Το αυτοκίνητο μου θα μπορούσε να ήταν και τρόλεϊ. Όπως κάθε παντρεμένου που σέβεται τον ρόλο του. Σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι. Αφού νιώθω ότι αν κάποια στιγμή του αλλάξω τη διαδρομή θα χαλάσει κάτι στο αυτοκίνητο.
Η απόσταση του σπιτιού από τη δουλειά είναι 28,5 χιλιόμετρα. Ακριβώς. Όπως κι αν την κάνεις αυτό το 28,5 χλμ. Δεν αλλάζει. Είτε από την παραλιακή και μετά από την Εθνική Αθηνών-Λαμίας, είτε από την Αττική Οδό και μετά Ε.Ο. ανεβοκατέβω, αυτά τα 28,5 χλμ. δεν αλλάζουν. Τέτοια ακρίβεια ούτε οι αρχαίοι όταν έφτιαχναν τους Ναούς. Αλφαδιά που έλεγαν οι παλιοί, καλοί μάστορες.
Υπό Κ(ανονικές) Σ(υνθήκες) που γράφαμε παλιά στη Φυσικοχημεία, τα 28,5 χλμ. τα κάνεις κάτι περισσότερο ή κάτι λιγότερο από 20 λεπτά. Εξαρτάται από το πόσο πατάς το γκάζι. Έχω σταματήσει πια να μετράω πόσο γρήγορα θα φτάσω στη δουλειά ή στο σπίτι. Δεν συμφέρει. Είναι σαν το Μουντιάλ. Μια φορά στα 4 χρόνια.
Ο μόνος ρεαλιστικός στόχος, ώστε να μένω σε εγρήγορση είναι να σπάω το ρεκόρ της πιο αργής διαδρομής. Έως τώρα το έχω κάνει μέχρι και 2,5 ώρες! Σήμερα ήταν μια καλή ευκαιρία να το σπάσω... Το πίστεψα! Η νταλίκα που είχε διπλώσει στο ύψος της Λιοσίων ανέβασε ψηλά τον πήχη.
Πριν καν μπω στην Ε.Ο. από την Ποσειδώνος παίζαμε «hi-5» με τους διπλανούς. Ζωάρα. Κάπου εκεί ξεκινάς να σκέφτεσαι τι μπορείς να κάνεις για να μην περάσει ο χρόνος έτσι. Μην πάει στράφι η ζωή σου.
Ξεκινάς με ραδιόφωνο. Βαριέσαι. Συνεχίζεις με τηλέφωνα. Πόσους να ξυπνήσεις πια στις 9 παρά; Μετά ξανά ραδιόφωνο… Ο διπλανός έχει ανοίξει κανονικά εφημερίδα.
Ο πιο δίπλα αποφάσισε να κάνει γενική. Στη μύτη του. Αν δεν ανοίξει ο δρόμος, θα φτάσει Νωτιαίο Μυελό. Σταμάτα αγόρι μου, δεν έχει άλλο…
Η ξανθιά απέναντι αλλάζει μακιγιάζ. Παίζει με 2-3 κραγιόν. Μου θυμίζει το ανέκδοτο «σιγά κορίτσι μου, θα μας τον κάνεις ουράνιο τόξο»…
Και γιατί να μην αλλάξει; Χρόνος υπάρχει, άπλετος… Ας είναι καλά ο νταλικέρης που έκανε μπαντιλίκια...
Τώρα που είπα «ξανθιά» θυμήθηκα μια φίλη… Επίσης ξανθιά. Η μοναδική που απολάμβανε το μποτιλιάρισμα! Κάθε φορά που είχε κίνηση έβαζε το manual και γύριζε σπίτι μες στην καλή χαρά. Με το χαμόγελο στα χείλη…
Μια μαμά προσπαθεί να φτάσει με το πιτσιρίκι στο πίσω κάθισμα στον Παιδικό Σταθμό. Μάλλον. Ή μπορεί απλά να ξεκίνησε ώστε να φτάσει έγκαιρα στον Αγιασμό. Της επόμενης χρονιάς.
Όλοι έχουμε το ίδιο ύφος. Ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να αποφύγουμε τον βιασμό και προσπαθούμε να τον απολαύσουμε. Σήμερα είναι η νταλίκα. Αύριο τα έργα. Μεθαύριο η βροχή. Την άλλη εβδομάδα μπορεί απλά να συνεννοηθούμε όλοι εμείς οι «Ποταμίσιοι» να κάνουμε ένα μποτιλιαρισματάκι έτσι για να γουστάρουμε. Μην χανόμαστε παιδιά… Περνάμε ωραία στον Κηφισό κι αυτό βγαίνει προς τα έξω… Σημασία άλλωστε δεν έχει ο προορισμός αλλά το ταξίδι.
