Έχουν προηγηθεί οι συγκλονιστικές του εμφανίσεις που τον φέρνουν μια χεριά απόσταση από το επερχόμενο All Star Game του ΝΒΑ κι ένα απίθανο buzzer beater απέναντι στους New York Knicks σήμερα τα ξημερώματα. Δικαιωματικά, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο «παίζει» για μία ακόμη φορά σε όλα τα ελληνικά ΜΜΕ.
Τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα, αλλά το θέμα μου είναι άλλο.
Κυκλοφορεί τις τελευταίες ώρες ένα βιντεάκι ανεβασμένο από τον επίσημο λογαριασμό των Milwaukee Backs στο Twitter που δείχνει τον 22χρονο Σεπολιώτη περικυκλωμένο από Έλληνες ομογενείς της Νέας Υόρκης να του ζητούν αυτόγραφα και να φωτογραφίζονται δίπλα στην αφεντιά του.
Αυτό το βιντεάκι:
Giannis Antetokounmpo leaves the team bus to greet the Greek fans chanting his name outside The Garden!! #NBAVote pic.twitter.com/20ITvBrwvA
— Milwaukee Bucks (@Bucks) January 5, 2017
Όταν μπήκα να το δω, δεν είχα διαβάσει τίποτα σχετικά με την -viral πλέον- ατάκα του «Όχι παιδιά, δεν βάζουμε υπογραφές πάνω στη σημαία». Γύρισα, λοιπόν, και ξαναγύρισα το βίντεο στο 13ο δευτερόλεπτο. Όχι για να σιγουρευτώ πως όντως ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ξεστόμισε αυτολεξεί τη συγκεκριμένη φράση, όσο για να απολαύσω τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να την ξεστομίζει.
Ως προς τι η απόλαυση;
Προτού απαντήσω, να κάνω μια υποσημείωση. Περιττή στο δικό μου το μυαλό, απαραίτητη για την εποχή. Δεν θεωρώ την Ελληνική Σημαία ένα απλό κομμάτι πανί. Δεν συνδέω την Ελληνική Σημαία με οιαδήποτε κρατική υπόσταση. Δεν διακατέχομαι από την ψευδαίσθηση ότι η Ελληνική Σημαία αποτυπώνει συμβολικά την υπεροχή μας έναντι κανενός. Το πρόβλημα εντοπίζεται σε εκείνους που μανιωδώς την αντιμετωπίζουν ως πανί, στα κράτη που στο όνομά της συνηθίζουν να υποτάσσουν στο εξωτερικό και να καταστέλλουν νταβατζιλίδικα στο εσωτερικό, στους μισάνθρωπους που χαϊδολογούν το κοντάρι της και αγνοούν τα βασικά των όσων αντιπροσωπεύει. Σε όλους εκείνους που εσκεμμένα ή από άγνοια θεωρούν ότι η αγνή συλλογική ταύτιση θα πρέπει να δημιουργεί σώνει και ντε ενοχικά σύνδρομα.
Το ξέρω. Είναι δύσκολο να υπερασπίζεσαι το φαντασιακό κι ακόμη πιο δύσκολο το να προσπαθείς να δώσεις υπόσταση στα όσα γεννά το συναίσθημα. Σε κάθε περίπτωση, ο σεβασμός απέναντι στη Σημαία εν έτει 2017, θα έπρεπε να είναι -όχι αυτονόητος αλλά- ένα δικαίωμα που δεν επισύρει γελοίους στιγματισμούς. Ίσως, λέω ίσως, να αρκεί αυτός ο ορισμός για το τι μπορεί να καθρεφτίζεται σε εννιά απλές γραμμές βουτηγμένες στο μπλε και το λευκό: η βόλτα με τον παππού στο χωριό για να σου δείξει το αγαπημένο μονοπάτι του πατέρα του, οι θάλασσες που σε σπρώχνουν προς το λιμάνι του νησιού, η γυναικεία καμπύλη σε μια τυχαία κορυφογραμμή. Η λίρα του Πόντου ή της Κρήτης σε ένα πανηγύρι που κάποιος φρόντισε να υπάρχει Ηπειρώτικη πίτα πάνω στο τραπέζι. Το ζάρι που κρατάει στα χέρια ο γέροντας στον καφενέ ενός ακριτικού νησιού. Τα πρώτα κλάμματα μέσα σε ένα μαιευτήριο και ο λυγμός μέσα σε μια εκκλησία λίγο πριν το τελευταίο αντίο. Η κουβέρτα σε έναν άστεγο και το χαμόγελο σε μία σκιά που μόλις ξεμύτισε από κάποιο hot spot. Ενδεικτικές οι εικόνες μου, σίγουρα οι δικές σου μπορούν να ομορφύνουν ακόμη περισσότερο το κάδρο του «συνανήκειν».
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, με τη σεβαστική του άρνηση να βάλει μελάνι πάνω στο κατεξοχήν σύμβολο αυτού του κάδρου, μου έφερε στο μυαλό τα λόγια ενός μεγάλου διανοητή του περασμένου αιώνα, του Ίωνα Δραγούμη: «Δεν ξέρω αν είμαστε καθαροί απόγονοι των αρχαίων. Είτε καθαροί, είτε κι ανακατωμένοι, μιλούμε όμως γλώσσα ελληνική». Είναι ο ίδιος που μας άφησε παρακαταθήκη κι ένα ακόμη ρητό κομμένο και ραμμένο για την περιπτωσάρα του Γιάννη: «Θέλω να είμαι ωραίο δείγμα Έλληνος. Να σκοπός μιας ζωής!»
