BUZZ | 25/02/2017

Η πιο ντροπιαστική στολή που φόρεσα στις Απόκριες

Ratpack

Τρεις συντάκτες του Ratpack θυμούνται και προκαλούν με φωτογραφίες.

Δεν ξέρουμε αν είσαι τύπος που ακούει «κετελαμπόνγκο» και γεμίζεις ευφορία. Δεν ξέρουμε αν είσαι ο καρναβαλιστής που δεν θα αφήσει μασκέ για μασκέ χωρίς να ρίξει την σερπαντίνα του. Δεν ξέρουμε αν είσαι ο τύπος που ακόμα και τελευταία στιγμή να αποφασίσεις να πας κάπου ντυμένος, θα έχεις εκείνη τη γωνιτσα στο πατάρι/ντουλάπα/αποθήκη όπου θα βρίσκονται όλα τα «σύνεργα» και θα γίνεις μασκαράς σωστός μέσα σε μισή ωρίτσα. Αν είσαι, μπράβο σου.

Εμείς και να σου πούμε ότι είμαστε, δεν θα μας πιστέψει κανείς. Γιατί πολύ απλά έχουμε πάθει, έχουμε ξαναπάθει και μυαλό δεν βάζουμε. Και είπαμε αυτές οι φαντασμαγορικές εμφανίσεις μας να μην μένουν μεταξύ φίλων και συγγενών (κανείς δεν τις ανέβασε φυσικά στον τοίχο του), αλλά -απόκριες είναι- ας μάθει όλος ο κόσμος τι σημαίνει αποτυχημένος μασκαράς.

Με αλφαβητική σειρά (αφού κανείς δεν ήθελε οικειοθελώς να γράψει πρώτος), ετοιμάσου για ένα ποτ-πουρί μεταμφιέσεων που δίνουν νεό νόημα στη λέξη καρναβάλι.

Πολυμενέας, «American Hustle» που μόνο αυτός το κατάλαβε

Κατ’ αρχάς, πώς την πάτησα έτσι και με επίθετο από «Π» είμαι πρώτος στη σειρά, έλα ντε; Το θυμάσαι το American Hustle; «Οδηγός Διαπλοκής» στα ελληνικά; Ταινία με Μπράντλεϊ Κούπερ, Κρίστιαν Μπέιλ, Έιμι Άνταμς και Τζένιφερ Λώρενς; Δηλαδή μιλάμε για all star cast. Θυμάσαι τα ρούχα τους; Αυτή τη νέοϋρκέζικη 70ίλα; Όχι, ε;

Αυτό ήταν και το δικό μου πρόβλημα.

Ένα ολόκληρο βράδυ είχα να αντιμετωπίσω αυτό το βλέμμα απορίας και αμηχανίας. Αυτό το «κάτι μου λέει, αλλά δεν καταλαβαίνω τι. Για κάτσε, εδώ το έχω, χμμ… ντύθηκες Τόνι Σφίνος;». Τι και αν είχε βγει η ταινία εκείνη την εποχή στους κινηματογράφους; Τι και αν είχε οσκαρικές υποψηφιότητες; Τι και αν το λαχούρι το φορούσε τότε μόνο ο Μαραβέγιας και δεν είχε γίνει μόδα με τον Βαρουφάκη; Όλα ήταν μάταια. Κανείς δεν εκτίμησε -και κυρίως δεν αποκωδικοποίησε- την προσπάθειά μου να γίνω ανοιχτόχρωμη εκδοχή του Κρίστιαν Μπέιλ, παρά το γεγονός ότι μιμήθηκα ακόμα και το εντυπωσιακό «πλαγιοδάνειο» που έκανε στο κεφάλι του για να κρύβει την αραίωση.

Όπως το ανέκδοτο που γελάς αμήχανα και απο ευγένεια, όπως η επιχειρηματολόγια του Πάνου Αγιαννίδη όταν ψήφισε τον Κώστα τον Μισθοφόρο, έτσι και η μεταμφίεση που δεν την καταλαβαίνει κανείς είναι αποτυχημένη μεταμφίεση. Γι αυτό, αν ντύνεσαι ήρωας από ταινία σε πάρτι που δεν είναι θεματικό, βρες κάτι καθολικά γνωστό. Διαφορετικά... κοίτα από κάτω και θα καταλάβεις.

