Κάθε χρόνο τέτοια μέρα το ίδιο βιολί. Αφιερώματα στην θρυλική παρέα του 1987 που σήκωσε από το πουθενά το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα μέσα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Και ρωτάω τώρα εγώ ο γκρινιάρης;
ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΜΩΡΕ ΟΙ ΠΑΡΕΕΣ;
Στις αυθεντικές τις παρέες δεν υπάρχουν παιδιά κι αποπαίδια. Δεν υπάρχουν αρχηγίσκοι και δευτεράντζες, η εικόνα δηλαδή που 30 χρόνια μετά τείνει να κυριαρχήσει στο συλλογικό θυμικό των Ελλήνων κάθε που κάνουν φλάσμπακ στη χρονιά που η μπασκετική ζωή του τόπου ξεκίνησε τον ανήφορο της δόξας. Γκάλης, Γιαννάκης, Φασούλας, Χριστοδούλου, Καμπούρης ελέω νικητήριων βολών, άντε και κανάς Φιλίππου και από εκεί και πέρα το χάος. Λες και η Εθνική μας αποτελούνταν από μια πεντάδα όλη κι όλη.
Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Από πίσω υπήρχαν κι άλλοι παίκτες, με το δικό τους μερτικό στην επιτυχία. Όσο μικρό κι αν ήταν αυτό, όσο μικρός κι αν ήταν ο χρόνος της συμμετοχής τους στην μπασκετική εποιποιία του '87, δεν τους αξίζει τέτοια απαξίωση.
Γι' αυτό, λοιπόν, ετοιμάσαμε εδώ στο Ratpack ένα κουιζάκι που θα αποκαταστήσει εν μέρει την αδικία. Ένα κουιζάκι όπου θα σου δείχνουμε φωτογραφίες από 12 βετεράνους που έχουν τιμήσει το εθνόσημο και η αφεντιά σου, μπασκετική αλεπού καθώς είναι, θα μας επιβεβαιώσει πως πράγματι γνωρίζει ποιοι συμμετείχαν στην ομάδα του '87 και ποιοι είδαν τον αγώνα από την τηλεόραση του σπιτιού τους.
Τι, όχι;
