Όλοι έχουμε μια μάνα. Και η γυναίκα σου. Το κακό με τη μάνα της γυναίκας σου είναι πως έχει και δεύτερο ρόλο. Της πεθεράς σου. Το καλό είναι ότι βλέποντας την πεθερά σου ξέρεις πως θα είναι η γυναίκα σου σε 20-30 χρόνια. Το χειρότερο, πως τότε θα είναι πολύ αργά για να φύγεις.
Άτιμο πράγμα η πεθερά. Σε χτυπάει εκεί που δεν το περιμένεις. Δηλαδή πάντα. Ακόμη και στις χειρότερες μάχες του πλανήτη, οι εχθροί δίνουν το δικαίωμα να μαζέψεις τους νεκρούς και τους τραυματίες. Η πεθερά ποτέ.
Από την πρώτη στιγμή που θα μπεις στη ζωή της κόρης της, μέχρι τη στιγμή που ένας από τους δυο θα αποχωρήσει, η πεθερά θα διψάει για αίμα περισσότερο κι από τον Jihadi John. Το αίμα σου βεβαίως- βεβαίως. Οι γυναίκες όταν γίνονται πεθερές δεν έχουν πια αίμα. Παγώνει. Οπότε κάθε χτύπημα είναι σαν να βαράς μπουνιά στους κακούς στο MATRIX. Χαμένος κόπος.
Οι πεθερές έχουν άποψη για όλα. Είναι κάτι σαν τον Κωστόπουλο αλλά χωρίς το στιλ. Και μην τα βάζεις με τη γυναίκα σου που «εσύ επιτρέπεις στη μάνα σου να παρεμβαίνει». Αυτό ακριβώς θέλει η πεθερά, τη διάσπαση. Η πεθερά είναι σαν το τζίνι. Απλά δεν χρειάζεται να τρίψεις το λυχνάρι για να βγει. Και βγαίνει και (κυρίως) μπαίνει παντού χωρίς τρίψιμο.
Στο σπίτι («όλο ρούχα αλλάζεις, που να τα προλάβει η κακομοίρα»), στο αυτοκίνητο («άσε τα cd και κοίτα μπροστά σου, θα σκοτωθούμε»), στη δουλειά («σου το’χα πει εγώ, αυτόν να τον προσέχεις»)…
Και τη φορά, τη μία και μοναδική φορά, που η γυναίκα σου θα πάρει το μέρος σου, η πεθερά θα γίνει σαν τον Γάτο Σπιρουνάτο. Και θα χάσεις πάλι. Γιατί ως γνωστόν, οι τύψεις είναι ο χειρότερος σύμβουλος της γυναίκας. Όταν τις νιώθει, για τη μάνα της. Την πεθερά σου.
Υπάρχουν και καλά νέα. Σου κάνει τζάμπα baby sitting. Απλά όταν γυρίσεις να πάρεις τα παιδιά, θα ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες με γέφυρα σαν το κοριτσάκι στον Εξορκιστή, θα είναι σκασμένα από το φαί και ντυμένα σαν τον τύπο που έπαιζε στο «Έβερεστ».
Αν μιλήσεις θα καταδικαστείς δια παντός για αχαριστία. Αν σιωπήσεις θα θεωρηθείς πιο ύποπτος κι από τους πυρήνες της φωτιάς. Μονά ζυγά δικά της. Ρώτα και τον πεθερό σου. Το ζωντανό (για όσο…) παράδειγμα ότι υπάρχει είδος στον πλανήτη που άντεξε την πεθερά σου περισσότερο από σένα. Και μαζί την πεθερά του. Υπάρχει ελπίδα. Αυτή που πεθαίνει τελευταία. Λίγο πριν την πεθερά σου.
ΥΓ: «Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας. Τα πρόσωπα, τα ονόματα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά και οποιαδήποτε ομοιότητα είναι συμπτωματική και δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα». (Λέμε τώρα).