PicMonkey Collage

Ρητινιώτης, η σιχαμερή πριγκιποπούλα

Δεν ξέρω για ποιο λόγο συμφώνησα στο να γίνει αυτό το συνεργατικό θέμα. Με ποια λογική να σας δείξω αυτήν την αμφίεση-σίχαμα που την σκαρφίστηκα όσο ήμουν κοτζάμ γάιδαρος; Καμία λογική. Τέσπα, είπα και δεν υπάρχει ξείπα. Πρέπει τώρα να εκτεθώ. Και θα το κάνω με όποιο προσωπικό κόστος προκύψει. Πρέπει να ήταν πριν 9 περίπου χρόνια όταν αποφασίσαμε τελευταία στιγμή να πάμε σε μεγάλο κατάστημα που αρχίζει σε τζα και τελειώνει σε μπο για να πάρουμε καμιά περούκα και κάνα αποκριάτικο μπιχλιμπίδι για να πάμε στο πάρτι που είχε οργανώσει ένα μαγαζί στο οποίο ήμασταν θαμώνες.

Εξηντα πέντε κιλά άνθρωπος τότε, μου φάνηκε απόλυτα λογικό να ψάξω για στολή εκεί που ήταν το τμήμα με στολές για κοριτσάκια 5-15 χρονών. Κι ακόμα πιο λογικό το να αρπάξω μια στολή πριγκίπισσας και μια μπουκλωτή περούκα. Καλσονάκι λευκό από κάτω, 43 νούμερο ανδρικό μποτίδι, μουσάκι Μπιν Λάντεν στο πρόσωπο, μια άσχημη φάτσα (χωρίς μάσκα) και το... κοκτέιλ έβγαλε σαν αποτέλεσμα ό,τι πιο ελεεινό, σιχαμένο και αποκρουστικό έχει σκεφτεί ποτέ άνθρωπος για να κυκλοφορήσει δημόσια σε καρναβαλίστικη περίοδο.

Μια δημόσια συγγνώμη σε όλους εκείνους που αναγκάστηκαν να περάσουν μαζί μου, δίπλα μου ή απέναντί μου εκείνη την Κυριακή της Αποκριάς. Μια συγγνώμη και στον Κωστάκη που διαπομπεύεται στη φωτό-αποδεικτικό στοιχείο.

DSCF90471

Ρομπόλας, Old School μόρτης με ένα μικρό twist

Η επιτυχία από την αποτυχία είναι ένας τσιγάρο δρόμος, μία λεπτή κόκκινη γραμμή τις χωρίζει και εμείς ακροβατούμε κάθε στιγμή ανάμεσα στον θρίαμβο και την πανωλεθρία. Διότι, μα τη μαύρη αλήθεια, και συγγνώμη που περιαυτολογώ, εκείνη η αποκριάτικη εμφάνισή μου στο Δημοτικό ξεκίνησε με άριστους οιωνούς.

Είχα μελετήσει πολύ καλά το στυλ των Ελλήνων στα τέλη των 80s. Περπατούσα σαν κονιόρδος, με σιγουριά ανθρώπου που πέρασε έξω από το Πολυτεχνείο, που γούσταρε τα λαϊκά με πάθος και είχε άριστες προοπτικές στο δημόσιο τομέα. Περήφανους έκανα μπαρμπάδες και θειες με όλο αυτό το performance στη μικρή αυλή μας στη Νέα Σμύρνη.

Μέχρι που αποφάσισα ο καψερός να δοκιμάσω στα κρυφά αυτό το «μαγικό ζουμί» που το φωνάζανε «πράσινη» και το κατάπιναν άπαντες με μανία. Ήθελα να μπω για τα καλά στο πετσί του ρόλου. Όμως, τελικά, ενώ όλα έβαιναν καλώς, ο θρίαμβος μου κατέληξε σε Βατερλώ και οι ατάκες «τι έπαθε αυτό;», «γιατί παραπατάει;», «Ρε Κώστα ποιος έδωσε μπίρα στον μικρό» μαζί με ένα από τα πρώτα χοντρά κατσαδιάσματα της ζωής μου ακόμα αντηχούν στα αυτιά μου. Κρίνετε και μόνοι σας:

rompo