Όχι να τα λέμε αυτά, γιατί όταν κάποιος διάσημος αξίζει ένα ΜΠΡΑΒΟ πρέπει να του το δίνουμε. Όπως τις προάλλες που μάθαμε πως ο talk of the town παρουσιαστής, ο Σάκης ο Τανιμανίδης, θα υποδεχθεί στον εξωτικό Άγιο Δομίνικο τη μέλλουσα γυναίκα του. Το πανέμορφο πλάσμα που ακούει στο όνομα Χριστίνα Μπόμπα. Που το σύμπαν συνωμότησε για να της δοθεί το πιο ταιριαστό όνομα στον κόσμο (το ξέρουμε ότι είναι κλισέ αλλά είναι και μεγάλη αλήθεια).
Διότι όπως φαίνεται το Χριστινάκι παρατάει τα πάντα. Δουλειές, καριέρες και λεφτά και τρέχει να βρει τον μέλλοντα σύζυγό της στην Καραϊβική. Ο παλίκαρος από την άλλη δείχνει να λιώνει για το «μπομπίδιον» -πράγμα απόλυτα λογικό- και πληρώνει εισιτήρια ενώ την περιμένει με ανοικτές αγκάλες.
Και ΜΠΡΑΒΟ του! Τι να της πει; «Μωρό άστο καλύτερα, δεν το ψήνω, περίμενε λίγο, δεν την πολυπαλεύω εδώ πέρα, πολλή δουλειά και άγχος (και ημίγυμνες μουλάτες να με περιτριγυρίζουν από το πρωί μέχρι το βράδυ). Ήλιος, θάλασσα, ζέστη, κοκτέιλ με ρούμι, χορός μέχρι το ξημέρωμα και μετά γύρισμα με την ηλιοκαμένη Βαλαβάνη να ιδρώνει δίπλα στα κύματα. Δύσκολη φάση»;
Θα μπορούσε να το πει αλλά τέτοια πράγματα δεν τα λες στην Χριστίνα τη Μπόμπα. Τη Χριστίνα τη Μπόμπα ΤΗ ΣΕΒΕΣΑΙ. Όχι γιατί το απαιτεί αλλά γιατί το αξίζει και εσύ δε μπορείς να κάνεις αλλιώς. Την κοιτάς και σκέφτεσαι νυφικά, παντρειές, δαχτυλίδια, λουλούδια, γλυκά, κάρτες με «Μωρό μου είμαι ερωτευμένος μαζί σου από την πρώτη στιγμή που σε είδα». Κορίτσι για καρδούλες, αστεράκια, αγκαλίτσες και ζουζουνίσματα λες και είσαι ξανά πρώτη γυμνασίου.
Από εκείνες τις κοπέλες με την καθαρή ομορφιά και τις πρασινογάλαζες ματάρες που όταν ήσουν πιτσιρικάς ερωτευόσουν χωρίς αύριο. Που δάγκωνες τη λαμαρίνα λες και ήσουν αδέσποτο που μασάει λάστιχα και δε μπορούσες να ξεκολλήσεις με τίποτα. Που έκλαιγες στον ώμο κολλητών λέγοντας «την αγαπάω ρε μαλάκα και αυτή ούτε καν θυμάται το όνομά μου».
Για αυτό τα αξίζει τα συγχαρητήριά μας ο Σάκης, γιατί εμείς τη λατρέψαμε τη Χριστίνα τη Μπόμπα από την πρώτη στιγμή που την είδαμε. Από εκείνη τη διαφήμιση που υποδυόταν την Ελενίτσα. Η οποία ονειρευόταν τον Θανάση και εμείς ονειρευόμασταν πως ήμασταν ο Θανάσης που μας έπαιρνε αγκαλιές η Ελενίτσα. Και χανόμασταν, αγκαλιασμένοι σφιχτά, μέσα σε ένα κάμπριο ενώ ο ουρανός είχε γίνει κόκκινος από το ηλιοβασίλεμα.
