Στα τέλη της δεκαετίας του 70΄ σε όλες τις οθόνες της χώρας προβαλλόταν το σόου «Να η ευκαιρία» με σημαντικά ονόματα του καλλιτεχνικού χώρου να αναλαμβάνουν τον ρόλο των κριτών –όπως η σπουδαία χορογράφος Ραλού Μάνου και ο μουσικός Γιώργος Κατσαρός.
Φέτος έχουμε δύο αντίστοιχα: Rising Star στον ANT1 και Τhe Voice στον ΣΚΑΙ κονταροχτυπιούνται για μία θέση στον τηλεοπτικό ήλιο. Και η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια η κατάσταση έχει βελτιωθεί συγκριτικά με την ανθρωποφαγία που επικράτησε στα πρώτα χρόνια του 2000 και τις μεγάλες δόξες των reality show. Ζούμε πια στην εποχή των «μεγαλεπήβολων» show με τον χαλαρό χαρακτήρα –και όχι της ρωμαϊκής αρένας.
Ρέμος-Μακεδόνας: Ανία, Βαρεμάρα
Φυσικά, για να είναι χαλαρό το θέαμα πρέπει να είναι «φιλόξενοι» και οι κριτές-παρουσιαστές και όχι να νιώθεις σα να βρίσκεσαι σε οικογενειακό δείπνο. Άλλης οικογένειας. Που δεν περνάνε και πολύ καλά μεταξύ τους. Που έχουν καιρό να βρεθούν, που βαριούνται, που υπάρχει χάσμα ηλικίας και τα λοιπά και τα λοιπά. Διότι αυτή τη στιγμή στο Rising Star αυτό συμβαίνει.
Η Δέσποινα Βανδή, στον ρόλο της αψεγάδιαστης αυστηρής milf, που (όντως) ξέρει τη δουλειά της πολύ καλά, αλλά δεν έχει και διάθεση για πολλά πολλά. Και ο τραγουδιστής από τις «Μέλισσες», Χρήστος Μάστορας, στον ρόλο του ενοχλητικού μικρού ξάδερφου. Που έχει ξεκινήσει γυμναστήριο, δεν βάζει κώλο κάτω από την υπερκινητικότητα, το παίζει λίγο ιστορία και γενικά βρίσκεται στον κόσμο του.
Και μετά ακολουθεί το δίδυμο των θείων: Κώστας Μακεδόνας και Αντώνης Ρέμος, δύο κόσμοι αντίθετοι που συναντιούνται. Ο ένας με ύφος καλοκάγαθου καθηγητή θρησκευτικών και ο έτερος κουρασμένος, με λεξιλόγιο το πολύ δύο σελίδων λεξικού, λες και πάτησε το πόδι του στη στεριά μετά από ταξίδι δεκαετιών με γκαζάδικο. Το αν είναι καλοί τραγουδιστές είναι άλλο θέμα, διότι ως παρουσιαστές ο ένας περνά απαρατήρητος και ο άλλος δεν παλεύεται από τη βαρεμάρα που προκαλεί.
Μουζουράκης-Μαραβέγιας: Κόντρα ρόλοι και κέφι
Στην αντίπερα όχθη το The Voice, το οποίο όπως δείχνουν και τα νούμερα το έχει αγαπήσει το κοινό. Δεν πρόκειται για κάποιο μεγαλειώδες υπερθέαμα προφανώς αλλά σίγουρα βλέπεται άνετα. Ο Ρουβάς ως συνήθως τα καταφέρνει ως κονφερασιέ, αν και σε ρόλο «κριτή», ενώ η Παπαρίζου παραμένει από τις πλέον θερμές θηλυκές παρουσίες της ΤV.
Αυτοί που όμως φαίνεται ότι έχουν κλέψει την παράσταση είναι οι Πάνος Μουζουράκης και Κωστής Μαραβέγιας. Ο πρώτος, larger than life, υπερβολικός όπως πάντα, μιλάει ασταμάτητα, κάνει μιμήσεις, ποζάρει σαν «ροκάς», δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, ψάχνει κάθε ευκαιρία να το «κάψει» –και ας μην τα καταφέρνει πάντα. Όπως και στις live εμφανίσεις του (βλέπε Σταυρό του Νότου) θυμίζει τύπο σε πάρτι που ξέρει να περνάει καλά –και, ναι, θα σε κουράσει στο τέλος αλλά στο ενδιάμεσο θα έχεις χαβαλεδιάσει αρκετά.
Από την άλλη ο Μαραβέγιας βγάζει έναν χαρακτήρα που πολλοί δεν ήξεραν. Με λεπτή ειρωνεία πάντα, ατάκες τη σωστή στιγμή, εμφάνιση και λόγο δανδή, μοιάζει με ιταλό σταρ της δεκαετίας του 60’. Αυτό που βγαίνει στην οθόνη, τελικά, είναι η σωστή χημεία τους σε κόντρα ρόλους. Ένα bromance το οποίο σώζει λίγο το βομβαρδισμένο τοπίο της ελληνικής τηλεόρασης, γεμίζοντας με λίγο κέφι την άδεια οθόνη.
ΥΓ: Όταν ο Μουζουράκης «ποζάρει» μιμούμενος τα «αμερικάνικα» θυμίζει show σε καζίνο, έστω και μέτριο. Όταν ο Ρέμος προσπαθεί να κάνει το αντίστοιχο φέρνει στο νου πλανόδιο γέρο μουσικό που κάνει αστεία σε ταβέρνα.
