Άντρες και παιδιά έχουν πάρει θέση για βουτιά και κοιτούν τον παπά με ανυπομονησία. Είναι η μεγάλη στιγμή της κατάδυσης. Είναι η Βάπτιση του Σωτήρος. Η στιγμή που, όπως αναφέρουν οι Γραφές, ο Ιωάννης ο Πρόδρομος αντιλαμβάνεται ποιον έχει μπροστά του και ακούει τον Λόγο του Αγίου Πνεύματος για τον Υιό του Θεού.
Αν το εξετάσεις λεπτομερώς και το διαβάσεις ως έχει, πρόκειται για μία στιγμή γεμάτη κατάνυξη. Αν μη τι άλλο, αποτελεί και κομβικό σημείο για την ύπαρξη μιας ολόκληρης θρησκείας. Ασχέτως αν κάποιοι πιστεύουν και κάποιοι δεν πιστεύουν. Το πρόβλημα όμως δεν βρίσκεται σε αυτή τη σκηνή. Βρίσκεται πάντα στον κοσμάκη.
Η πλειοψηφία των παραπάνω ανθρώπων που ετοιμάζονται να βουτήξουν, δεν έχουν την παραμικρή ιδέα για ποιο πράγμα μιλάει ο εκάστοτε ιερέας. Ξέρουν μόνο ότι με το που ακούσουν το «Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου Κύριε» πρέπει να πέσουν και να κολυμπήσουν για να πιάσουν τον σταυρό. Αν τα καταφέρουν θα κερδίσουν την ευλογία.
Και εντάξει τώρα, αν χρειαστεί να σπρώξουν, να δαγκώσουν και να χτυπήσουν και κανέναν εν Χριστώ αδερφό μέσα στο νερό, δεν χάλασε και ο κόσμος. Η στιγμή είναι που μετράει. Γιατί αυτός ο χαμός που συμβαίνει τις περισσότερες φορές στα Θεοφάνεια, είναι άλλο ένα παράδειγμα του πόσο μακριά είναι οι άνθρωποι από την ουσία της θρησκείας. Της δικής τους πίστης.
Είναι το ίδιο φαινόμενο που συναντά κανείς και στις εκκλησίες. Ανθρώπους να γκρινιάζουν για την ουρά τη στιγμή της Θείας Κοινωνίας, να σπρώχνουν και να καταριούνται από μέσα τους όλους όσοι έφυγαν νωρίτερα από εκείνους με το αντίδωρο στο χέρι. Το ίδιο θα παρατηρήσεις να συμβαίνει την Μεγάλη Παρασκευή, όπου στον Επιτάφιο ακούς ανέκδοτα από τους τριγύρω και καπάκι το πώς θα μαγειρέψει η εκάστοτε νοικοκυρά την μαγειρίτσα.
Το ίδιο συμβαίνει και στα Θεοφάνεια.
Έχω κουραστεί να βλέπω αυτό τον χαμό. Ανθρώπους να παλεύουν μεταξύ τους για το ποιος θα πιάσει πρώτος το σταυρό. Άλλους να φωνάζουν υστερικά από την «στεριά» σαν να έχουν ποντάρει λεφτά σε άλογα. Παπάδες να έρχονται σε προστριβές με πιστούς.
Δεν είναι στο έθιμο το πρόβλημα. Για άλλη μια φορά είναι στους ανθρώπους. Σε αυτούς τους απίστευτους, ονειροπαρμένους, φαντασμένους και ξεκάθαρα μακριά από το μήνυμα της θρησκείας ανθρώπους, που με την συμπεριφορά τους δίνουν αφορμή για να απογοητεύεσαι με το είδος.
Όπως αυτή τη σκηνή που διδάσκει το αγαπάτε αλλήλους
