Πριν λίγο ανακοινώθηκε ο θάνατος του μεγάλου κωμικού που εδώ και εβδομάδες πάλευε αντρίκια με τον πιο σκληρό αντίπαλο. Όμως δεν κατάφερε να τον κερδίσει. Κέρδισε όμως κάτι πολύ σημαντικότερο που τον κάνει τον τελικό νικητή: την υστεροφημία του, διότι αυτό είναι που πραγματικά μετράει στο τέλος.
Ο Στάθης Ψάλτης έγινε γνωστός σε μία περίοδο που η Ελλάδα άλλαζε ταχύτητες, άφηνε πίσω δεκαετίες άγριες και έμπαινε σε πιο χαλαρούς ρυθμούς. Ήταν τα χρόνια του '80 που οι πιτσιρικάδες θέλανε να κάνουν μια άλλη διαφορετική επανάσταση. Θέλανε χιλιάρα μηχανή και θάνατο -δεν ήταν πια το γιαπί, το πιλοφόρι και το μυστρί αυτά που σε κάνανε μάγκα.
Και όλος ο κόσμος ήθελε γέλιο αβίαστο, ήθελε να πάρει μια γερή δόση χαβαλέ, να χάσει ένα δύο σφραγίσματα με αστεία βγαλμένα μέσα από σκηνικά του δρόμου, της καφετέριας και της ντισκοτέκ. Ήθελε τους ραδιοφωνικούς πειρατές του και τις βιντεοταινίες του. Ήθελε τον Στάθη Ψάλτη. Και εκείνος εμφανίστηκε την κατάλληλη στιγμή.
Για δεκαετίες οι βιντεοταινίες χλευάστηκαν λες και ήταν αυτές η πηγή των σημερινών κακών τόσο σε οικονομικό όσο και πολιτιστικό επίπεδο –ξεχνώντας, βέβαια, που σε αυτές είχαν παίξει και «ιερά τέρατα» όπως ο Αλέκος Αλεξανδράκης. Ναι, για τα λεφτά. Τα λεφτά όμως σου δίνουν φαϊ για να μπορέσεις να κάνεις τα άλλα πράγματα καμιά φορά, τα πιο δύσκολα, εκείνα που αγαπάς πραγματικά.
Όταν ανέβηκε ο Ψάλτης για πρώτη φορά στη σκηνή όλοι μιλάγανε για ταλεντάρα. Και για το αν μπορούσε να παίξει και δραματικούς ρόλους θυμήσου μονάχα τις ερμηνείες του σε αστυνομικές σειρές των 90s –στο «Τμήμα Ηθών» και κυρίως στην «Ανατομία ενός Εγκλήματος» όπου έπειθε απόλυτα για τις παρανοϊκές προθέσεις των δολοφόνων που υποδυόταν.
Όμως δε θα μείνει στην καρδιά και στο μυαλό μας για αυτό. Για τα αστεία του θα μείνει, για τις επιθεωρήσεις και τους ρόλους στις βιντεοκασέτες που άφησαν εποχή. Για τις ατάκες του, την κίνηση λιμοκοντόρου που είχε τελειοποιήσει, για το στυλ «είμαι φίνο καμάκι και θα το κερδίσω το γκομενάκι με το χιούμορ και τις λέξεις μου» -και όχι τα μπράτσα και τα λεφτά. Απλός, λαϊκός, τίμιος και χαρισματικός.
Θυμόμαστε σκηνές που, τελικά, δε θα ξεχάσουμε ποτέ. Σκηνές που έχουν γίνει ατάκες της καθημερινότητάς μας. Και αυτό το οφείλουμε στον Στάθη Ψάλτη που σήμερα έφυγε για το Μεγάλο Ταξίδι.Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτόν τον τρελό χαβαλέ που αγαπήσαμε από τα χρόνια της εφηβείας μας.
1. «Κούλα μ'ακούς; Πολύ κωλόπαιδο ο Κυριάκος!»
2. «Φίλοι Ρωμαίοι. Φίλοι Σεπολιότες!»
3. «Τρελός είμαι, ότι θέλω λέω!»
4. «Και που είσαι; Να ξυρίσεις το μουστάκι, είπαμε έτσι;»
Η Οδύσσεια ενός φορολογούμενο αλά Στάθης Ψάλτης.
5. «Πέστε είναι μαλακά! / Τι λέει ο μαλάκας;»
