Ο Γιώργος Βασιλείου πέθανε σήμερα τα ξημερώματα νικημένος από τον καρκίνο. Μέχρι και πριν ένα χρόνο το χαμογελαστό του πρόσωπο βρισκόταν μόνιμα στο θέατρο «Αυλαία» στον Πειραιά. Χωρίς να έχω πρόχειρα στοιχεία, η μαρκίζα του συγκεκριμένου θεάτρου ίσως να είναι η μαρκίζα που τον φιλοξένησε τις περισσότερες φορές, από τα χρόνια του «Καλημέρα Ζωή» μέχρι πολύ-πολύ πρόσφατα.
Για να καταλάβεις, το «Αυλαία» δεν υπήρξε ποτέ κάποιο λαμπρό στολίδι των θεατρικών σκηνών. Πρόκειται για ένα κτήριο παλιό, κακοφωτισμένο, όχι σε τόσο κεντρικό σημείο του Πειραιά. Ο θίασός του απαρτίζεται από ηθοποιούς που είτε δεν κατάφεραν να κάνουν επιτυχημένα το πέρασμα από την εποχή των VHS σε εκείνη των πρώτων χρόνων της ιδιωτικής τηλεόρασης είτε κάποια στιγμή κρίθηκαν (από ποιους άραγε;) αντιτηλεοπτικοί. Η πλατεία του πλημμυρίζει κυρίως από τα χάχανα και τα χειροκροτήματα των ΚΑΠΗ και διάφορων απίθανων συλλόγων, τα μέλη των οποίων έχουν μέσο όρο ηλικίας τα 65+, και το ρεπερτόριο του, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν περιλαμβάνει τα σπουδαία κλασικά ή τα «προχώ» πειραματικά. Την περασμένη σεζόν, για παράδειγμα, ανέβηκε η κωμωδία «Οικογένεια Σόιμπλε» του Γιώργου Μακρή.
Είναι ένα λαϊκό θέατρο για λαϊκό κοινό, που, προς τιμήν του θιάσου, ποτέ δεν έπαιξε το εύκολο χαρτί της νοσταλγίας, αλλά δημιούργησε κάτι (καλό ή κακό, είναι μια άλλη συζήτηση) σχεδόν στο ημίφως της θεατρικής επικαιρότητας.
Αυτό ήταν το σπίτι του Γιώργου Βασιλείου. Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά.
Ο Βασιλείου ανήκε σε εκείνη τη γενιά ηθοποιών που ποτέ δεν ένιωσε άβολα με τη μαζική απεύθυνση. Πότε δεν ένιωσε άβολα με το να δίνει στους πολλούς αυτό που πάντα περίμεναν από εκείνον. Το ίδιο και το ίδιο, ξανά και ξανά. Ναι, αυτός δεν ήταν ο δρόμος που θα οδηγούσε στην αποδοχή από τα υψηλά κλιμάκια του σιναφιού, και, όπως έχει αποδειχθεί σε πολλές άλλες περιπτώσεις, δεν θα οδηγούσε ούτε στην άνευ όρων και διαχρονική αποδοχή από τον κόσμο.
Αλλά ούτε και με αυτή την προοπτική ένιωσε άβολα. Οι ηθοποιοί όπως ο Γιώργος Βασιλείου, επέλεξαν την υποκριτική περισσότερο σαν «επάγγελμα». Μπορεί κιόλας να βρέθηκαν εκεί χωρίς καν τη δική τους θέληση, περίπου τυχαία, και είχαν να αναμετρηθούν με το «κάθε μέρα» και όχι με το ερμηνευτικό βάθος ή τη φήμη. Ο Κώστας Τσάκωνας, ένας ακόμα ηθοποιός της συνομοταξίας Βασιλείου, είχε πει σε μια συνέντευξή του πως αν είχε την δυνατότητα δεν θα γινόταν ξανά ηθοποιός. Θα προτιμούσε να κάνει κάτι άλλο από το να παλεύει με την καθημερινή κούραση αυτού του επαγγέλματος.
