Παιδιά, ό,τι πίνει κανείς καλό είναι. Να τα λέμε αυτά. Αλλά υπάρχει πάντα κάτι που μας αρέσει να πίνουμε περισσότερο. Ειδικότερα, όσον αφορά την «συνοδεία» του οβελία, έχουμε κυρίως τσίπουρα, μπίρες και κρασιά σωστά; Σε έναν τέλειο κόσμο, τα πίνουμε όλα μαζί και το κεφάλι μας δεν καταλαβαίνει τίποτα. Όμως ο νόμος λέει πως με το βαρύ κρέας -βλέπε αρνί- θέλεις ένα ποτό σωστό και τίμιο που να συνοδεύει το στομάχι σου.
Κάπου εδώ πλακωθήκαμε μεταξύ μας στο Ratpack - λέμε τώρα. Γιατί ο καθένας από εμάς έχει τους δικούς του λόγους που το προτιμά και σε καλούμε να μας υποστηρίξεις.
Τσίπουρο, ο Γιώργος Πολυμενέας
Με την μπύρα έκοψα σχέσεις από ηλικία τρυφερή, κάπου εκεί στα φοιτητικά μου χρόνια. Μη ρωτάς γιατί, έγινε παρεξήγηση μεγάλη. Με το κρασί, το δεύτερο μεγάλο «παίκτη» του πασχαλινού τραπεζιού είμαστε φίλοι, αλλά σαν αυτούς που έχεις στο Facebook. Θα τους δώσεις εύκολα το like σου, δύσκολα θα βρεθείτε έξω για να πείτε κάτι ουσιαστικό. Με το τσίπουρο όμως είναι αλλιώς η σχέση, είναι αδελφική και εγκάρδια. Ναι, δεν είναι το κατάλληλο συνοδευτικό για τα κρέατα, όμως είναι αυτό που χρειάζεσαι σε όλη τη διαδικασία του τσιμπολογήματος που κρατάει κάνα τρίωρο μέχρι αρνί και κοκορέτσι να απαιτήσουν την αμέριστη προσοχή σου. Ναι, αν δεν είσαι σίγουρος για την προέλευσή του μπορεί να πέσεις και σε κάναν εγκληματία που έχει βάλει στη απόσταξη μέχρι και κοτσάνια και αντί για τσίπουρο να πΙεις κυροζίνη, αλλά αν είναι καλό, αυτό το καθαρό, δυνατό και ελαφρώς αρωματικό απόσταγμα εγγυάται ότι πάντα θα φεύγει όλη αυτή η αίσθηση «αρνίλας»/ «κατσικίλας»/«κοκορετσίλας» από το στόμα σου. Με το τσίπουρο λοιπόν. Είτε έχεις δύο βουνά από κρέατα μπροστά σου είτε, όπως συνέβη 40 μέρες πριν, δύο τράτες θαλασσινά.
Μπίρες (και όχι μπίρα), o Κώστας Χρήστου
Ένα τίμιο πασχαλινό τραπέζι πρέπει να έχει απ’ όλα τα καλά όσον αφορά το ποτό: κρασιά, μπύρες, τσίπουρα, ούζα. Τα πράγματα στην δική μου βαρετή περίπτωση είναι απλά: δεν μπορώ το πολύ κρασί, έχω συνδέσει τα τσίπουρα με θαλασσινούς μεζέδες και δεν πλησιάζω το ούζο. Το ξέρω πως το ανθρακικό σε ένα γεύμα σαν το σουβλιστό αρνί του Πάσχα δεν είναι φίλος στο καθότι σε φουσκώνει εύκολα, αλλά από ένα σημείο έχει να κάνει με το πόσο καλά γνωρίζεις τον εαυτό σου. Αντέχω την μπύρα. Ή μάλλον τις μπύρες. Ασχέτως του πόσο έχω φάει και πόσο χώρο διαθέτω ακόμα στο στομάχι. Εκτός του ότι μ’ αρέσει περισσότερο η γεύση της, κατεβαίνει πιο εύκολα χωρίς να ζαλίζει. Το μυστικό για να μην φουσκώσεις, είναι να πίνεις και να τρως αργά. Και κάπως έτσι συνεχίζεις όταν όλοι οι άλλοι έχουν κλατάρει.
