Ελάχιστα πράγματα μπορούν σήμερα να μας ενώσουν, να μας κάνουν να είμαστε «όλοι μαζί» χωρίς εξαιρέσεις, χωρίς αστερίσκους, χωρίς «ναι μεν, αλλά» - ειδικά όταν μιλάμε για τον αθλητισμό, ένα βαριά άρρωστο κομμάτι μιας βαρύτερα άρρωστης κοινωνίας: ούτε καν η Εθνική ποδοσφαίρου ή μπάσκετ δεν μας ενώνει, ούτε καν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο ή όποιος άλλος κάνει πράγματα ή πραγματάκια εκτός Ελλάδας. Μέσα όμως στην απέραντη σαπίλα και σκατίλα της ελληνικής κοινωνίας, του αθλητισμού, της πολιτικής, της σοουμπίζ, πετάχτηκε ο Ευγένιος Γκέραρντ. Και νιώσαμε, έστω και για λίγο ξανά άνθρωποι.
Ο άμεμπτος Ευγένιος
Ο «Γκεραρντάκης» είναι ένας άνθρωπος κοινής αποδοχής και καθολικής αγάπης και αναγνώρισης. Ίσως να ευθύνεται γι’ αυτό ότι είναι Ολλανδός, ότι έζησε και εργάστηκε στην Ελλάδα από το 1985 που ήρθε στον ΟΦΗ παίρνοντας μόνο τα καλά από το DNA μας και κρατώντας όσα καλά κουβάλησε από την πατρίδα του. Δεν προκάλεσε, δεν έκανε εχθρούς, δεν κυλίστηκε στη λάσπη, δεν ενέδωσε σε «ελληνικούς πειρασμούς».
Έκανε τη δουλειά του όσο καλύτερα μπορούσε και την έκανε καλά, πρόσφερε ένα κάρο πράγματα στον ΟΦΗ και το ελληνικό ποδόσφαιρο και διάλεξε την κατάλληλη στιγμή να αποσυρθεί μετά από «μια ολόκληρη ζωή» στο σύλλογο του Ηρακλείου, μένοντας για πάντα στο νησί που αγάπησε και αγαπήθηκε όσο ελάχιστοι «ξένοι». Πολύ δύσκολο όλο αυτό για έναν Ολλανδό θα συμπλήρωνα, αφού είναι ένας λαός «δύσκολος», καθόλου συμβατός με τον Έλληνα, με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά, κουλτούρα και συνήθειες και μια ανεξήγητη αντιπάθεια απέναντι στον Έλληνα.
Τον Ευγένιο όμως τον «αφομοιώσαμε»
Τον κερδίσαμε, μιλήσαμε στην καρδιά του και τον κάναμε έναν από εμάς. Τον αγκαλιάσαμε και τον «αναγκάσαμε» να μείνει για πάντα εδώ, να νιώσει την Κρήτη και την Ελλάδα, τη δεύτερη πατρίδα του, πιο οικεία από την «κανονική» του πατρίδα. Έστησε το σπιτικό του, έκανε την οικογένειά του, έφτιαξε τα κρασιά του, έζησε με πολλή αγάπη όλα αυτά τα χρόνια, πέρασε προβλήματα υγείας και αυτοκινητικά ατυχήματα, πέρασε χαρές και λύπες όπως περνάμε όλοι οι άνθρωποι.
Και το απόγευμα της Δευτέρας, τιμήθηκε όπως του άξιζε στο «Γεντί Κουλέ», εισπράττοντας όλη την αγάπη και το σεβασμό και την αποθέωση που του αξίζει, από τον κόσμο και τους ποδοσφαιριστές που ήρθαν από όλα τα σημεία της Ελλάδας και του πλανήτη για να τον τιμήσουν, να τον δουν, να τον αγκαλιάσουν, να του φιλήσουν το χέρι. Δάκρυσαν και τα τσιμέντα στο Ηράκλειο, όπως φαντάζομαι συγκινήθηκαν οι περισσότεροι άνθρωποι που είδαν τη γιορτή αυτή στην τηλεόραση – η εικόνα του σχεδόν αποστεωμένου Ευγένιου στο καροτσάκι, που άντεξε μια ώρα εκτός του νοσοκομείου όπου νοσηλεύεται εδώ και αρκετές μέρες, ήταν μια εικόνα που πραγματικά μου σπάραξε την καρδιά.
Και από την άλλη, χάρηκα όπως φαντάζομαι όλοι, που ο Ευγένιος άντεξε αυτές τις δύσκολες τελευταίες μέρες, κρατήθηκε με νύχια και με δόντια για να μπορέσει να είναι παρών αυτή τη μέρα, σε μια γιορτή που λίγοι άνθρωποι την αξίζουν και ακόμα λιγότεροι έχουν την ευκαιρία και τη χαρά να τη βιώσουν όσο είναι εν ζωή.
Standing Ovation
Είδα την εικόνα του Ευγένιου Γκέραρντ στο καροτσάκι, τα δάκρυα, την αποθέωση, τα συνθήματα, τη λατρεία. Και κρατάω πάντα στο μυαλό μου την εικόνα του λεβέντη εκείνου, του σοβαρού ανθρώπου με τα γυαλιά και το μουστακάκι, με τη μπάσα φωνή και τα σπαστά ελληνικά, με το καπελάκι και την περούκα, που κόσμησε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Κι αυτή την εικόνα πήρα το βράδυ της Δευτέρας, αυτή την εικόνα αξίζει να έχουμε όλοι από τον Ευγένιο αντί για την εικόνα του ανθρώπου που είναι ανήμπορος και αδύναμος.
Αυτό αξίζει στον άνθρωπο που μόνο και μόνο επειδή υπάρχει, κατάφερε να μας βγάλει ένα σωρό καλά πράγματα και συναισθήματα που είχαμε κρυμμένα κάπου εκεί μέσα. Να μας κάνει να νιώσουμε ξανά άνθρωποι. Κι αυτός είναι ο σπουδαιότερος λόγος να πούμε «ευχαριστώ» στον Ευγένιο Γκέραρντ.
