«Μα καλά ρε Ντινάκο, δεν ξέρεις ποιο χρώμα είναι τον Βεραμάν;!».
Το «ΟΧΙ» που ξεστόμισα, έπαιξε στις μεγάλες κλίμακες των ντεσιμπέλ και ήταν περήφανο, αυθεντικό, αντρίκειο. Εκείνη τη στιγμή ένιωθα πως η απάντηση που έδινα στη Λώρα με τα ντεμέκ διδακτορικά στην Χρωματολογία, ήταν το «όχι» κάθε αγοριού, κάθε άντρα και κάθε μπάρμπα που έχει πειστεί ότι ο κόσμος μας είναι αποκλειστικά βαμμένος με κόκκινο, κίτρινο, πράσινο, μπλε, πορτοκαλί, μαύρο, άσπρο και γκρι.
Παρ' όλα αυτά, το κορίτσι μού είχε σπείρει το μικρόβιο της αμφιβολίας και μπαίνοντας σήμερα το πρωί στο γραφείο θέλησα να μοιραστώ τις σκέψεις μου με τους υπόλοιπους. Όταν λοιπόν τους έκανα την απλή ερώτηση: «ρε μαλάκες ξέρετε τι χρώμα είναι το σομόν;» είδα τα κεφάλια των Βαϊμάκη, Μπαρούνη, Χρήστου και Κάβουρα να σκύβουν ντροπιασμένα. Μόνο το ωοειδές κεφάλι του Δαφνομίλη έστεκε εκεί να με κοιτάζει ψηλομύτικα και να μου εξηγεί με μια κάποια δόση μετροσεξουαλοσύνης ότι «το σομόν είναι εκείνο το χρώμα που μπλα μπλα μπλα».
Για αυτά τα σκυμμένα κεφάλια, για όλους εκείνους που ακούνε Λουλακί και το μυαλό τους πάει σε παραθαλάσσιο θέρετρο λίγο έξω από τη Χαλκίδα, εκείνους που έφαγαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους προσπαθώντας να καταλάβουν ποια στο διάολο είναι η διαφορά ανάμεσα στο Ροζ και στο Φούξια, ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ είναι καμωμένο αυτό το κουίζ.
Ένα πράγμα να έχετε στο μυαλό σας αέφια: ΟΣΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΤΑ ΠΑΤΕ ΤΟΣΟ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ.
Ακολούθησε τον Ντίνο Ρητινιώτη στο Facebook
Μόνο περηφάνεια για την άγνοιά μας.-