Κρασί, ο Γιώργος Ρομπόλας
Όταν ξεκίνησα να πίνω κρασί ένιωθα σα να κερατώνω αυτή που αγαπώ. Γιατί με την μπύρα τα φτιάξαμε μικροί, όταν ήμουν στο Λύκειο και βγάλαμε και το Πανεπιστήμιο μαζί. Απλά κάθε φορά που ερχόταν η Λαμπρή μου καθόταν βαριά στο στομάχι και δε με άφηνε να ευχαριστηθώ όσο αρνί ζητάει η ψυχή μου. Ολόκληρο το ζώο δηλαδή. Μαλώσαμε άγρια τότε, σε ένα οικογενειακό τραπέζωμα που άρχισα να γλυκοκοιτάζω ένα Αγιωργίτικο κόκκινο σαν το αίμα και ευκολόπιοτο σαν αμαρτία. Η σχέση τελείωσε άδοξα και επεισοδιακά -για το Πάσχα τουλάχιστον, αφού τις άλλες εποχές βρισκόμαστε συχνά πυκνά. Διότι κυρίες και κύριοι, άσχετα με το τι λένε οι άλλοι, το αρνάκι, το άσπρο το παχύ, θέλει το κόκκινο κρασί του. Γουλιά να πίνεις και του διπλανού σου να μη σερβίρεις. Είναι ένας νέος τρόπος σκέψης όπως μας έμαθαν οι FFC: Πίνω κρασί και φτύνω λέξεις / Διώχνω μακριά τις σκέψεις / Είναι ο τρόπος να αντέξεις.
Κοκακόλα, ο Ντίνος Ρητινιώτης
Προτού γράψω το οτιδήποτε, απλά θα ήθελα να σας υπενθυμίσω πως το μπούλινγκ δεν είναι καλό πράγμα. Πάμε τώρα στο θέμα μας και σας δίνω ευθαρσώς την απάντηση: πίνω κοκακόλα. Ναι, αυτό που άκουσες. Κοκακόλα. Λατρεύω το ούζο, τα πίνω τα ουϊσκάκια μου, αλλά δυστυχώς κανένα από τα δύο δεν μπορεί να με συνοδεύσει στην κρεατοφαγική επιδρομή της Κυριακής του Πάσχα. Δεδομένου, λοιπόν, ότι η σχέση μου με την μπύρα και το κρασί δεν κυμαίνεται στα μεσοορικά νεοελληνικά στάνταρντς, έχω πουλήσει την ψυχή μου και το σώμα μου στο μαύρο αυτό κατασκεύασμα του διαβόλου. Ναι, είμαι αυτός που καβαντζώνει με μαεστρία ένα μπουκάλι δίπλα του, στο πόδι του τραπεζιού, ναι ξέρω, είμαι φλώρος κι άλλα τέτοια ωραία. ΠΑΤΑΞΟΝ ΜΕΝ, ΑΚΟΥΣΟΝ ΔΕ: Κάτι τύπους σαν κι εμένα μας χρειάζεστε όσο δεν πάει. Ποιος θα τραβάει βιντεάκια που θα σε δείχνουν να ξεφτιλίζεσαι στο γλέντι χοροπηδώντας σαν το κατσίκι με τα κλαρίνα που δεν έχεις ξαναχορέψει ΠΟΤΕ στη ζωή σου; Ποιος θα κρατήσει τη σπίθα του γλεντιού αναμμένη και μετά τις 6 το απόγευμα που οι περισσότεροι καταπίνουν τον εμετό τους αμέριμνοι στα κρεβάτια τους, ένα βήμα πριν την αναρρόφηση; Ποιος θα μείνει να διηγείται σους υπόλοιπους την επομένη τις καφρίλες της Κυριακάτικης μάζωξης; Κατάλαβες τώρα τι εννοώ; Κοκακόλα.
