Δεν θυμάμαι πως ξεκίνησα να ακούω Linkin Park. Λογικά λόγω του MTV που τότε υπήρχε ακόμα στους δέκτες μας. Θυμάμαι ξεκάθαρα όμως πως ένιωσα την πρώτη φορά που άκουσα το Hybrid Theory. Μία σειρά από τραγούδια που μου μιλούσαν, μετέδιδαν ένα πολύ πιο ηχηρό μήνυμα πίσω από τα βαριά riffs της κιθάρας και το πάντρεμα του hip hop με τα άγρια φωνητικά. Ένα μήνυμα που έλεγε «δεν είσαι ο μόνος έκει έξω που νιώθει έτσι». Πέρασε ένας χρόνος από τον θάνατο του Chester Bennington και ακόμα δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Και σίγουρα δεν είμαι ο μόνος.
Μεγαλώνοντας με τον Chester
Έχω ακόμα τους δίσκους των Linkin Park. Ένα παλιό απόκομμα από την κάρτα μέλους του LP Underground. Αφίσες που κάποτε στόλιζαν το δωμάτιο. Έχω μέχρι και ένα βιβλίο με τις νότες για τα κομμάτια του Hybrid Theory στην κιθάρα. Δεν ξέρω αν ήταν πώρωση ή απλά η φάση της εφηβείας. Μπορεί και να είναι έτσι. Για να ακούς ωστόσο τα τραγούδια μέχρι σήμερα, λέει τόσα πολλά για σένα όσα και για τον καλλιτέχνη. Δεν ήταν δύσκολο να λατρέψεις τον Chester. Οι στίχοι του έβγαζαν πάντα μία ξεχωριστή ένταση, που μπορούσαν να έχουν ως μουσικό χαλί μόνο την εξίσου ξεχωριστή του φωνή.
Θυμάμαι πως οι περισσότεροι τύποι της γενιάς μου έβλεπαν τον Chester σαν είδωλο. Έκαναν τα μαλλιά τους το ίδιο, κάποιοι μάλιστα τα έβαφαν, ενώ οι πιο πιστοί προσπαθούσαν να υιοθετήσουν και το ντύσιμο. Πολλές φορές σαν πιτσιρικάς, σκεφτόμουν αν ο Chester θα το θεωρούσε αυτό cool ή αν απλά θα ξενέρωνε. Η μουσική όμως, είναι μία από τις ελάχιστες παγκόσμιες γλώσσες επικοινωνίας. Ίσως η δεύτερη μετά την αγάπη. Και τον Chester τον αγαπήσαμε πραγματικά. Θέλαμε να του μοιάσουμε. Κλείναμε τα μάτια μας και φανταζόμασταν ότι αράζαμε με την μπάντα.
Πολύ περισσότερο όμως, γουστάραμε επειδή σε κάθε τραγούδι, σε κάθε μία πρόταση από τα κομμάτια που ο κόσμος ακούει μέχρι σήμερα, βρίσκαμε κάτι δικό μας. Κάτι από τον εαυτό μας. Που ίσως να ντρεπόμασταν γι’ αυτό και που ενδεχομένως να μας έκανε να νιώθουμε κατώτεροι ή λίγοι. Και κάπου εκεί ερχόταν ο Chester για να σου πει ότι αυτό που νιώθεις, είναι κάτι που το γνωρίζω χρόνια. Και το βγάζω μέσα από τη μουσική μου. Το μεγαλύτερο κληροδότημα του Chester Bennington, είναι πως έφερε τους περιθωριακούς πιτσιρικάδες του 2000 στο προσκήνιο. Ήμασταν μία νέα περήφανη γενιά, οι Millennians, και μόλις είχαμε ανακαλύψει πως οι Linkin Park εκπροσωπούν την εποχή μας. Μεγαλώσαμε με αυτούς και μεγαλώσαμε όμορφα.
