Αν μπορούσα θα έγραφα μόνο για τις κόρες μου. Λάθος. Θα ζούσα μόνο για τις κόρες μου. Φαντάζομαι το ίδιο λένε κι αυτοί που έχουν αγόρια. Ή όσοι έχουν και γιους και κόρες. Όσοι έχουν ακούσει δηλαδή έστω μια φορά να τους φωνάζουν «Μπαμπά…». Δεν είναι λέξη. Είναι «ναπάλμ». Καμία σημασία δεν έχει τι πάει μετά; Καμία… Και σας το λέω με 16 ετών και… δύο κοριτσιών εμπειρία.
Τι σε νοιάζει δηλαδή τι θα σου πει μετά η κόρη, όταν ξεκινάει με αυτό το «μπαμπά…». Και να στα χώσει περισσότερο από τη γυναίκα σου ή ακόμη χειρότερα την πεθερά σου, για σένα ο χρόνος κι ο κόσμος θα έχει σταματήσει στο «μπαμπά…». Απλά όσο πιο γλυκά στο πει, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η… απαίτηση μετά. Γυναίκες. Ξέρεις όμως κάτι, φίλε- σε σένα στο λέω που δεν έχεις γίνει ακόμη πατέρας- ότι κι αν σου ζητήσει, όσο κι αν σε παιδέψει κάθε φορά που θα ακούς το «μπαμπά» θα το ξεχνάς. Είπαμε. Ναπάλμ…
Στο λέει ένας άνθρωπος που αυτό το «μπαμπά» το έχει ακούσει συνδυαστικά με 1002 πράγματα. Από το «μπαμπά έτοιμη» με κατεύθυνση το wc (φαντάζομαι καταλαβαίνετε τι σημαίνει το έτοιμη, από μια πιτσιρίκα 3-4-5-6-7-8 ετών) έως το «μπαμπά, τώρα που θα πας για ψώνια θα πάρεις ένα ζευγάρι παπούτσια και στον φίλο μου»…. Το δεύτερο μου… ξίνισε περισσότερο από το πρώτο! Αλλά τα έκανα και τα δύο. Και θα τα ξανακάνω. Γιατί αυτό το «μπαμπά» σε μπλοκάρει, σε καθηλώνει, σε λιώνει…
Είναι η καλύτερη λέξη που έχεις ακούσει ποτέ στη ζωή σου. Η μεγαλύτερη διάκριση, το σπουδαιότερο παράσημο. Είναι ο λόγος για να ζεις και να παλεύεις κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε λεπτό και δευτερόλεπτο να γίνεις καλύτερος. Να γίνεις ο καλύτερος.
Είπα δεν έχει καμία σημασία τι θα πάει μετά; Καλά μην το δένετε και κόμπο… Γιατί, όταν μετά το «μπαμπά» έρχεται ένα «σ’ αγαπώ» τρέχεις στο μπάνιο… Για να μην κατουρηθείς πάνω σου… Άκουσα «μπαμπά…»…. Γεια σας!
