Μπορώ να φανταστώ την αντίδραση του μέσου άντρα που διαβάζει αυτό το κείμενο. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κάτι τόσο εμβληματικό, όσο το Football Manager. «Καλά τι μας λέει αυτός;» ή «τώρα το ανακάλυψες;». Και η αλήθεια είναι πως το Manager είναι το τελευταίο παιχνίδι που θα περίμενα να κολλήσω.
Το ξέρουμε όλοι πως δεν παίζουμε τα ίδια ηλεκτρονικά παιχνίδια. Άλλοι βρίσκουν ευτυχία στα adventure, άλλοι στα first person shooters, άλλοι στα rally. Θεωρούσα πάντα το Manager, ως «μία κατηγορία μόνο του». Ένα παιχνίδι όπου μανατζάρεις μία ομάδα και πρέπει να ασχολείσαι με τις προπονήσεις, τα budgets και τις μεταγραφές, δεν μου δημιουργούσε ίντριγκα. Ήμουν αυτός που έλεγε «γιατί να μην παίξω δηλαδή ένα FIFA να βάλω γκολ;». Η ασχολία μου με αυτό, ξεκίνησε μετά από παρότρυνση φίλου, που το πρότεινε ως ιδανικό «κάψιμο» για το φετινό Πάσχα. Και κάπως έτσι, από το πουθενά, βρέθηκα να μανατζάρω την Λίβερπουλ.
Ο φίλος μου, μου έδωσε την έκδοση του 2015. Ως δοκιμή δηλαδή για να δει αν θα καταφέρει να με πωρώσει. Οι πρώτες ώρες, είχαν αυτά τα βασικά εθιμοτυπικά. Να γνωρίσεις τους παίκτες, να οργανώσεις φιλικά παιχνίδια, να δυναμώσεις την ομάδα για το ξεκίνημα της Πρέμιερ Λιγκ. Και κάπως έτσι το ένα παιχνίδι διαδεχόταν το άλλο, η ομάδα άρχισε να με εμπιστεύεται και πολύ περισσότερο οι οπαδοί. Και αν είσαι και λίγο ρομαντικός με την ομάδα που έχεις επιλέξει -όπως εγώ με την Λίβερπουλ- αρχίζεις και νιώθεις ένα μικρό βάρος στους ώμους. Την ευθύνη. Την τιμή για την φανέλα. Το όνειρο για ένα κύπελλο στο Άνφιλντ, ακόμη και αν αυτό πρέπει να γίνει μέσα από το Manager. Σε αυτό το σημείο, αποφασίζεις να κάνεις τη δουλειά σωστά και να δώσεις πόνο στην ευθύνη που σου έλαχε. Και το έκανα, αλλά δεν περίμενα όλα όσα θα ακολουθούσαν οικτρά.
Γιατί έφτασα στο σημείο να ψάχνω τρόπο να φέρω τον Φιρμίνο στην ομάδα, χωρίς να ξετινάξω το μπάτζετ. Το σκεφτόμουν στο δρόμο για τη δουλειά, το σκεφτόμουν στη δουλειά, το σκεφτόμουν μετά τη δουλειά. Είχα να στρώσω το κέντρο μετά τα «γηρατειά» του Τζέραρντ, με έναν Χέντερσον που έπεφτε από τον ένα τραυματισμό στον άλλο, με μοναδική «ελπίδα» τον Λούκας Λέιβα. Αλλά δεν γινόταν έτσι. Προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στις δουλειές της ημέρας και όταν ρωτούσα τον Ρομπόλα στο διπλανό γραφείο αν θεωρεί τον Λαρς Μπέντερ καλή μεταγραφή για την ομάδα, με κοιτούσε με οίκτο και θυμό παράλληλα απαντώντας «Ρε μαλάκα παίρνεις ψυχοφάρμακα; Τι θα κάνουμε με σένα;». Μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα δεν υπήρχαν άλλες σκέψεις, παρά μόνο πως θα αντιμετωπίσω την Μάντσεστερ για τα τελικά του κυπέλλου, που ήταν σαφώς ανώτερη και σε καλύτερη φυσική κατάσταση. Η μεν διοίκηση δήλωνε ευχαριστημένη με τις μέχρι τώρα προσπάθειες, αλλά οι φανς δεν συγχώρεσαν την ισοπαλία με την Τότεναμ. Στο μυαλό μου, ήθελα να γίνω ένας Κλοπ, όχι κανένας μπούλης που οι φανς θα κρεμούσαν πανό αναγράφοντας «Κaragiozis Christou go home you Greek wanker». Το σκέφτεσαι και θες να βάλεις τα κλάματα.
