Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που χρειάζεται μια κάπως γραφική εισαγωγή: υπάρχουν δύο ειδών κακοί στα βιβλία/σινεμά/τηλεόραση, αυτοί που τους γνωρίζεις, που σου είναι οικείοι, και αυτοί που δεν τους γνωρίζεις, δεν τους ξέρεις, πιθανόν να μην εμφανίζονται καν σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, αλλά να βρίσκονται με κάποιο τρόπο πάντα εκεί. Υπάρχουν αυτοί οι δύο τύποι και υπάρχει και ο Bob από το Twin Peaks, ο οποίος είναι ταυτόχρονα οικείος και άγνωστος. Δεν τον ξέρεις, αλλά ταυτόχρονα είναι πατέρας, βιαστής, αστυνόμος, κουκουβάγια, τα πάντα.
Ο Killer Bob, όπως τον έχουμε μάθει μέσα από τη σειρά των David Lynch και Mark Frost, είναι ένας από πιο σύνθετους χαρακτήρες που έχουν δει τα μάτια μας σε σινεμά/τηλεόραση. Το «δει» εδώ είναι κυριολεκτικό, αφού χωρίς καν m;al να χρειαστεί να ακούσουμε τη φωνή του. Παρά μονό μερικά μουγκρητά.
Αν έχεις δει τους δύο πρώτους κύκλους της σειράς, ξέρεις τι έχει κάνει, ξέρεις ποιος είναι. Αυτό είναι το εύκολο. Το πιο σύνθετο είναι πώς το έχει κάνει.
Στον πρώτο κύκλο εμφανίζεται μόλις δύο φορές για 40 δευτερόλεπτα συνολικά. Η πρώτη φορά είναι αυτή εδώ:
Ουσιαστικά η εμφάνιση του Bob οφείλεται σε ένα λάθος. Ή μάλλον σε δύο λάθη. Αρχικά δεν υπήρχε ο χαρακτήρας –τουλάχιστον στις πρώτες πρόβες. Στα γυρίσματα, κάτι είχε τρυπώσει στο μυαλό του Lynch. Ένα σχόλιο ενός μέλους του συνεργείου προς τον Frank Silva, τον σκρίπτ, σχετικά με τον κίνδυνο να παγιφδευτεί μέσα στο σετ κατά τη διάρκεια του γυρίσματος, ήταν αρκετό ώστε ο αμερικανός σκηνοθέτης να το θεωρήσει ως μια καλή ιδέα. Φαντάστηκε τον Frank παγιδευμένο στη σκηνή και είχε μπροστά του αυτόν που θα ενσάρκωνε την έναν ήρωα βγαλμένο από τη σφαίρα του μεταφυσικού και του ανεξήγητου. Ο Silva τύχαινε να ήταν και ηθοποιός, οπότε ο ρόλος έκλεισε αμέσως.