Aκόμα θυμάμαι εκείνη την στιγμή
Η είδηση του θανάτου του Chester με είχε βρει να κοιτάζω το ταβάνι για κάνα εικοσάλεπτο, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω τι έχει συμβεί. Ξέρεις, όλοι ως πιτσιρικάδες, μεγαλώνουμε με ένα είδωλο. Ένα ηθοποιό, έναν τραγουδιστή, ή κάτι άλλο. Άπαξ και αυτό το χάσεις, σε όποια ηλικία και να είσαι, νιώθεις πως χάνεις και ένα κομμάτι του εαυτού σου. Ή τουλάχιστον από τον εαυτό σου σε εκείνη την εποχή. Μαζί με τον Chester πέθανε μέσα μου και εκείνος ο έφηβος που έκρυβα. Ήταν ξεχασμένος σε μία άλλη δίνη του χρόνου, αλλά πίστευα πως ποτέ δεν θα πεθάνει. Να όμως που τώρα έρχονται μία-μία στο μυαλό όλες εκείνες οι αναμνήσεις του. Ο πρώτος δίσκος των Linkin που έπαιξε στο αυτοκίνητο. Τα τραγούδια που έπαιζαν ασταμάτητα στα πάρτι με όλους τους φίλους να τραγουδούν μαζί. Ακόμα και οι προσπάθειες να τραγουδήσεις όπως εκείνος, συνειδητοποιώντας πως ποτέ δεν θα πιάσεις τις οκτάβες του. Ήταν και αυτό ένα από τα πολλά του ταλέντα.
Δεν θέλω καν να σταθώ στον απαγχονισμό. Θεωρώ ότι όταν μία μεγάλη προσωπικότητα φεύγει, το καλύτερο που έχεις να κάνεις είναι να τη θυμάσαι για τις στιγμές που σε έκανε χαρούμενο. Από εκεί και πέρα, ο καθένας από εμάς έχει τους δαίμονές του. Οπότε πριν βάλουμε πάνω από τα κεφάλια μας εκείνο το τεράστιο «γιατί;» που μηδενίζει τα πάντα, οφείλουμε να θυμόμαστε πως για τον αυτόχειρα, τα πράγματα ενδεχομένως να μην είναι τόσο απλά όσο φαίνονται σε εμάς.
Ο δικός μου ήρωας
Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και τώρα ένα χρόνο μετά, θέλω να θυμάμαι τον Chester που με μεγάλωσε. Που οι στίχοι του με έκαναν να αγαπήσω την μουσική λίγο παραπάνω απ’ ότι ήδη την αγαπούσα. Που χάρη σε εκείνον έγραψα τα πρώτα δικά μου τραγούδια με την μπάντα μου. Γιατί ακόμη και αν εκείνος έφυγε, οι όμορφες αναμνήσεις μπορούν ακόμα να μείνουν. Και αν για να γίνει αυτό αρκεί η μουσική, τότε ο Chester θα δικαιωθεί όχι μόνο σαν άνθρωπος αλλά και σαν καλλιτέχνης. Γιατί εκεί που συνεχίζει η μουσική, η πραγματική μουσική που γράφεται από την καρδιά, δεν μπορεί να αγγίξει τίποτα ο θάνατος. Ευελπιστούσα για ένα άλλο τέλος. Όπου ο Chester θα έφτανε μέχρι τα 80, που θα έβαζα τα τραγούδια του στα παιδιά μου και που θα αναπολούσα. Ήλπιζα να τα φέρει έτσι η τύχη που να μπορέσω να του κάνω μία συνέντευξη. Αλλά οι rock stars έχουν αυτόν τον τραγικό και αδιανόητο τρόπο να φεύγουν από την ζωή. Και μας πονάει.
Αν σκεφτείς πως το 2000 που έκαναν το ντεμπούτο τους οι Linkin ήμασταν περίπου 15 χρονών, ο Chester είναι ο πρώτος μεγάλος από την δική μας γενιά που «έφυγε». Και αν πρέπει να παρηγορήσω κάπως τον έφηβο μέσα μου, ξέρω πως θα βοηθήσει αυτό το τραγούδι. Ακόμη και αν δεν φέρνει την υπογραφή των Linkin Park. Είναι ένα από τα πρώτα κομμάτια του Chester που έγραψε με την πρώτη του μπάντα, τους Grey Daze. Και δείχνει πως το μεγαλείο κάποιων μουσικών, λάμπει από πολύ νωρίς.
Σε ευχαριστούμε για όλα Chester. Ήσουν απίστευτος.
