Δεν έχω τίποτα με τις αναλογίες της Emily Ratajkowksi. Το ακριβώς αντίθετο, είναι ένας πολύ καλός λόγος για να μου φτιάχνει η διάθεση, ειδικά όταν καλύπτονται από ελάχιστο έως καθόλου ύφασμα. Αυτό όμως είναι και το πρόβλημα. Μόνο με τις αναλογίες της είμαι ok. Η ίδια με εκνευρίζει αφόρητα. Και εδώ προκύπτει το δεύτερο πρόβλημα. Δεν μπορώ να την αντιμετωπίσω ως κάτι άλλο πέρα από αναλογίες (πολλοί εκεί έξω δεν την βρίσκουν καν όμορφη, αλλά αυτό είναι μια άλλη κουβέντα). Είμαι εγώ ο φαλλοκράτης; Όχι. Κατηγορηματικά. Εκείνη βρίσκεται σε τρομερή σύγχυση.
Τα παραδείγματα που το αποδεικνύουν είναι πολλά, με πιο πρόσφατο την οργίλη απάντησή της για τη δημοσιοποίηση χωρίς την άδειά της μερικών γυμνών φωτογραφιών που είχε τραβήξει ο φωτογράφος Jonathan Leder το 2012. Η απάντησή της υποτίθεται ότι προασπίζει το δικαίωμα μιας γυναίκας να διαχειρίζεται τη σεξουλικότητά της και την εικόνα του σώματός της. Στην πραγματικότητα όμως δεν ήταν παρά μια παρλάτα μέσω tweets η οποία εστίαζε στο θέμα της απουσίας έγγραφης συγκατάθεσης από μεριάς της (δηλαδή εστίαζε σε ένα καθαρά νομικό ζήτημα) αναμασώντας δήθεν ακτιβιστικά κλισέ.
Το συμπέρασμα προέκυπτε υπόρρητα: θα κυκλοφορούν γυμνές φωτογραφίες μου (αρκεί να έχω πληρωθεί καλά για αυτές). Ειλικρινά Emily, βαριέμαι. Λίγο ακόμα αν έγραφες, θα έβαζα μουσική υπόκρουση με βιολί που παίζει τα κύματα του Δούναβη. Ή μάλλον θα πάω στο google photos, θα χτυπήσω το όνομά σου και θα μου έρθουν γύρω στις 76.987 σελίδες με το γυμνό πληθωρικό σου στήθος. Επειδή δεν μπορώ να τις ανεβάσω εδώ, περιορίζομαι σε αυτή.
Είναι απολύτως θεμιτό να θέλει να πληρώνεται κάποιος καλά για τη δουλειά του, ειδικά όταν αυτή η δουλειά έχει ημερομηνία λήξης, αρκεί όμως να έχει την ειλικρίνεια να θέτει το ζήτημα σε αυτή ακριβώς τη βάση. Η Ratajkowski αντίθετα έρχεται με έναν αδικαιολόγητο τσαμπουκά. Ποιος την πείραξε; Ποιος της έκανε κακό; Ποιος την έκανε να αισθανθεί άβολα με το σώμα της και την εμφάνιση της; Και τέλος πάντων πώς να μην πέφτει όλη η προσοχή στην εμφάνιση της, όταν αυτή ακριβώς είναι η ίδια της η δουλειά.
Το αντεπιχείρημα στα παραπάνω είναι πιο προβλέψιμο και από τα άρθρα που γράφει η Ratajkowski κατά καιρούς, όπως εκείνο που δημοσίευσε πριν δύο μήνες το βρετανικό «Glamour». Ναι, μια γυναίκα μπορεί να φιγουράρει σε όλα τα εφηβικά wallpapers και να στοιχειώνει χιλιάδες ανδρικά μυαλά και ταυτόχρονα να έχει πολιτική δράση.