Κάπως έτσι, συνειδητοποιείς πως έχεις κλείσει 10 ώρες στο PC. Έχεις ξεχάσει τα κείμενα του Πολυμενέα και προσπαθείς να πείσεις την διοίκηση για μεγαλύτερα κονδύλια. Δεν το ‘χ ω ξαναζήσει αυτό. Ήθελες να μπεις «μέσα» στην οθόνη και να τους πεις, «Τι περιμένατε με τον τράγο τον Μπαλοτέλι ρε γίδια; Εγώ φταίω μετά;». Έβλεπα τον Ικάρντι στον ύπνο μου να βάζει γκολ με την φανέλα της Λίβερπουλ. Ξυπνούσα, το θεωρούσα σημαδιακό και έτρεχα να κάνω το ντιλ. Μπας και μπορεί να στρώσει την κατάσταση. Τσόγλανος, δεν λέω, αλλά εδώ είναι μπίζνα η υπόθεση. Για να μην πολυλογώ, έχασα τον ύπνο μου και κάθε μου δραστηριότητα μακριά από τη δουλειά, περιορίστηκε στο Manager. Και πρέπει να καείς μαζί του για να το λατρέψεις. Θα νιώσεις τόσο απαίσια με τον εαυτό σου, που θα απορείς γιατί δεν το είχες δοκιμάσει νωρίτερα. Σαν έναν άνθρωπο που έφαγε για πρώτη φορά πιτόγυρο και αδυνατεί να πιστέψει ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα στον κόσμο.
Για να λέμε την αλήθεια, η αγάπη για το Manager συνεχίζεται μέχρι και αυτή τη στιγμή. Με τον ίδιο ενθουσιασμό, αλλά και με περισσότερο πρόγραμμα για να μην γίνουμε σαν εκείνους που κοροϊδεύουμε. Και τώρα με την έκδοση του 2017, είμαι σίγουρος πως τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο ζόρικα στο κομμάτι του εθισμού και δεν το κρύβω πως ανησυχώ για τον εαυτό μου. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ την ατάκα του Γιώργου Ρομπόλα και το σατανικό χαμόγελο του, όταν τον ρώτησα πως γίνεται να ξεκολλήσεις με το Manager.
«Βγάζεις το cd και το σπας σε μικρά-μικρά κομματάκια. Μόνο έτσι ξεκολλάς».
Μπορώ να φανταστώ την αντίδραση του μέσου άντρα που διαβάζει αυτό το κείμενο. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για κάτι τόσο εμβληματικό, όσο το Football Manager. «Καλά τι μας λέει αυτός;» ή «τώρα το ανακάλυψες;». Και η αλήθεια είναι πως το Manager είναι το τελευταίο παιχνίδι που θα περίμενα να κολλήσω.
Το ξέρουμε όλοι πως δεν παίζουμε τα ίδια ηλεκτρονικά παιχνίδια. Άλλοι βρίσκουν ευτυχία στα adventure, άλλοι στα first person shooters, άλλοι στα rally. Θεωρούσα πάντα το Manager, ως «μία κατηγορία μόνο του». Ένα παιχνίδι όπου μανατζάρεις μία ομάδα και πρέπει να ασχολείσαι με τις προπονήσεις, τα budgets και τις μεταγραφές, δεν μου δημιουργούσε ίντριγκα. Ήμουν αυτός που έλεγε «γιατί να μην παίξω δηλαδή ένα FIFA να βάλω γκολ;». Η ασχολία μου με αυτό, ξεκίνησε μετά από παρότρυνση φίλου, που το πρότεινε ως ιδανικό «κάψιμο» για το φετινό Πάσχα. Και κάπως έτσι, από το πουθενά, βρέθηκα να μανατζάρω την Λίβερπουλ.
Ο φίλος μου, μου έδωσε την έκδοση του 2015. Ως δοκιμή δηλαδή για να δει αν θα καταφέρει να με πωρώσει. Οι πρώτες ώρες, είχαν αυτά τα βασικά εθιμοτυπικά. Να γνωρίσεις τους παίκτες, να οργανώσεις φιλικά παιχνίδια, να δυναμώσεις την ομάδα για το ξεκίνημα της Πρέμιερ Λιγκ. Και κάπως έτσι το ένα παιχνίδι διαδεχόταν το άλλο, η ομάδα άρχισε να με εμπιστεύεται και πολύ περισσότερο οι οπαδοί. Και αν είσαι και λίγο ρομαντικός με την ομάδα που έχεις επιλέξει -όπως εγώ με την Λίβερπουλ- αρχίζεις και νιώθεις ένα μικρό βάρος στους ώμους. Την ευθύνη. Την τιμή για την φανέλα. Το όνειρο για ένα κύπελλο στο Άνφιλντ, ακόμη και αν αυτό πρέπει να γίνει μέσα από το Manager. Σε αυτό το σημείο, αποφασίζεις να κάνεις τη δουλειά σωστά και να δώσεις πόνο στην ευθύνη που σου έλαχε. Και το έκανα, αλλά δεν περίμενα όλα όσα θα ακολουθούσαν οικτρά.
