Αδιανόητη εικόνα. Σχεδόν αλλόκοσμη.
Ούτε τα συντρίμια του αεροσκάφους μέσα στο οποίο χάθηκαν oι 76 ψυχές, ούτε τα βιντεάκια με τους πανηγυρισμούς μετά την πρόκριση στον τελικό, ούτε κι εκείνο ακόμα που τραβήχτηκε μέσα στο αεροπλάνο λίγο πριν ξεκινήσει η μοιραία πτήση. Τίποτα από όσα κυκλοφόρησαν με μαζικότητα αμέσως μετά την τραγωδία δεν μου έκοψε τα πόδια όσο αυτό εδώ το στιγμιότυπο.
Έστω για ένα λεπτό.
Προσπάθησε να μπεις μέσα στο μυαλό του Μαρτσέλο Μπόεκ, του τρίτου τερματοφύλακα της Σαπεκοένσε ο οποίος αφού πρώτα έμεινε εκτός αποστολής και δεν ταξίδεψε στην Κολομβία, βρέθηκε μερικές ώρες αργότερα να στέκεται εκεί. Μόνος μπροστά από ένα πρόχειρο κουβούκλιο στα αποδυτήρια της ομάδας. Να κοιτάζει τη φλόγα από το κερί που μόλις άναψε στη μνήμη όλων εκείνων. Αδιανόητο.
Αδιανόητες και οι συμπτώσεις. Να, όπως αυτή εδώ. Με τον τερματοφύλακα της ομάδας να «σώζει» στις καθυστερήσεις του ημιτελικού την Σαπεκοένσε, με μια απόκρουση που την έστειλε σε έναν τελικό που δεν θα διεξαχθεί ποτέ.
Ό,τι κι αν διαβάσεις, όποιο βίντεο, όποια φωτογραφία και αν πετύχεις που να αφορά στο συμβάν, όλα φαντάζουν αδιανόητα. Στέκεσαι απλά ανατριχιασμένος μπροστά από μια οθόνη. Το ίδιο ανατριχιασμένος, βέβαια, θα ήσουν κι αν παρακολουθούσες την επαύριο μιας αεροπορικής τραγωδίας που δεν θα είχε ανάμεσα στα θύματά της τα μέλη μιας ποδοσφαιρικής ομάδας. Σωστά;
Μόνο εσύ
Θεωρώ πως όχι. Μπορεί να μην υπάρχει μέτρο για να ζυγίσεις τη θλίψη, αλλά τα συναισθήματα πολλές φορές μπορούν να ξεπεράσουν τον μέσο όρο όταν μέσα στην εξίσωση μπαίνουν παράγοντες που εγείρουν το συλλογικό υποσυνείδητο. Και η μπάλα, η ποδοσφαιρική η μπάλα, είναι ένας τέτοιος παράγοντας. Ίσως όχι η μπάλα που τσουλάει στα αγριεμένα ελληνικά γήπεδα. Η άλλη, εκείνη που κρατάει γερά τα στοιχεία της αυθεντικότητας και αποτυπώνεται στα λόγια του Γκαλεάνο «Είναι πολύ περήφανη, και ίσως λιγάκι αλαζονική, αλλά δεν έχει άδικο: ξέρει καλά πως δίνει χαρά σε πολλές ψυχές, και πως πολύς κόσμος κοψοχολιάζεται όταν πέφτει άγαρμπα» και στο γνωστό καμικό απόφθεγμα «τα λίγα πράγματα που γνωρίζω για την ηθική, τα έμαθα σε ποδοσφαιρικά γήπεδα και θεατρικές σκηνές, αυτά είναι τα πραγματικά μου πανεπιστήμια».
Προφανώς η ηθική στην οποία αναφέρεται ο Καμύ, είναι η ίδια που -αυτονόητα- οδήγησε την Ατλέτικο Νασιονάλ, την ομάδα δηλαδή που θα αντιμετώπιζε η Σαπεκοένσε στον τελικό του Copa Sudamericana, να προτείνει στην ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Νότιας Αμερικής την απονομή του τροπαίου στον μαρτυρικό πλέον σύλλογο. Αυτά τα ψήγματα ηθικής αναζητάμε κι αυτά τα κοψοχολιάσματα που αναφέρει ο Ουρουγουανός λάτρης της στρογγυλής θεάς είναι που μας λείπουν. Σε όλους εμάς, τους αιώνια καψουρεμένους κι αθεράπευτους, που η προσμονή για ένα κυριακάτικο μεσημέρι γεμάτο από γρασίδι και ιαχές, μας αρκεί για να παλέψουμε τις έγνοιες ακόμη και της πιο απάλευτης εβδομάδας.
«Το ποδόσφαιρο είναι μια ευχαρίστηση που πονάει», είχε πει επίσης ο Γκαλεάνο. Η Σαπεκοένσε μας το υπενθύμισε με τον πλέον άγαρμπο από όλους τους τρόπους.
