Δεν είναι μια ταινία που δεν την ξέρεις. Ακόμα και αν δεν την έχεις δει κάπου την έχει πάρει το μάτι σου. Κάθε Μεγάλη Βδομάδα είναι στάνταρ στο πρόγραμμα της τηλεόρασης, εκεί πλάι στις «Δέκα Εντολές», τον «Ιησού από τη Ναζαρέτ» και τις υπόλοιπες ταινίες που έχουν να κάνουν με τη Βίβλο.
Ο «Ben-Hur» έκανε πρεμιέρα στις 18 Νοεμβρίου του 1959 στη Νέα Υόρκη σαρώνοντας βραβεία, box office και κυρίως παίρνοντας τον τίτλο μιας εκ των κλασικότερων ταινιών στην ιστορία του κινηματογράφου.
Ο πλούσιος Judah Ben-Hur, ενσαρκωμένος από τον τεράστιο Τσάρλτον Χέστον (στη χώρα μας τον λέμε Ίστον διότι το… Χέστον κάπως περίεργα ακούγεται) που λόγω της κόντρας του με τον άλλοτε αδελφικό του φίλο, Μεσάλα βλέπει τη ζωή του να καταστρέφεται και επιστρέφει «διψασμένος» για εκδίκηση, είναι μία από τις ιστορίες οι οποίες έκαναν τον κινηματογράφο αυτό που είναι σήμερα, τόσο σε επίπεδο υπόθεσης όσο σε σκηνοθεσία και όχι μόνο. Και η αλήθεια είναι ότι τέτοιες σκηνές όπως αυτή της τελικής αρματοδρομίας είναι να απορείς το πώς γυρίστηκαν σχεδόν 60 χρόνια πριν.
Τα τρόπαια της; Πολλά - 11 Όσκαρ και 3 χρυσές σφαίρες είναι αυτές. Η ανωτερότητά της δεν αμφισβητείται με τίποτα, όσο ατάλαντo και αν θεωρεί ο Βαϊμάκης τον Τσάρλτον. Είναι all time classic και στις all time classic ταινίες η λέξη ριμέικ δεν κολλάει. Δεν πλησιάζει. Δεν περνάει καν απ' έξω και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο, ας θυμηθεί το κράξιμο που ρίξαμε στο ριμέικ του «Ψυχώ» (και όχι μόνο).
«Εγκεφαλικό» το 2015
Και κάπου εκεί που το 2015 ήμασταν ήσυχοι και περιμέναμε να δούμε ταινιάρες τύπου «Mad Max: Fury Road», «Star Wars: Η Δύναμη Ξυπνά», «Sicario» και «Revenant» σκάει κάπου η είδηση ότι έρχεται και το ριμέικ μιας κλασικής ταινίας. Ποια ήταν αυτή; Ο «Μπεν Χουρ». Τρελάθηκα δικέ μου. Έκραζα, δεν σταματιόμουν. Ντροπή, και πάλι ντροπή.
Είναι από τις περιπτώσεις που μια ταινία καταδικάζεται πριν καν ακόμα βγει στις αίθουσες. Διότι αυτό ήταν το ριμέικ του «Μπεν Χουρ» του 2016. Καταδικασμένο σε αποτυχία. Δεν λέω, ο Τζακ Χάστον παρότι δεν τον ξέρει ο κόσμος ήταν από τους αγαπημένους μου ως εκτελεστής στο «Boardwalk Empire», αλλά το να μπει στα παπούτσια του Χέστον, είναι από μόνο του ιεροσυλία.
Και για τον Τόμπι Κέμπελ έχω «καλή» άποψη. Είναι πολύ καλός όταν παίζει τον… Κόμπα (τον κακό πίθηκο στα καινούργια «Πλανήτης των Πιθήκων») οπότε τι καλύτερο στο υποδυθεί τον Μεσάλα. Μας δουλεύετε ρε εκεί στο Χόλιγουντ;
Έκανα το λάθος να κάτσω να τη δω – στο σπίτι προφανώς, δεν θα έδινα δεκάρα στο σινεμά- και δυστυχώς δικαιώθηκα πλήρως. Γενικότερα μου προκάλεσε μια μιζέρια, σαν να ήθελε να δώσει κάτι παραπάνω στην ιστορία αλλά αυτό να μην είναι τίποτα άλλο παρά... καλύτερα χρώματα στην οθόνη.
Αυτό που με τρέλανε είναι ότι κάποιες στιγμές ένιωθες πως περισσότερο έβλεπες περισσότερο τον Ιησού Χριστό (Ροντρίγκο Σαντόρο πού πήγες και έμπλεξες) στην ταινία παρά τον ήρωα. Ίσως η σκηνοθετάρα Τιμούρ Μπεκμαμπέτοφ ήθελε να γυρίσει το «Ο Χριστός και ο Ιούδας ξαναχτυπούν» αλλά δεν τον άφησε η παραγωγή να αλλάξει τον τίτλο. Ποιος ξέρει.
Παρά τη μεγάλη διαφήμιση -την πρώτη βδομάδα κυκλοφορίας του πρώτου trailer -τα views έφτασαν τα 8.2 εκατομμύρια-, στο box office έπιασε «πάτο» (έβγαλε μόλις 94 εκατομμύρια δολάρια ενώ είχε μπάτζετ 100), οι κριτικές ήταν τροφή για τους κράχτες (βάζω και μένα μέσα) με τον τίτλο του Rolling Stone «Ένα Ριμέικ Βιβλική Καταστροφή» να τα λέει όλα. Το μόνο ουσιαστικά που πέτυχε το φιλμ του 2016 ήταν να ισχυροποιήσει τη δύναμη της κλασικής ταινίας του 1959 και κυρίως να μεγαλώσει τον προβληματισμό της έλλειψης καλών ιδεών στον κινηματογράφο του σήμερα.
Υπάρχουν κάποια πράγματα στη ζωή που ακόμα και να τα σκεφτείς δεν τα επιχειρείς. Πώς δεν την πέφτεις στην γκόμενα του κολλητού σου ακόμα και αν αυτή σου κάνει τα γλυκά μάτια, έτσι θα έπρεπε να σκέφτονται για ορισμένες ταινίες εκεί στο Χόλιγουντ. Είναι κάποια φιλμ τύπου «Νονός», «Καζαμπλάνκα», «Πολίτης Κέιν», «Όσα Παίρνει ο Άνεμος», «Σημαδεμένος» και ο «Μπεν Χουρ» που είναι αποκλειστικά για το… μουσείο.
Τα βλέπεις, τα απολαμβάνεις. Ποτέ όμως δεν αγγίζεις.
