Ωδή σε εσένα Αστρίτ, που είσαι «Αλβανός» τις περισσότερες μέρες του χρόνου, αλλά «Κοσσοβάρος» όταν βάζεις το γκολ στη Ντιναμό ή δίνεις την ασίστ στον Λιβάια στη Λεωφόρο με τον Παναθηναϊκό. Τι θα πει «την έδωσε κατά λάθος την ασίστ»; Την έδωσε; Την κατέγραψε η στατιστική υπηρεσία; Τι τέλετε κύριε;
Ωδή σε εσένα Αστρίτ, που δεν σπας – δεν χαλάς. Αν ήσουν αυτοκίνητο, θα ήσουν Lada Niva κι αν ήσουν μηχανή, θα ήσουν Zundapp 125cc. Όταν όλοι γύρω σου κλατάρουν, μπαίνουν στα πιτς, περνάνε την πόρτα του χειρουργείου, λυγίζουν κάτω από το βάρος της ευθύνης (Μάνταλος, Γιόχανσον, Κονέ, Μασούντ), εσύ παραμένεις ντούρος και κοτσονάτος, άθραυστος, πυρίμαχος, ένας ποδοσφαιρικός Γούλβεριν θα λέγαμε, όπου στις φλέβες του ρέει αδαμάντιο.
Ωδή σε εσένα Αστρίντ, που «έχεις το ένστικτο του σκόρερ» και «έκανες τη δουλειά λίγα δευτερόλεπτα αφού πέρασες στο ματς». Τι θα πει «το έβαζε και η γιαγιά μου αυτό το γκολ από το μισό μέτρο;» Ήταν η γιαγιά σου στην αποστολή της ΑΕΚ; Μπήκε η γιαγιά σου αλλαγή; Ήταν εκεί που έπρεπε, τη στιγμή που έπρεπε; Τι θα πει «ναι, αλλά το μισό γκολ ανήκει στο Λάζαρο;» Τι είναι το γκολ, μπουκάλι στο Βέρτη, να αφήνεις κάβα μισομπούκαλο; Και τι θα πει «ο Χιμένεθ είχε προαίσθημα, γι’ αυτό επέμενε να περάσει ο Αϊντάρεβιτς πριν εκτελεστεί το φάουλ, λόγω ύψους;» Αν είχε ο Μανόλο κληρονομικό χάρισμα, θα τον έβαζε από την αρχή και η ΑΕΚ θα πετύχαινε γκολ στο πρώτο γκολ που θα κέρδιζε. Όλα εγώ πια;
Ωδή σε εσένα Αστρίντ, που κάποιοι πήγαν να σε τελειώσουν. Κι όταν μέτραγαν τα κουκιά μετά τους τραυματισμούς του Γιόχανσον και του Μάνταλου, μέτραγαν ποιοι παίκτες υπήρχαν στη μεσαία γραμμή σαν παιδάκια νηπιαγωγείου: «ένας ο Σιμόες, δυο ο Γαλανόπουλος, τρεις ο Κονέ, τέταρτος ο Μοράν που πήραμε, άντε πέντε ο Μασούντ, υπό προϋποθέσεις έκτος μπορεί να είναι ο Τζανετόπουλος. Αυτά». Αυτιά και μύτες! Ξεχάσατε τον πρώτο στην καρδιά μας, τον Πορθητή των Ουκρανών, το ποδοσφαιρικό Τσέρνομπιλ/ Τσερνόμπιλ/ Τσερνομπίλ! Ασέβαστοι!
Ωδή σε εσένα Αστρίντ και σε όλους τους μικρούς ήρωες του ποδοσφαίρου μας, που το κάνουν λίγο πιο διασκεδαστικό, που μας κάνουν να γελάμε, να λέμε καμιά μαλακία μεταξύ μας, να κράζουμε, να σκαρώνουμε αστειάκια, να ξεφυσάμε από απογοήτευση όταν περνούν αλλαγή αλλά να πανηγυρίζουμε με την ψυχή μας όταν με κάποιον τρόπο κάνουν τη δουλειά. Εσύ και κάθε Ναμπίλ Μπαχά, που παστέλωσε γκολ σε τελικό κυπέλλου. Κάθε Σάντορ Τόργκελε που πέτυχε σε δυο χρονιές στην Ελλάδα 1 (ολογράφως: 1) γκολ κι αυτό με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, αλλά στο Τσάμπιονς Λιγκ με τον Παναθηναϊκό κόντρα στη Βέρντερ έκανε όργια. Στον κάθε τίμιο Τάσο Πάντο, που μπάλα ποτέ δεν έμαθε αλλά άφησε τα ¾ της ψυχής του και το 95% των πνευμονιών του στο χορτάρι. Στον κάθε Μπρούνο Τσιρίλο, τον μοναδικό ίσως άνθρωπο που του τραγουδούσαν οι Ιταλοί φανς του «Μπρούνο, χτύπα για μας», δηλαδή κόψε κανέναν χιαστό αντιπάλου και πέτα μας έναν μεζέ στην εξέδρα. Που του τραγουδούσε η ΑΕΚτζίδικη εξέδρα «σέξι Μπρούνο οε οε οε!» όταν πλήγωσε το κωλομέρι του και έπαιζε καμιά ώρα με το σορτσάκι ανεβασμένο σαν την Κιμ Καρντάσιαν όταν πάει σούπερ – μάρκετ. Αλλά όπου κι αν έπαιξε, στην ΑΕΚ ή στον ΠΑΟΚ, δεν διανοήθηκε ούτε μια στιγμή να παρατήσει μια φάση, ακόμα κι αν οι πιθανότητες επιτυχίας ήταν λιγότερες κι από του Ντεάντρε Τζόρνταν να βάλει βολή.
Ωδή σε εσένα Αστρίντ Αϊντάρεβιτς. Κι αν τελικά η ΑΕΚ περάσει τη Ντιναμό, κανονικά από εκείνο το πριμ του ενός εκατομμυρίου που έταξε ο «Τίγρης», πρέπει όλοι οι συμπαίκτες σου να σου καταβάλουν ευλαβικά 10% έκαστος.
