Κάποια στιγμή, σε πολύ μικρή ηλικία, είχα δει ένα κρεμανταλά με τεράστιο στόμα να υποδύεται έναν ντετέκτιβ ζώων. Μετά τον είδα να πρωταγωνιστεί στο Μπάτμαν (ως Ρίντλερ), στη «Μάσκα» και να απογειώνεται καλλιτεχνικά με ταινίες όπως «Η Αιώνια Λιακάδα ενός Καθαρού Μυαλού», το «Τρούμαν Σόου» και «Ο Άνθρωπος στο Φεγγάρι».
Κυρίες και κύριοι ο Τζιμ Κάρεϊ υπήρξε ένας από τους πιο ιδιοφυής κωμικούς (και μη) ηθοποιούς της εφηβείας και των φοιτητικών μας χρόνων –και θα προσωπικά θα τολμούσα να τον συγκρίνω με θρύλους όπως ο Τζέρι Λιούις.
Επειδή όμως πάντα στο μυαλό του υπήρχε μια περίεργη λιακάδα που τον οδηγούσε σε νέα περίεργα βήματα, πριν κάποια χρόνια μπούχτισε και ουσιαστικά παράτησε το Χόλυγουντ. Δεν τον βλέπουμε πια από κανένα μετερίζι, δεν παίζει ούτε σκηνοθετεί ουσιαστικά παρά μόνο με ελάχιστες εξαιρέσεις.
Κάνει κάτι άλλο: ζωγραφίζει φανατικά, ολημερίς κι οληνυχτίς, και μάλιστα με θαυμαστά αποτελέσματα. Στο τρέιλερ του ντοκιμαντέρ που σπάει το εναλλακτικό ίντερνετ με τίτλο «I Need Colour» ανοίγει την καρδιά του για το πώς έφτασε σε αυτή την απόφαση. Αλλά και είναι αυτό που του χαρίζει η ζωγραφική. Αφού όπως λέει χαρακτηριστικά «νιώθω ελεύθερος από το μέλλον, ελεύθερος από το να μετανιώνω για τις αποφάσεις μου, ελεύθερος από τις έγνοιες».
