«Το πιο ανατρεπτικό παιχνίδι της ελληνικής τηλεόρασης» είναι το μοτό του Lucky Room που προβάλλεται στον ANT1. Τρεις παίκτες διαγωνίζονται σε ερωτήσεις, με νικητή σε κάθε γύρο αυτόν που θα δώσει την πιο κοντινή απάντηση στην ερώτηση –από «πόσες γέφυρες έχει ο ποταμός Σηκουάνας» μέχρι «πότε χαρακτηρίστηκε, για πρώτη φορά, εθνική σταρ η Αλίκη Βουγιουκλάκη». Μέχρι εδώ καλά… Μετά μπαίνουν στο παιχνίδι οι οικογένειες τους, που βρίσκονται στο «τυχερό δωμάτιο». Εκεί, δίχως να έρχονται σε επικοινωνία με τους παίκτες, λίγο ως πολύ, προσπαθούν να μαντέψουν που βρίσκονται τα «φράγκα». Στο κουμπί ένα, δύο, τρία, τέσσερα ή πέντε; Που είναι τα 50 χιλιάρικα; Το σκηνικό θυμίζει «παπατζήδες» στην Ομόνοια. Show me the money σου λέω!
Το Lucky Room είναι τουρκικής έμπνευσης τηλεπαιχνίδι, που μετά την επιτυχία στην γείτονα χώρα, οι ιθύνοντες του σταθμού θεώρησαν σωστό να επενδύσουν στην ελληνική του εκδοχή. Έτσι το νεοπλουτέ και κιτς τούρκικο τηλεοπτικό προϊόν βρήκε και άλλο «πεδίον δόξης λαμπρόν» εκτός από το σίριαλ. Αλλά ας επανέλθουμε στο μοτό: «το πιο ανατρεπτικό τηλεπαιχνίδι». Μάλιστα. Ναι, ΟΚ, όντως είναι τεράστια ανατροπή το σκηνικό του να είναι τόσο αδιάφορο, να θυμίζει συνοικιακό super market, ο φωτισμός να είναι οδοντιατρείου, σε τέτοιο απίθανο βαθμό που να καταφέρνει το ακατόρθωτο: να περνάει (σχεδόν) απαρατήρητη η «έξω καρδιά» και uber τσαχπίνα Μαντώ Γαστεράτου.
Όμως εκεί που πραγματικά το θέαμα γίνεται ανυπόφορο είναι στην απουσία «ατάκας». Το φορμάτ είναι τέτοιο που δεν επιτρέπει καλώς εννοούμενο χαβαλέ, αντίθετα επιβάλλει σφιγμένα πρόσωπα, τυπικές αντιδράσεις και βαρεμάρα. Φριχτή βαρεμάρα. Όχι ο Λιάγκας δε μπορεί να το σώσει αλλά ούτε τον Steve Harvey, παρουσιαστή του επιτυχημένου αμερικάνικου Family Feud, του οποίου την κεντρική ιδέα μάλλον ψιλοκοπιάρει το Lucky Room, να έφερναν δε θα τα κατάφερνε.
Αν κάποιος υποπέσει στο σφάλμα να το παρακολουθήσει, πράγμα που δυστυχώς η μοίρα επιφύλαξε για εμάς, κινδυνεύει να πάθει κατάθλιψη. Ο θόρυβος της ατάκας «πάτα το», «πάτα το 2», «πάτα το 4 σε παρακαλώ» από τους παίκτες προς την οικογένεια είναι το λιγότερο ενοχλητικός. Οι φαμίλιες κάθονται ωσάν τα πιθηκάκια του παραμυθιού όπου δεν ακούν, δε βλέπουν και δε μιλάνε. Με ένα μικρό twist: δυστυχώς εκφέρουν λόγο, ατάκες του τύπου «Γυναικάρα, πάρτο πάνω σου, δύο παιδάκια έχουμε». Και εμείς, να συμπληρώσουμε εδώ, πως δύο ματάκια έχουμε, ως εκ τούτου, σας παρακαλούμε κόψτε το πριν είναι αργά, πριν χρειαστεί να βγάλουμε τα ματάκια μας με κουτάλι.
