Ο Άγιος Βαλεντίνος και εγώ

Η αντίδραση η δική μας, των ανδρών, στο άκουσμα της φράσης «Άγιο Βαλεντίνος» είναι ένα εκκωφαντικό «Άντε πάλι». Δεν μας αρέσει, δεν την καταλαβαίνουμε, καταπιεζόμαστε και λίγο με όλο αυτό το κόκκινο και ροζ που μας περιβάλλει, αλλά στο τέλος της ημέρας «γιορτάζουμε» -με όχι τόσο βαριά καρδιά. Δεν είναι ακριβώς «τραβάτε με και ας κλαίω, γιατί, αλήθεια, δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση σήμερα να τραβηχτούμε κάπου, αλλά τέλος πάντων, κάτι θα κάνουμε για εκείνη (ή για εκείνες οι καταφερτζήδες). Όπως θα κάναμε και κάθε άλλη μέρα, εδώ που τα λέμε. 

Για αυτή τη μέρα είπαμε να καταγράψουμε τις απόψεις μας. Και επειδή είμαστε γενναιόδωροι μέρα που είναι, δώσαμε χώρο και στην άλλη πλευρά (Queen) καθώς και εκείνες των άστρων (Astrology).

Άντε και *χαμηλώνει φωνή για να μην τον ακούσει κανείς* χρόνια σου πολλά!

Γράφει ο Πέτρος Κωστόπουλος

Εμένα ο ψυχολόγος μού είπε ότι ανάμεσα σε δεκάδες άλλα προβλήματα, έχω ένα ακόμα κυρίαρχο: δεν αντέχω την επιβολή ή την αναγκαστική υποβολή πραγμάτων και καταστάσεων. Τρελαίνομαι. Ζαλίζομαι. Μπορώ να τα κάνω όλα γης μαδιάμ, χωρίς κανένα λόγο μερικές φορές. Αυτό παθαίνω και με τον 'Αγιο Βαλεντίνο. Δηλαδή με το ζόρι θα γιορτάσω εκείνη την ημέρα τον έρωτα και την αγάπη με μια γυναίκα;

Καταρχήν, ο Άγιος Βαλεντίνος δεν γιορτάζει εκείνη την ημέρα, άμα θέλουμε να το πάρουμε και τυπικά. Δεύτερον, έχουμε μπερδευτεί και υπάρχουν δύο άγιοι Βαλεντίνοι, ενώ άλλοι λένε πως υπάρχουν και τρεις. Βέβαια, προσφάτως ανακάλυψα ότι ένα μέρος των ιερών λειψάνων του αγίου Βαλεντίνου βρίσκεται στην Ελλάδα και συγκεκριμένα στον καθολικό ναό της Μεταστάσεως της Θεοτόκου στη Μυτιλήνη. Αυτό μου τον κάνει πιο φιλικό.

Όμως παρ΄ όλα αυτά για να μιλήσω και σοβαρά, πιστεύω ότι τον άγιο Βαλεντίνο πρέπει να τον γιορτάζουμε any given day. Αυτό δεν σημαίνει τη γελοιότητα που ακούω ότι πρέπει να το γιορτάζεις κάθε μέρα, αλλά όποια μέρα σου ‘ρθει κι όποια μέρα το αισθανθείς και το γουστάρεις. Ο Άγιος Βαλεντίνος, όπως κι όλες αυτού του τύπου οι γιορτές, είναι γυναικοκεντρικές. Οι γυναίκες βλέπουν τον έρωτα με ένα διαφορετικό τρόπο από ότι εμείς, πιο ρομαντικό, πιο ευαίσθητο και μόνιμα ζητούν αποδείξεις οποιασδήποτε μορφής. Είναι στη φύση της γυναίκας να θέλει από εσένα μια ρομαντική κίνηση, ανοίγοντάς της μια πόρτα, παίρνοντάς την από το σπίτι με το αυτοκίνητο, πηγαίνοντάς την ένα ωραίο ταξίδι, βγάζοντάς την σε ένα όμορφο εστιατόριο, προσφέροντάς της μια ανθοδέσμη, δίνοντάς της τέλος πάντως ένα δώρο ανάλογα με τα τσεπικά κυβικά σου.

