«Κολλητέ, τώρα τσιμπάμε κάτι στα Γιάννενα κι ερχόμαστε» άκουσα στο τηλέφωνο κι έμεινα παγωτό. Ήτανε μία ώρα το μεσημέρι κι οι φίλοι που θα βλέπαμε την ελληνική μέρα του Release Festival (10/06) είχαν πάει τριήμερο σε κάποια «Δρακολίμνη» στην Ήπειρο. Νόμιζα ότι θα είχαν γυρίσει. Αλλά όχι, είπαν να το πάρουν σερί· άυπνοι σχεδόν και διαλυμένοι από την πεζοπορία. Η αγάπη για τον Αγγελάκα σου δίνει δύναμη για τρέλες, τι άλλο να πω; Γίγαντες!
Βέβαια κάνοντας spoiler για το τέλος, την άξιζε την παλαβομάρα τους αυτή η βραδιά. Γιατί, για όσους τουλάχιστον έχουμε περάσει τα τριάντα, ήταν μια βαθιά και ατέλειωτη βουτιά σε συναυλιακές (και μη) αναμνήσεις μια ζωής. Η φάση ήταν «πω… τι μου θύμισες τώρα!» με τους Last Drive, τα Διάφανα Κρίνα και τον Γιάννη Αγγελάκα (μαζί με τους 100°C).
Και θυμηθήκαμε ουκ ολίγα, τόσο για τα live όσο και κάποια πράγματα για τη ζωή την ίδια. Όπως ας πούμε:
Πως οι Last Drive είναι σίγουρη διασκέδαση πάντα, αφού το ανεβαστικό garage τους δεν απογοητεύει ποτέ.
Πως αδικήθηκαν κατάφωρα που δεν έκαναν μεγαλύτερη καριέρα στο εξωτερικό (όταν η ηλικία το επέτρεπε).
Πως μετά από δεκάδες live σε υπόγες της κακιάς ώρας, ανοίγει λίγο το μάτι σου (κι η ψυχή σου) σε open air συναυλίες –ιδιαίτερα όταν ο χώρος είναι τόσο «μαμιστερός» όσο η Πλατεία Νερού.
Πως το «Έγινε η Απώλεια συνήθεια μας» (1996) θα παραμένει όσο χρόνια κι αν περάσουν τεράστια δισκάρα.
Πως οφείλουμε όλοι στις μπάντες που ανοίγουν τις συναυλίες να είμαστε εκεί –αν και καμιά φορά οι επαγγελματικές υποχρεώσεις αποδεικνύονται ανυπέρβλητο εμπόδιο.
Πως κακά τα ψέματα, η κούραση και τα άγχη μας κάνουν συχνά πυκνά «Κλόουν την Τετάρτη, την Κυριακή νεκρούς».
Πως τα Διάφανα Κρίνα κανονικά θέλουν ξύλινες μπάρες, τριμμένα μανίκια από τα ποτά και μικρούς χώρους γεμάτους καπνούς από τσιγάρα.
Πως είναι ωραία να πηγαίνεις σε χημικές τουαλέτες ανθρώπινες που δεν ζέχνουν σαν αποχωρητήριο φυλακών τριτοκοσμικού κράτους.
Πως πάντα μας παίρναν τα ζουμιά με στίχους όπως «σε είδα σ' άθλιους καιρούς να μας σκορπάει το χιόνι, να μπουσουλάμε απ' το ποτό και μόνο να νυχτώνει».
Πως ο Θάνος Ανεστόπουλος μας λείπει. Σε κάποιους από εμάς φριχτά.
Πως όταν έχεις καλή διάθεση, όσο κι αν πεις, το αλκοόλ δε σε βάζει κάτω με την καμία.
Πως όταν ο Γιάννης Αγγελάκας ανεβαίνει στη σκηνή ο χρόνος σταματάει –και το φανατικό κοινό προσκυνάει.
Πως πάντα θα μαλώνουμε για το ποιος είναι ο καλύτερος δίσκος από τις Τρύπες.
Πως «γιορτή» στην Ελλάδα χωρίς καπνογόνα δεν γίνεται – σε γήπεδα, συναυλίες και πασχαλιάτικες εκδρομές.
Πως η Ζωή είναι πάντα Ανηφόρα. Κάντην τουλάχιστον να είναι Γελαστή.
Πως το μόνο που ζητάμε όλοι τελικά είναι «μια τόση δα δικαιοσύνη και για μένα».
Πως χρειάζονται μια αγκαλιά κι ένα γύρω γύρω όλοι για να είσαι ευτυχισμένος.
Πως μπορούν να σου πάρουν τα πάντα αλλά κανείς ποτέ δε μπορεί να σου κλέψει τις αναμνήσεις σου.
Πως οι συναυλίες (του τότε και του τώρα) αποτελούν έναν όμορφο αδιάκοπο μίτο της Αριάδνης που σε γυρνάνε για πλάκα στην εφηβεία σου.
Πως πραγματικά όταν ακούς την Αγάπη, δεν ακούς τις σκέψεις σου –όπως οφείλεις δηλαδή.
Πως οι ήρωες μας έχουν περάσει προ πολλού τα –ήντα αλλά μυαλό δεν έβαλαν. Και πολύ καλά έκαναν.
