και να αντιγράψεις το μισό Ταραντίνο και το μισό Σκορτσέζε για να κάνεις την τέλεια σκηνοθεσία, έρχεται η στιγμή που θα χάσεις από το VHS «3 ευρώ τα πέντε» του ’80, από αυτά που βρίσκεις σε καλτ βιντεοκλαμπ στην πλατεία Κλαυθμώνος. Και γουστάρεις που χάνεις.
Καλοκαίρι, σε ένα μικρό νησί των Κυκλάδων. Ένα από τα «πιο ανεπανάληπτα» σεξ στη ζωή μου γίνεται στα όρια του οικισμού, σε ένα μικρό στενό με απέραντη θέα προς τη θάλασσα. Θα ήταν το καλύτερο αν δεν είχε κρατήσει τόσο πολύ, αν δεν είχε κρατήσει κάνα 40λεπτο –και δεν το λέω για να παινευτώ, το λέω για να με οικτίρεις. Διότι εκείνο το σεξ, εκείνη τη στιγμή, σε εκείνο το μέρος θα έπρεπε να κρατήσει κάνα 10λεπτο. Δεν ξέρω τι μπορεί να έφτιαξε –ίσως να ήταν εκείνο το μουλάρι που έτρωγε αμέριμνο όλη αυτή την ώρα και κάθε τόσο έριχνε μια ματιά προς το πλευρό μας, όπως ο Νότης Πιτσιλός κοιτούσε μέσα από τις κλειδαρότρυπες στις τσόντες του ’70.
Το πάθος, η ένταση και η κορύφωση του έντονου δεκάλεπτου, αυτό που θα γίνει χωρίς να κάνεις πρώτα τις απαραίτητες συστάσεις, χωρίς να νοιαστείς τόσο για το τι σου αρέσει περισσότερο ή τι της αρέσει περισσότερο, κερδίζει σε κάθε έδρα: είτε είσαι σε κυκλαδίτικο ασπρόσπιτο είτε σε δυάρι στην Κυψέλη, είτε εκεί έξω μυρίζει γιασεμί και ρίχνεις κάτι πάνω σου γιατί τα βράδια πιάνει ψύχρα είτε ακούγονται κομμένες εξατμίσεις να μανουριάζουν στους άδειους δρόμους και τα τσιμέντα τις νύχτες ξεπλένουν από πάνω τους τη ζέστη της μέρας, είτε βλέπεις μπροστά σου το Αιγαίο είτε την μπουγάδα της κυρά-Μαρίας που μένει απέναντι στον τρίτο.
Κι αν δε σου αρκεί αυτό που λένε τα σώματα τα ίδια, που για να είμαστε δίκαιοι, ξέρουν περισσότερα από 12 Ινστιτούτα Σεξουαλικής Συμπεριφοράς και από όσα μπορείς να μάθεις από 30 συνέδρια σεξολόγων, δες τι λέει και η επιστήμη: κοντά στα δέκα λεπτά είναι ο μέση διάρκεια των ανδρών στο σεξ. Και για τις γυναίκες ναι μεν είναι περισσότερος, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις, η ικανοποίηση μπορεί να έρθει και αλλιώς.
Αλλά είπαμε, όταν μπαίνει η επιστήμη στην κουβέντα, φεύγουν από την πίσω πόρτα τα σώματα, αυτά δηλαδή που έχουν τον πρώτο και το τελευταίο λόγο. Αν εσύ ψάχνεις για πτυχία και Ph.D., αυτά δεν θα τα βρεις στο κρεβάτι.
Και όχι μόνο στο κρεβάτι, αλλά και στο σαλόνι (σε εκείνη τη γωνία στον καναπέ ή λίγο πιο δίπλα στην τραπεζαρία), στον πάγκο της κουζίνας, στο επιπλάκι στα δεξιά του χολ, στο μπάνιο ή στο γραφείο που υπάρχει σε εκείνο το δωμάτιο του σπιτιού που είναι αυτό το δωμάτιο που δεν έχει σαφή ρόλο και λειτουργικότητα. Σε όλα αυτά τα μέρη που όταν φεύγατε/γυρίζατε για τη δουλειά/σχολή/έξοδο σάς υποδέχτηκαν λες και σας περίμεναν από χρόνια.
Λένε ότι μια βιβλιοθήκη είναι τα βιβλία της και τις ιστορίες που αυτά τα βιβλία κουβαλάνε. Αυτό που δεν λένε, είναι ότι οι βιβλιοθήκες ζουν με τους σύντομους ψιθύρους, τις ανάσες και τα βογγητά που έχουν ποτίσει τα ξύλα τους. Αυτά τα δεκάλεπτα που δεν χρειάζονται προετοιμασία και ατμόσφαιρα.
Τι να το κάνεις αν είσαι 200 ετών έπιπλο, καλοβαλμένο στους ατελειώτους και βαρείς διαδρόμους της Οξφόρδης, όταν η DIY από φτηνή σημύδα και σε 6 άτοκες δόσεις, που τα ράφια της δεν θα αξιωθούν μια σπάνια κλασική έκδοση, 20 δερματόδετους τόμους ή την πρωτοπορία του ανθρώπινου πνεύματος, έχει ζήσει πέντε ολοκληρες ζωές μέχρι να την πετάξουν στα σκουπίδια πάνω στη δεκαετία.
Έτσι εκδικείται η Billy και η κάθε Billy εκεί εξώ.