Κατά τη γνώμη μου, αυτή η κίνηση που μπορεί να κάνει ένας άντρας μετράει όταν γίνεται απρόβλεπτα, εκτός προγράμματος, out of the blue που λέγαμε παλιά και στο Βόλο. Νομίζω ότι ένας σωστός άντρας δεν πρέπει να ναι «καβούριας» ούτε σε συναισθήματα ούτε σε πράξεις. Οι γυναίκες σιχαίνονται τέτοιους τύπους και καλά κάνουν. Υπάρχει βέβαια ο αντίλογος διαφόρων οι οποίοι πιστεύουν ότι στη ζωή γεννηθήκαμε ίσοι, άρα όλα πάνε μισό μισό. Ότι γίνεσαι «σπόνσορας» ΄αν κεράσεις ένα δείπνο, ένα ποτό παραπάνω, αν πας λουλούδια ή αν ψωνίσεις ένα δώρο. Εγώ λέω πάλι, ότι από μια ηλικία και πέρα ο άνδρας πρέπει να έχει στο κεφάλι του ότι πρέπει να είναι γενναιόδωρος χωρίς αυτό να σημαίνει ότι φτάνει σε επίπεδα «εξαγοράς». Αυτό επίσης δεν αναιρεί και την υποχρέωση της γυναίκας να κάνει παρεμφερείς κινήσεις προς τον άνδρα. Κι ο άντρας θέλει να του πας σπίτι μία ανθοδέσμη λουλούδια (γιατί μόνος του δεν πρόκειται να αγοράσει ποτέ), να του πας κυρίως ένα χρηστικό δώρο που του λείπει (έστω και αν είναι μίξερ για να κάνει κοκτέιλ), να τον καλέσεις κι εσύ καμία φορά να πάτε να φάτε έξω, αν δεν του ζητήσεις τα κλειδιά από το σπίτι του για να πας εσύ να τους μαγειρέψεις (αποφεύγοντας βέβαια όσο θα ‘σαι μόνη να του ανοίξεις το laptop και να ψάχνεις είτε τα mail του, είτε να ψαχουλεύεις το ιστορικό του).

Το βρίσκω καταναγκαστικό να πρέπει ντε και καλά αυτή τη μέρα να κάνεις κάτι. Όπως βέβαια δεν θα έκανα τίποτα και την Ημέρα της Γυναίκας, πέρα από το να της πω δυο γλυκά λόγια. Θα ήθελα πολύ να θυμούνται την Ημέρα του Πατέρα όσο θυμούνται και την Ημέρα της Μητέρας, αλλά αυτό δεν γίνεται. Είπα και παραπάνω ότι όλες αυτού του τύπου οι γιορτές ΄έχουν γυναικείο άρωμα. Αλλά και οι άντρες έχουν ψυχή.

Από την άλλη μεριά όμως και βάζοντας λίγο τη λογική, δεν θα πέσει και κάνας φούρνος αν κάνεις και καμιά κίνηση και στις 14 Φλεβάρη (που έτσι κι αλλιώς θα την έκανες κάποια μέρα). Αφού το κορίτσι θέλει, τι να κάνουμε; Αφού το κορίτσι συγκινείται από αυτά γιατί να της το αρνηθείς; Αν όλα τα γυναικεία sites είναι φορτωμένα εδώ και 10 μέρες με αναλύσεις, άρθρα, προτάσεις εξόδου, αλλά και παραπομπές σε sites δώρων, πώς θα αποφύγεις τον Αρμαγεδδώνα;