Γιατί έφτασα στο σημείο να ψάχνω τρόπο να φέρω τον Φιρμίνο στην ομάδα, χωρίς να ξετινάξω το μπάτζετ. Το σκεφτόμουν στο δρόμο για τη δουλειά, το σκεφτόμουν στη δουλειά, το σκεφτόμουν μετά τη δουλειά. Είχα να στρώσω το κέντρο μετά τα «γηρατειά» του Τζέραρντ, με έναν Χέντερσον που έπεφτε από τον ένα τραυματισμό στον άλλο, με μοναδική «ελπίδα» τον Λούκας Λέιβα. Αλλά δεν γινόταν έτσι. Προσπαθούσα να συγκεντρωθώ στις δουλειές της ημέρας και όταν ρωτούσα τον Ρομπόλα στο διπλανό γραφείο αν θεωρεί τον Λαρς Μπέντερ καλή μεταγραφή για την ομάδα, με κοιτούσε με οίκτο και θυμό παράλληλα απαντώντας «Ρε μαλάκα παίρνεις ψυχοφάρμακα; Τι θα κάνουμε με σένα;». Μέσα στην Μεγάλη Εβδομάδα δεν υπήρχαν άλλες σκέψεις, παρά μόνο πως θα αντιμετωπίσω την Μάντσεστερ για τα τελικά του κυπέλλου, που ήταν σαφώς ανώτερη και σε καλύτερη φυσική κατάσταση. Η μεν διοίκηση δήλωνε ευχαριστημένη με τις μέχρι τώρα προσπάθειες, αλλά οι φανς δεν συγχώρεσαν την ισοπαλία με την Τότεναμ. Στο μυαλό μου, ήθελα να γίνω ένας Κλοπ, όχι κανένας μπούλης που οι φανς θα κρεμούσαν πανό αναγράφοντας «Κaragiozis Christou go home you Greek wanker». Το σκέφτεσαι και θες να βάλεις τα κλάματα.
Κάπως έτσι, συνειδητοποιείς πως έχεις κλείσει 10 ώρες στο PC. Έχεις ξεχάσει τα κείμενα του Πολυμενέα και προσπαθείς να πείσεις την διοίκηση για μεγαλύτερα κονδύλια. Δεν το ‘χ ω ξαναζήσει αυτό. Ήθελες να μπεις «μέσα» στην οθόνη και να τους πεις, «Τι περιμένατε με τον τράγο τον Μπαλοτέλι ρε γίδια; Εγώ φταίω μετά;». Έβλεπα τον Ικάρντι στον ύπνο μου να βάζει γκολ με την φανέλα της Λίβερπουλ. Ξυπνούσα, το θεωρούσα σημαδιακό και έτρεχα να κάνω το ντιλ. Μπας και μπορεί να στρώσει την κατάσταση. Τσόγλανος, δεν λέω, αλλά εδώ είναι μπίζνα η υπόθεση. Για να μην πολυλογώ, έχασα τον ύπνο μου και κάθε μου δραστηριότητα μακριά από τη δουλειά, περιορίστηκε στο Manager. Και πρέπει να καείς μαζί του για να το λατρέψεις. Θα νιώσεις τόσο απαίσια με τον εαυτό σου, που θα απορείς γιατί δεν το είχες δοκιμάσει νωρίτερα. Σαν έναν άνθρωπο που έφαγε για πρώτη φορά πιτόγυρο και αδυνατεί να πιστέψει ότι υπάρχει τέτοιο πράγμα στον κόσμο.
Για να λέμε την αλήθεια, η αγάπη για το Manager συνεχίζεται μέχρι και αυτή τη στιγμή. Με τον ίδιο ενθουσιασμό, αλλά και με περισσότερο πρόγραμμα για να μην γίνουμε σαν εκείνους που κοροϊδεύουμε. Και τώρα με την έκδοση του 2017, είμαι σίγουρος πως τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο ζόρικα στο κομμάτι του εθισμού και δεν το κρύβω πως ανησυχώ για τον εαυτό μου. Δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ την ατάκα του Γιώργου Ρομπόλα και το σατανικό χαμόγελο του, όταν τον ρώτησα πως γίνεται να ξεκολλήσεις με το Manager.
«Βγάζεις το cd και το σπας σε μικρά-μικρά κομματάκια. Μόνο έτσι ξεκολλάς».
