Πολύ πρόσφατα έπεσε στα ηλεκτρονικά χέρια μου η εξής διαδικτυακή ανακοίνωση: «προβολή της ταινίας ‘’Φτηνά Τσιγάρα’’ στον πολυχώρο ΣΠΟΥΤΝΙΚ» την Τρίτη 20 Ιουνίου. Η ανάγνωσή της λειτούργησε κάπως σαν ηλεκτρικό ρεύμα στο μνημονικό μου. Με έσυρε πίσω πολλά χρόνια πριν, στα πρώτα έτη της σχολής, τότε που είχα δει την ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη πάνω από δέκα φορές: ολομόναχος μπροστά στην τηλεόραση, σε λάπτοπ με παρέα, σε προβολές σε μικρούς πολυχώρους γεμάτους γέλια και βλέμματα. Και πάντα με εκείνην την γλυκόπικρη γεύση να μένει στο στόμα στο τέλος.
Έτσι κάπως σα να συνειδητοποίησα πως μπορεί να μην είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών, είναι όμως ένα πολύ ιδιαίτερο φιλμ, μια ταινία της δικιάς μας εποχής, ίσως κατά κάποιο τρόπο είναι η κινηματογράφηση της γενιάς μας –ή έστω ο τρόπος που βλέπαμε πολλοί από εμάς τους εαυτούς μας.
Τα «Φτηνά Τσιγάρα» μου άφησαν, λοιπόν, πολλές μεγάλες αλήθεις για τη ζωή, δοσμένες με τον πιο απλό κι απέριττο τρόπο. Με μάθανε επί της ουσίας:
Πως το πιο επίπονο (κι υποτιμημένο) χόμπι στον κόσμο είναι η συλλογή στιγμών.
Πως ο αυτοσαρκασμός είναι πολύ πιο σπουδαίος από οποιοδήποτε διδακτικό χιουμοράκι.
Πως δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα στο να διαβάζεις τρεις αθλητικές εφημερίδες την ημέρα.
Πως η «κουλτούρα» κι ο πολιτισμός δεν χρειάζεται πάντα να σερβίρονται με βαρύγδουπο περιτύλιγμα.
Πως κάποιοι, όσα χιλιόμετρα κι αν διανύσουν στη ζωή τους, θα ψάχνουν πάντα την Βασούλα που ερωτεύτηκαν στη Β’ Λυκείου.
Πως η καλύτερη αλληλουχία επιθετικών προσδιορισμών είναι η εξής: άμεσος, απλός, δωρικός, λιτός… χομπίστας.
Πως με τρεμάμενη φωνή, ραντεβού δεν έβγαλε κανείς, ακόμα κι όταν «απόψε έχει φεγγάρι και καίνε τα κεριά μόνο για μας».
Πως ο Κώστας Τσάκωνας θα είναι πάντα εκείνος ο πηγαίος χιουμορίστας που θα τον ήθελες για παρέα –στο καφενείο, στην ταβέρνα, σε απογευματινές συνάξεις σε αθηναϊκά μπαλκόνια.
Πως στην προσπάθεια μας να τονώσουμε την αυτοπεποίθηση του κολλητού μας όλοι έχουμε πει υπερβολές α λα «σαρκοβόρο τέρας».
Πώς ο ξάδερφος είναι πολύ γυμνασμένο άτομο…
Πως στο «καμάκι» ο επιμένων νικά –ακόμα κι αν είναι άνεργος, αλλοπρόσαλλος, χωρίς μέλλον και φιλοδοξίες.
Πως καμιά φορά, όσο κι αν ακούγεται περίεργο: «δε θέλω να γαμήσω, θέλω να ηρεμήσω».
Πως οι Άλκης Παναγιωτίδης και Τάκης Σπυριδάκης είναι κάτι πολύ περισσότερο από καλτ φιγούρες –underground ηθοποιάρες είναι.
Πως ένα βράδυ από τη ζωή του πρωταγωνιστή, ολόκληρη η δική σου.
Πως για κάποιους sui generis τύπους το να «δωρίσουν το σπέρμα τους στην επιστήμη» είναι αποστολή ζωής.
Πως καμιά φορά ο καλύτερος εξομολογητής σου είναι ένα κατοικίδιο –ακόμα κι αν είναι χρυσόψαρο.
Πως η Μαρία Παπαχαραλάμπους θα παίρνει πάντα άριστα δέκα στις φοιτητικές μας καρδιές.
Πως στο φλιρτ δε χρειάζεται κομπορρημοσύνη, χιούμορ κι ειλικρίνεια χρειάζεται.
Πως οι καφέδες είναι συνήθως χαμένος χρόνος· γι’ αυτό και μας είναι τόσο απαραίτητοι.
Πως το να γράφεις τίτλους από βιβλία που κάποτε θα γράψεις είναι πολύ γαμάτη ασχολία.
Πως ο Κώστας Τσάκωνας είναι ο θείος που θα θέλαμε στη ζωή μας.
Πως ο Ρένος Χαραλαμπίδης μας έχει χαρίσει δύο από τις πιο ιδιαίτερες ταινίες των τελευταίων 20 χρόνων: το «No Budget Story» και τα «Φτηνά Τσιγάρα».
Πως, τελικά, το ταλέντο του δεν έμπαινε σε καλούπια και ίσως να το πρόδωσε κάπως…
Πως η άδεια καλοκαιρινή Αθήνα είναι ίσως η πιο όμορφη πόλη του κόσμου.
Πως χομπίστας δε γίνεσαι, χομπίστας γεννιέσαι.