Απλά οι γυναίκες δεν καταλαβαίνουν μερικές φορές το εξής: ότι ο τρόπος που κρίνουν τους άνδρες όταν εκδηλωνόμαστε με λιγότερο αγαπησιάρικο τρόπο , είναι ότι αυτές κρίνουν την οποιαδήποτε συμπεριφορά μας με γυναικείους κανόνες και μέτρα. Αλλιώς εκφράζει τον έρωτα ένας ‘άντρας, αλλιώς μια γυναίκα. Μην τρελαθούμε κιόλας. ΟΚ, τα τελευταία χρόνια οι γυναίκες έχουν κερδίσει σε όλους τους τομείς μια σειρά από προνόμια που δεν είχαν και αυτό έχει περάσει βέβαια και στο χώρο της σχέσης. Απλά, να μη ξεχνιόμαστε: ίσοι είμαστε, ίδιοι δεν είμαστε. Ο άντρας θα το εκφράσει με πιο άκομψο τρόπο, με πιο αδέξιες ίσως κινήσεις. Κάνει σαν τον Κινγκ Κονγκ, που από την πολλή αγάπη που είχε για την Ναόμι Γουότς πήγε να την πατήσει. Αυτό δεν σήμαινε ότι στο τέλος δεν θα πέθαινε γι αυτήν .

***

Η Δέσποινα Καμπούρη μιλάει εδώ για το πάθος που μεταρέπεται σε κάτι πιο βαθύ

***

Γράφει ο Χρήστος Μπαρούνης

Αν καταμετρήσουμε όλα τα 30χρονα μπακούρια της χώρας και τα ψυχογραφήσουμε τούτη τη μέρα, τότε ίσως καταλάβουμε ποια είναι και η ψυχοσύνθεσή τους στις 14 Φλεβάρη. Μπορεί να μοιάζει με ψυχογράφημα τρελού, μπορεί και με καρδιογράφημα νεκρού! Μπορεί και τα δύο μαζί, στη διάρκεια ενός 24ωρου που κυλά αργά και βασανιστικά και μοιάζει με ταξίδι στο τούνελ, με το φως της σωτηρίας να έρχεται από την 15η του μήνα!

Αν από την άλλη, όμως, βάλουμε ένα εργένη στη μία πλευρά κι έναν «σχεσάκια» απέναντι και τους αφήσουμε να μιλήσουν για τη συγκεκριμένη μέρα, τότε ο ένας θα είναι ο αντίλαλος του άλλου και η ατάκα που θα προκύψει θα είναι κοινή: «Αλλάζουμε;». Η μόνη διαφορά ίσως είναι πως μίσος του εργένη για τη συγκεκριμένη μέρα ξεπερνά την «αγάπη» του σχεσάκια για τα «πρέπει» της, αλλά κατά βάθος ο ένας ζηλεύει τον άλλον! Μάλλον ο πρώτος λίγο περισσότερο.

Υπάρχουν πολλές σκέψεις που ταλαιπωρούν το μυαλό ενός εργένη τη συγκεκριμένη μέρα. Πολλές, διαφορετικές και ασύνδετες. Μέχρι και εκ διαμέτρου αντίθετες. Όλες, όμως, εκφράζονται με τον ίδιο ματαιόδοξο, ρητορικό και εσωστρεφή τρόπο. Δύο εργένηδες δεν θα βγουν το βράδυ του άγιου Βαλεντίνου για να συζητήσουν το αντίστοιχο «εγώ πότε θα γίνω μάνα;» σε αντρικό «εγώ πότε θα βρω γκόμενα;». Θα πουν για όλα τα άλλα εκτός από αυτό. Φεύγοντας, όμως, ο καθένας μέσα του μπορεί και να πει «μέρα που είναι σήμερα κι εγώ πάλι με τον μαλάκα βγήκα». Ίσως αυτό το ερώτημα να βάζει και τον επίλογο μίας ημέρας γεμάτης από τέτοια ερωτήματα.