Ωραία, ποια είναι η δική της δράση;
Το Φλεβάρη, ημίγυμνη μαζί με τη φίλη της την Kim Kardashian απέναντι στους άντρες ένα ωραιότατο κωλοδάχτυλο σε φάση «όποτε θέλουμε εμείς θα σας δείχνουμε το στήθος μας και το σώμα μας γιατί είναι ωραίο και το ξέρουμε και γουστάρουμε που μας κοιτάτε σαν φαντάροι μετά από 17 μέρες εμπλοκής». Επί της ουσίας, ήταν μια κίνηση που εξόργισε τους έτσι κι αλλιώς haters και πώρωσε τους έτσι και αλλιώς πιστούς fans.
Να εκλάβουμε ως τρολάρισμα την εμφάνισή της με πλαστικά στο video clip του blurred lines. Να την εκλάβουμε. Πώς όμως μπορούμε να εκλάβουμε το ρόλο της στο «Gone Girl»; Ναι, είναι σημαντικό να υπάρχει στο CV της η αράδα «συμμετοχή σε ταινία του Fincher», πώς όμως να τη δω διαφορετικά όταν ο ρόλος της είναι αυτός της εντελώς και παντελώς ξαναμμένης με τον καθηγητή της φοιτήτριας και τη θυμάμαι για την ερωτική της σκηνή με τον Ben Affleck;
Και τέλος πάντων πώς ακριβώς περιμένει να μην την κρίνουμε μόνο για την ομορφιά της όταν τη γνωρίσαμε για τα καλά με αυτό το υπέροχο βίντεο από τη φωτογράφισή της για το τουρκικό GQ;
Η Ratajkowksi αυτοσυστήνεται ως μεταφεμινίστρια. Τι πάει να πει αυτό; Πάει να πει ότι απορρίπτει τον ξύλινο φεμινιστικό λόγο και προσπαθεί -ατομικά κυρίως και όχι μέσα από συλλογικές δράσεις- να παλέψει για τη γυναικεία χειραφέτηση και κυρίως κατά της αντικειμενικοποίησης της γυναίκας. Ωστόσο, η δική της δουλειά, η δική της δράση ταυτίζεται πλήρως με αυτό που υποτίθεται ότι πολεμά. Εμφανής η αντίφαση, νομίζω.
Είναι ένα ζήτημα, λοιπόν, αν μπορεί να πετύχει τους στόχους «από μέσα» ή αν τελικά ενσωματώνεται, αποτελώντας η ίδια και το σώμα της ένα φανταχτερό άλλοθι έτοιμο προς για κατανάλωση και αφού έχει περάσει από μια σαπουνάδα «πολιτικής» δράσης.
Τα παραπάνω τα αντιλαμβάνονται και οι ίδιες οι γυναίκες και για αυτό δεν την έχουν αγκαλιάσει ως «εκπρόσωπό» τους. Δημιουργεί και σε εκείνες την ίδια απέχθεια. Με όρους μόδας δεν μπορεί να σταθεί ως πρότυπο. Με όρους εξωτερικής ομορφιάς επίσης. Δεν είναι καν όσο trash χρειάζεται για να γίνει διασκεδαστική. Είναι απλά ξιπασμένη.
Εδώ όμως μιλάμε για εμάς. Και όταν, λοιπόν, η Ratajkowski περνά ένα καλοκαίρι ολόκληρο βομβρδίζοντάς μας με φωτογραφίες όπου έπρεπε να «παραμερίσουμε» λίγο τον θεάρεστο κώλο της για να φανεί η Καλντέρα, δεν μπορούμε παρά να αντιμετωπίσουμε και την ίδια σαν ένα αξιοθέατο. Σαν ένα αξιοθέατο που στον ελεύθερο χρόνο του γράφει μερικά βαρετά άρθρα περί χειραφέτησης.
Ξέκωλο μου έδωσες, συμπεριφορά για ξέκωλο θα λάβεις.
