Όσο κι αν έχει ανεβάσει στην στρατόσφαιρα τον πήχη του εντυπωσιασμού, η Marvel δεν ξεχνά ότι τα origins ενός ήρωα είναι αυτά που κουβαλάνε όλη τη μαγεία μιας superhero movie.
Ο Doctor Strange δεν αποτελεί την εμπροσθοφυλακή στο σύμπαν των Marvel Comics, αλλά κάτι τέτοιο ποτέ δεν αποτέλεσε εμπόδιο για τα studios που έστησαν μια από τις καλύτερες ταινίες της σειράς (Guardians of the Galaxy) πάνω στους πιο ξεχασμένους χαρακτήρες του χάρτινου Marvel κόσμου. Επίσης πρόκειται για την τελευταία προσθήκη στο ρόστερ της ομάδας των «καλών» εν όψει του επόμενου Avengers με υπότιτλο Infinity War Part 1 όπου παίζουν κυριολεκτικά όλοι. Όλοι όμως.
Στα της ταινίας, πρόκειται για ένα από τα πιο fun κεφάλαια της σειράς, παρόλο που το υπόβαθρο του Dr Strange είναι από τα πιο «σοβαρά» (μη γελάς). Η Marvel έχει μάθει να αποφεύγει τις παγίδες της σοβαροφάνειας, παγίδες που η DC για παράδειγμα πέφτει ακόμα μέσα και καταλήγει σε κάτι Batman v Superman που αποτελούν το νέο σημείο αναφοράς για το πραγματικό βάθος του ΠΑΤΟΥ. Λογικό, λοιπόν, να τα πάρει όλα στην πλάκα μια ταινία που βασίζεται στο ότι αν ελέγξεις το πνεύμα, το τσι, το τσάκρα και ξέρω ‘γω ποιο άλλο μπαχαρικό, θα ανοίξεις πύλες σε άλλους κόσμους, θα δαμάσεις τον χρόνο και την ύλη κλπ.
Όλα αυτά δίνουν πάσα για το εντυπωσιακό δεύτερο μέρος όπου γίνεται του Inception το κάγκελο καθώς τα μισά καρέ θυμίζουν την ταινία του Nolan στις 45 στροφές. Χάρη σε αυτήν του την ιδιαιτερότητα, το action κομμάτι είναι απίστευτα εντυπωσιακό και μεστό, καμιά σχέση με το χάος που επικρατούσε στο Avengers: Age of Ultron για παράδειγμα. Όμως, όπως σε κάθε origins ταινία, το πρώτο μέρος όπου χτίζεται η δημιουργία του ήρωα παραμένει το πιο απολαυστικό και αυτό οφείλεται κατά 90% στο πιθανόν καλύτερο casting που έχει γίνει ως τώρα σε ταινία της Marvel. Δηλαδή σε αυτόν τον τύπο:
Ο Brandenburg Scratchnsniff o Bombadil Coddleswort o Benedict Cumberbatch με τη θεατρική παιδεία και την έκφυλη φάτσα, στον ρόλο του Stephen Strange μιξάρει dr House με Sherlock (που τον ξέρει και καλά) και είναι απολαυστικός, είτε τον βοηθάει το σενάριο είτε όχι. Στην αρχή ως πετυχημένος αλαζόνας μεγαλοχειρούργος και στη συνέχεια ως πρώην πετυχημένος αλλά σταθερά αλαζόνας εκπαιδευόμενος νίντζα του Νεπάλ σε Matrix τεχνικές, ο ψηλός Βρετανός ηθοποιός κατακτά το κάθε πλάνο όπου εμφανίζεται, δεν γελοιοποιείται όταν το σενάριο τον πουλάει και αποδεικνύεται μάστορας του κωμικού timing σώζοντας την ταινία σε στιγμές που το έχει ανάγκη.
Δίπλα του η ωραιούλα Rachel McAdams ως ψιλοκομπάρσα πρώην-σχεδόν-νυν γκόμενα του Strange, ο καλός - αλλά εδώ άχρωμος - Chiwetel Ejiofor (spelling pro level) που ετοιμάζει τις βάσεις του μελλοντικού villain Kalr Mordo και η θεά Tilda Swinton ως η γκουρού του Strange, με κεφάλι γλόμπο που τη λάμψη του θα ζήλευε κι ο Moby, η μόνη που στέκεται ερμηνευτικά δίπλα στον Cumbersnatch Cumberbatch.
Πολύ θα θέλαμε να βρισκόταν και ο τιτάνας Mads Mikkelsen (Hannibal, The Hunt και ο καλύτερος Bond κακός στη Daniel Craig era) μέσα στα highlights της ταινίας αλλά πρόκειται για μια από τις πιο αδιάφορες ερμηνείες του, όπου απλώς περιφέρει smokey eyes και κακοτεκμηριωμένα τσιτάτα χωρίς καν να εκπέμπει απειλή.
Το Doctor Strange δεν είναι από τις top ταινίες του MCU, αυτή την θέση την έχει καπαρώσει ο Captain America. Αλλά ούτε κι από τις χειρότερες (συγγνώμη Thor). Δεν παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά (και καλά κάνει), κρατά ψηλά τα standards ενός διασκεδαστικού blockbuster, δεν θα ξεχαστεί σαν το αδιάφορο Iron Man 3 και δεν σε προσβάλλει σαν το φρικτό X-Men: Apocalypse.
Χρήσιμο tip: πέρα από την κλασική post-credits σκηνή που όπως πάντα πέφτει μετά τους βασικούς συντελεστές, υπάρχει και δεύτερη, αφού περάσουν από τα credits μέχρι και οι υδραυλικοί. Κράτα με το ζόρι την κοπέλα σου που θα επιμένει να φύγετε γιατί κατουριέται κι ότι «σιγά μην παίξει τίποτα έλα ρε Γιώργο περιμένουν οι άνθρωποι να καθαρίσουν», μόνο και μόνο για το χαμόγελο δικαίωσης που φυσικά έχεις ήδη προβάρει (μαλακιούλα η δεύτερη σκηνή, βέβαια).
