Δεν σε χάλασε που όλη η Ελλάδα βλέπει Survivor!

Από κοντά, έρχεται να σιγοντάρει και η Έλενα Ακρίτα, της οποίας η άποψη ωστόσο δεν διαθέτει τις κοφτερές άκρες του Μαυρίδη. Σε πρόσφατο κείμενό της, δεν κρύβει τον αντισαρβαϊβορισμό της, δεν παραλείπει ωστόσο να αναφέρει πως «ο καθένας τη βρίσκει όπως γουστάρει κι αγαπά. Αλλωστε χειρότερο από το να βλέπεις Survivor είναι το κουνημένο δάχτυλο σε όποιον βλέπει Survivor. Εσύ, που εκείνη την ώρα ακούς "Les indes Galantes" του Rameau, μια σιχαμάρα σε πιάνει με των πληβείων τις απολαύσεις. Οταν όμως την απέχθειά σου την εκφράζεις ως μαντάμ Σουσού, τότε γίνεσαι πιο κιτς κι απ' ό,τι πολεμάς.». 

Κουλτούρα και λούμπεν

Φαντάζομαι πως αν οι τρεις τους, ο Μαυρίδης, η Ακρίτα κι ο Τανιμανίδης δηλαδή, είχαν την ευκαιρία να κάτσουν να πιουν έναν καφέ συζητώντας για το φαινόμενο κι εσύ τυχαία βρισκόσουν στο δίπλα τραπέζι, θα άκουγες στα επιχειρήματά τους να αναζωπυρώνεται η ίδια ακριβώς συζήτηση που απασχολεί κόσμο και κοσμάκη στα σόσιαλ, στα καφέ και στα σαλόνια εδώ και 40 μέρες. Για υποκουλτούρα και τηλεσκουπίδια που θα έπρεπε να απαγορεύονται θα πει ο ένας, για τηλεσκουπίδια που δεν μπορείς να αποτρέψεις τον κόσμο από το να τα δει θα πει η άλλη, για ένα αξιοσέβαστο και καλοστημένο τηλεοπτικό προϊόν (φαντάζομαι ότι θα κάνει λόγο) ο τελευταίος. Ο κάθε ένας από εμάς, ανάλογα με τα γούστα και το χαρακτήρα του, θα έβρισκε τις ταυτίσεις του με τις απόψεις των τριών, οι πιο δογματικοί ενδεχομένως και να σήκωναν σημαίες με προσωπογραφίες των δύο πρώην παρουσιαστών του World Party. Αν με ρωτήσετε με ποιον από τους τρεις θα έβρισκα περισσότερα κοινά σημεία, θα δυσκολευόμουν αρκετά να σου δώσω απάντηση. 

Από τα πρώτα επεισόδια, ως Ratpack θέσαμε μεταξύ μας το εξής ερώτημα: ποιος θα αναλάβει τον άχαρο ρόλο να παρακολουθεί το Survivor για να γράφει τα καθέκαστα. Στην αρχή, ήμασταν όλοι αρνητικοί. Ενάμιση μήνα μετά, περισσότεροι από τους μισούς ξοδεύουμε μερικά από τα μεσοβδομαδιάτικα βράδια μας μπροστά από την τηλεόραση. Ηθελημένα και όχι επειδή κάποιος μας ανάγκασε. Γουστάρουμε, δηλαδή, να βλέπουμε αυτό που μας σερβίρουν: τον Αγγελόπουλο να προσπαθεί να αποτινάξει την μαύρη προβιά, τον Αργιανίδη να φιλοσοφεί και να μανατζάρει, τη Λάουρα να πασχίζει να κερδίσει ένα αγώνισμα, τον Μπο να πετάει ατάκες και τον Σπαλιάρα να πετάει ατάκες εκεί που και όταν δεν πρέπει. Γουστάρουμε, επίσης, που το προϊόν δεν βασίζεται εξ ολοκλήρου στην ίντριγκα και δίνει πολύ περισσότερο βάρος στα αγωνίσματα. Κι έχουμε, τέλος, τις ενστάσεις μας, για τον πυρήνα του όλου πρότζεκτ, ο οποίος εμπεριέχει ψήγματα από τη θέση που εξέφρασε ο Μαυρίδης. 

Υπάρχει ένα μεγάλο «αλλά» που ενδεχομένως και να μας δικαιολογεί: Σε μια εποχή που η συσκευή της τηλεόρασης φάνταζε πιο άχρηστη και από την ξυριστική μηχανή στο μπάνιο ενός σπανού, σερβίρεται ξαφνικά μπροστά μας μια εκπομπή η οποία ναι μεν ανήκει στη δαιμονοποιημένη συνομοταξία των ριάλιτι, αποτελεί όμως το ΜΟΝΑΔΙΚΟ τηλεοπτικό δέλεαρ που θα σε καθίσει στον καναπέ και θα σε απαλλάξει από τα βαριά της καθημερινότητας μέσα από την ελαφρότητά του.

Δεν είναι η πρώτη φορά που σε αυτήν εδώ τη χώρα χωριζόμαστε σε κουλτουριαραίους και σε λουμπεναριό ανάλογα με το τι βλέπουμε, τι ακούμε, τι τρώμε, πού βγαίνουμε, τι διαβάζουμε. Ας κάνουμε μωρέ μια παύση και κάπου εκεί, ανάμεσα σε Ντοστογιέφκσι και Ενάτη του Μπετόβεν, ας χωρέσουμε -αν γουστάρουμε- και λίγο Λάμπρο Χούτο στις ζωές μας. Αρκεί, βέβαια, να μην φτάσουμε στο overdose εκείνο που θα μας κάνει να  ξεχάσουμε ότι εκεί έξω συνεχίζεται αυτό που λέμε Ζωή.