Ύστερα από πολλές δουλειές του ποδαριού, το κοντέρ του 66χρονου Γιώργου Βασιλείου έγραψε 45 χρόνια ηθοποιός. Η συντριπτική τους πλειοψηφία κύλησε ανάμεσα σε προκάτ σκηνικά, κακοφωτισμένα πλάνα και σε ταινίες, σειρές και παραστάσεις για τη μάζα. Από αυτά τα 45, τα 13 χρόνια ήταν αυτά του Ταξίαρχου Θεοχάρη. Αν κάτι άφησε παρακαταθήκη ως ηθοποιός, ήταν το πώς μπορείς να τα βγάζεις πέρα με τη ρουτίνα. Αυτός τελικά ήταν ο δικός του δρόμος.
Και αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί τελικά σε μια μόνιμη, έστω και χαλαρή, συνάφεια με τα πράγματα και την πραγματικότητα. Πόσοι από εμάς βλέπαμε φανατικά το «Καλημέρα Ζωή»; Ελάχιστοι. Κι όμως, ο Ταξίαρχος Θεοχάρης ήταν πάντα εκεί. Ήταν αυτή η φασαριόζικη φιγούρα κάτω από το σεμεδάκι της τηλεόρασης να βομβαρδίζει σε λούπα παλιομοδίτικα μπινελίκια που έκαναν τη γιαγιά μας να τσουτσουρώνει από την «ένταση» και να ξεχνά τα κεφτεδάκια στο τηγάνι, και την κυρά Μαργαρίτα από τον τρίτο να νομίζει στα αλήθεια ότι είναι Ταξίαρχος. Η ζωή σου εξελισσόταν με το Θεοχάρη στο φόντο.
Όταν πια ενηλικιωθήκαμε σε γούστα και επιρροές, η φιγούρα του Ταξίαρχου Θεοχάρη αχνοφάνηκε ξανά. Αυτή τη φορά στη φίνα οθόνη ενός κινητού, laptop, υπολογιστή, tablet ή smartphone. Έγινε meme, gifaki, βίντεο του youtube. Έγινε η σπίθα για ένα ακόμα ιντερνετικό κάψιμο. Η νέα ζωή του Βασιλείου έφυγε από τις ογκώδεις τηλεοράσεις και πέρασε στα κοινωνικά δίκτυα. Έγινε εντελώς δικό μας κομμάτι, κομμάτι του ίντερνετ και της δικής μας κουλτούρας. Έγινε pop. Γιατί, συγγνώμη αν στο χαλάω, αν για την Αμερική είναι pop κουλτούρα ο Κάλαχαν, το δικό μας αντίστοιχο είναι ο Θεοχάρης.
Παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες αληθινές του φαν βρίσκονται κάπου όπου μάλλον δεν μπορούν να πληροφορηθούν την είδηση του θανάτου του, όλοι σχεδόν οι 30άρηδες και κάτω είπαμε ένα αυθόρμητο «όχι, ρε γαμώτο» ως αντίδραση στο θλιβερό νέο. Κι ας μην υπήρξε αυτό που λέμε «επιδραστικός» για τη γενιά μας. Κι ας μην νιώσαμε να ταυτιζόμαστε μαζί του. Εκείνος όμως ήταν πάντα εκεί στο βάθος, μέρος της καθημερινότητας.
Σε μια από τις «κλασικές» του σκηνές (αυτή από το παραπάνω βίντεο), ο Θεοχάρης λέει ότι η «ρώσικη ρουλέτα είναι ένα παιχνίδι για άνδρες». Η μάχη με τη ρουτίνα και το τετριμμένο είναι ένα παιχνίδι για ακομπλεξάριστους.
Το κέρδισε εύκολα, χωρίς να το κάνει θέμα.