Όπως για παράδειγμα, το πρώτο αφοριστικό της υπόθεσης που ξεκινά πουρνό-πουρνό και λέει: «Πώς γίνεται να υπάρχει Άγιος Βαλεντίνος και να μην υπάρχει 'Αγιος Βασίλης;». Πρώτο αυτό. Και μετά έρχεται ένα δεύτερο, αρκετά παρήγορο και διχαστικό, που μάλιστα μπορεί να λειτουργήσει καταστροφικά αν πέσει στο τραπέζι όλων των ζευγαριών που βγήκαν να το γιορτάσουν: «Τελικά είναι η γιορτή των ερωτευμένων ή των σχεσάκηδων;». Να μπεις δηλαδή μέσα σε ένα ραντεβουμάγαζο σαν τζιχαντιστής και να φωνάξεις «ψηλά τα χέρια όσοι από σάς που βγήκατε σήμερα είστε πραγματικά ερωτευμένοι;». Ε, ρε τι έχει να γίνει! Οι μισοί θα χωρίσουν! Αν διατηρούν έστω και μια προσχηματική σχέση με την Αλήθεια.

Από την άλλη, είναι τέτοιο το μοναχικό συναίσθημα που δημιουργεί αυτή η μέρα σε έναν εργένη, με αποτέλεσμα να μην ον νοιάζει καν να ερωτευτεί. Αλλά να που όλοι του οι φίλοι τώρα έχουν βγει με τις κοπέλες τους κι αυτός δεν έχει με ποιον να βγει! Οπότε ας βρει μία για σήμερα να βγει κι αυτός απόψε κι ας είναι και κούκλα από βιτρίνα ρούχων!!! Ή σαν αυτή την πλαστική που περιέφερε όλο καμάρι ο Ryan Gosling στο «Ο Λαρς και η κούκλα του». Αλλιώς; Αλλιώς ας χωρίσουν οι φίλοι του!

***

Στο Astrology μπορείς να μάθεις τι σημαίνει η σημερινή μέρα για όλα τα ζώδια

***

Τούτη τη μέρα ο εργένης σιχαίνεται συγκεκριμένα πράγματα. Ξαφνικά γίνεται αλλεργικός στα λουλούδια, διαβητικός στις σοκολάτες, φοβικός στα μπαλόνια, άκαρδος με τις καρδιές, αγαπάει μόνο τον σκύλο και τον υπολογιστή του, ενώ έχει κάθε δικαίωμα να βρίσει και άγιο αν χρειαστεί. Μη νομίζετε, όμως, ότι θα κάτσει να κλάψει κιόλας. Ότι θα βάλει να δει το «Blue valentine» ή το «500 μέρες με τη Σάμερ» και θα κλαίει φωνάζοντας στο σαλόνι «εγώ πότε θα ερωτευτώ;». Του λείπει μεν η ύπαρξη αυτής που θα τον ανάγκαζε να ζήσει τη μέρα, αλλά δεν έχει την ανάγκη για αυτή τη μέρα.

Άλλωστε, αν πάρουμε το απόσταγμα και τη σκοπιμότητα αυτής της μέρας και κρατήσουμε μόνο το αυθεντικό της υπόθεσης, δηλαδή ότι θα έπρεπε να γιορτάζουν και να το φωνάζουν μόνο οι ερωτευμένοι και όχι απλά όσοι έχουν σχέση, τότε για έναν εργένη μπορεί κάλλιστα αυτή η μέρα να έχει ισχύ! Και να είναι επίσης γιορτή. Αφού κι αυτός μπορεί να είναι ερωτευμένος! Με πολλές! Την Κατερίνα από τη δουλειά, τη Χριστίνα από τη σχολή, την κόρη του φούρναρη, την Μαρία της γειτονιάς, τη Νατάσσα από το καθαριστήριο ή την Lisa Ann από την τσόντα που είδε το προηγούμενο βράδυ. Μπορεί να είναι ερωτευμένος, όμως, και με άλλες! Με την Πανάθα, με τη Γιουβέντους, με τη χιλιάρα Yamaha του, με την κιθάρα του! Τυφλός δεν είναι ο έρωτας; Χρόνια πολλά στους ερωτευμένους, χρόνια καλά στους εργένηδες.

***

Διάβασε εδώ γιατί η Γωγώ Φούντα πιστεύει ότι «η σημερινή μέρα δεν είναι μια μέρα για να γιορτάσεις τον έρωτα»

***

Γράφει ο Νίκος Συρίγος

Κάθε γιορτή, κάθε παγκόσμια ημέρα που γίνεται αφορμή για χαρούλες είναι ευπρόσδεκτη. Όπως λέει άλλωστε συχνά ο Κωστόπουλος, η ζωή είναι πολύ μικρή για να είναι θλιβερή. Και ακόμη μικρότερη για να τα περνάς όλα στο ντούκου. Πολύ περισσότερο σε μια χώρα σαν την Ελλάδα. Που όλα, μα όλα τα συναισθήματα μας τα ζούμε στο πολύ. Στο πάρα πολύ. Ο Έλληνας άμα χαρεί θα χαρεί πολύ. Κι άμα στεναχωρηθεί θα πέσει στα πατώματα.

Όταν ερωτευτεί δε κλάψτα Χαράλαμπε/Βαγγέλη/Μανώλη/Γιάννη/Γιώργο κοκ. Θα τη δαγκώσει τη λαμαρίνα, πιο πολύ και από τον καρχαρία του Σπίλμπεργκ. Και κάπως έτσι, με τη λαμαρίνα στα δόντια, θα πηγαίνει με τα χίλια στον τοίχο. Και μετά ξανά όπισθεν. Όχι για να φύγεις. Για να πάρεις φόρα και να ξαναπέσεις πάνω στον τοίχο. Μέχρι ένας από τους δυο σας να μείνει όρθιος. Συνήθως κερδίζει ο τοίχος. Αλλά, πιστέψτε με, την απόλαυση του άντρα του ερωτευμένου, του καψούρη, που κοπανιέται πάνω στον τοίχο δεν την αλλάζεις με τίποτα. Κι είναι η ίδια αίσθηση από τα 10 σου μέχρι τα 80. Για όσο αντέχεις, βρε αδερφέ, να ερωτεύεσαι.

Γι’αυτό τον λόγο, με τον Άγιο Βαλεντίνο είχα πάντα μια περίεργη σχέση. Γιατί, ναι, ωραία τα χαμόγελα, οι καρδούλες και τα δώρα αλλά μόνο ως αφορμή. Ποτέ σαν αιτία. Αν περιμένεις να ζήσεις σαν ερωτευμένος την 14η Φλεβάρη και τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου το ξεχνάς, καλύτερα να πας έξω από το κοιμητήριο και να περιμένεις την ώρα που θα είσαι μέσα ξάπλα και θα σε κλαίνε. Οι ρέγκες. Γιατί γυναίκα δίπλα σου δεν θα έχει μείνει να σε κλάψει. Γιατί να μείνει; Για να ζει ζωή σαν αντιβίωση. Πρωί-μεσημέρι-βράδυ το ίδιο. Νισάφι.

Είπαμε, σε αυτόν τον τόπο όλα πρέπει να γίνονται ΠΟΛΥ. Και τα πάθη και τα λάθη. Και ο έρωτας βεβαίως-βεβαίως. Στην Ελλάδα την καψούρα πρέπει να τη γιορτάζουμε κάθε μέρα. Λάθος. Κάθε νύχτα. Ξέρετε εσείς πολλές χώρες στον πλανήτη που να μπορείς με ένα τρανζιστοράκι και μια αγκαλιά δίπλα στη θάλασσα, να βρεις την ευτυχία; Κι όταν σε αφήσει η αγκαλιά, αφήνεις κι εσύ τη θάλασσα. Και σε τρώνε οι Πλούταρχοι και οι Ρέμοι… Τι σημαίνει «τα μπουζούκια πια ανοίγουν μόνο κάθε Παρασκευή και Σάββατο»; Εκεί μας κατάντησαν οι αλήτες. Να καψουρευόμαστε και να φοβόμαστε να χωρίσουμε γιατί δεν θα βρούμε ένα μπουζούκι ανοικτό!

***

Η Ερμιόνη Σαρρή γράφει πως στα τριάντα ο έρωτας για μία single είναι τόσο περίπλοκος όσο ο κύβος του Rubick

***