Άργησε πάλι. Πάντα αργεί. Έχω κάτσει με το δερμάτινο στη πολυθρόνα του σαλονιού και χαζεύω στο κινητό. Δεν είμαι εγώ ο ανυπόμονο που ντύθηκε νωρίς. Αυτός είπε ότι θέλει 3 λεπτά για να φτάσει και τον εμπιστεύτηκα. Λάθος. Γιατί πάντα αργεί. Συνήθως βρίσκει κάτι απαράδεκτες δικαιολογίες του τύπου «δεν έβρισκα την γραβάτα μου» ή «πήρα λάθος στροφή». Αλλά κάνω πως δεν καταλαβαίνω. Εντάξει, ξέρω που μπλέκω ούτως ή άλλως. Είναι ο Τζέιμς Φράνκο.
Τον καταλαβαίνεις ότι ήρθε από το πώς χτυπάει την κόρνα. Του το έχω πει του μαλάκα ότι η γειτονιά είναι ήρεμη και δεν σηκώνει τέτοια. Αλλά εκεί, επιμένει. Θυμίζει την κόρνα που πατούσε ο Γκόσλινγκ στο «La La Land» όταν πήγαινε να «μαζέψει» την Έμμα Στόουν. Το κόβω εδώ. Δεν θέλω να σκεφτώ τον εαυτό μου ως Έμμα Στόουν. Με βλέπει και βγαίνει έξω από το αμάξι με αυτό το διάπλατο χαμόγελο που κάνει τα μάτια του να φαίνονται λες και είναι Κινέζος. «Που ‘σαι ρε Κώστααααας». Παραλίγο να σκοντάψει κιόλας το βλήμα. Εντάξει, αυτό βασικά είναι και το καλό με τον Φράνκο. Ξεκινάς να γελάς από την πρώτη στιγμή που θα εμφανιστεί. Όλο και κάποια βλακεία θα κάνει. Βγάζει από το ντουλαπάκι μία φλάσκα με ουίσκι. Το μυρίζω και πετάγομαι. Αυτό που υπάρχει εκεί μέσα, θα μπορούσε να το βάζει και στο ρεζερβουάρ του. «Το φτιάχνει ο θείος μου σε ένα αγρόκτημα έξω από το Τένεσι. Πρώτο πράμα όχι σαν αυτές τις αηδίες που πίνουμε έξω», λέει περήφανα. Του λέω να βάλουμε λίγο μουσική να γίνουμε πριν πιούμε τις ποτάρες. Έχει ένα mp3 stick καρφωμένο με albums των Refused. «Σουηδοί πανκάδες ρε. Τα σπάνε. Βάλε το New Noise» μου λέει και ψάχνω το κομμάτι. Έχει ήδη κατεβάσει την μισή φλάσκα και οδηγεί σαν εκείνους τους πωρωμένους στο «Fury Road». Του λέω ότι θα ψοφήσουμε πριν ψοφήσουμε από τα ποτά και απαντάει με ένα ρέψιμο. Γελάω. «Τι βλάκας είναι αυτός» σκέφτομαι «που τον βρήκαν».
Αφού μπήκε μονόδρομο και παρκάρισε πάνω στη στροφή, κλείδωσε το αμάξι και μου έκανε νόημα να φύγουμε γρήγορα πριν μας πάρουν χαμπάρι.Τρεχάλα φτάσαμε στο μαγαζί. Εκεί αντιλαμβάνεσαι πόσο μεγάλο θέμα είναι να βγαίνεις για ποτά με τον Φράνκο. Παραγγέλνεις δύο, έρχονται μαζί άλλα δύο και 4-5 γύρες σφηνάκια. Όλα αυτά πριν τον πάρουν χαμπάρι οι γκόμενες τριγύρω, που έρχονται να βγάλουν φωτογραφίες μαζί του. Μία από αυτές που ήρθαν, ήταν ιδιαίτερα προικισμένη στο στήθος. Ποζάρει χαμογελαστός με την γλώσσα έξω πάνω από το στήθος της και εγώ αναλαμβάνω χρέη φωτογράφου. Τυχερό κωλόπαιδο. Τουλάχιστον την έπεισε να κάτσει μαζί μας και με τις άλλες δύο φίλες της, ενώ την ίδια στιγμή έγινε τίμιος wingman. Δεν με συστήνει σαν συντάκτη, αλλά σαν τον ατζέντη του που του έχει κλείσει όλες τις ταινίες της καριέρας του. Είναι θεός. Κάπου εκεί ξεκινάει τις περίφημες ιστορίες του από τα γυρίσματα. Τα κορίτσια τον ρωτούν για το «Interview» και το «11.22.63», αλλά εγώ καίγομαι να μάθω κάτι άλλο. «Ρε συ, από το Spring Breakers δεν έριξες καμία;». Παίρνει το πιο σατανικό και ταυτόχρονα πονηρό του ύφος και κλείνοντας τα αυτιά της μίας κοπέλας αποκρίνεται: «Δεν έχω πιάσει πιο βελούδινα και ωραία βυζιά από εκείνα της Άσλεϊ Μπένσον. Ακόμα τα σκέφτομαι τις μοναχικές νύχτες». Οι άλλες γελάνε και εγώ ζηλεύω. Ευτυχώς έχει και καλό γούστο. Φεύγει από την αγκαλιά τους και έρχεται και μου λέει ψιθυριστά. «Δώσε μου 5 λεπτά ακόμα. Τις φορτώνουμε και πάμε σπίτι μου».
Φτάνουμε σπίτι του χωρίς πινακίδες και με μία κλήση στο παρμπρίζ. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για το σπίτι του Τζέιμς Φράνκο. Για την μοντέρνα διακόσμηση, τον τεράστιο κήπο με τα BBQ και το μίνι μπαρ δίπλα στην πισίνα. Όλα μέσα σε αυτό, είναι διαλεγμένα και στημένα από τον ίδιο. Αυτά που σου τραβούν το βλέμμα, είναι οι φωτογραφίες στο σαλόνι. Σεθ Ρόγκεν, Μικ Τζάγκερ, Ντείβιντ Μπάουι, Μπάρακ Ομπάμα. Έχει εκτυπώσει σε πόστερ και κάποια από τα κείμενα που έχει γράψει για το Playboy. Όμως δεν με ενδιαφέρουν αυτά. Γιατί είμαι ξαπλωμένος σε μία από τις κρεβατοκάμαρες του και κοιτάζω τα βυζιά της ξανθιάς που την έχει πάρει ο ύπνος. Παίρνω μία βαθιά ανάσα και ψιθυρίζω «σ’ ευχαριστώ Τζέιμς, είσαι ο καλύτερος». Χτυπάει το κινητό. Είναι ο μουρλός που μου γράφει «έλα μία μέσα».
Πηγαίνω στο δωμάτιο και ακούω βογκητά. Χτυπάω. «Ναι ναι, έλα μέσα μου κάνει» και τον βλέπω που την έχει βάλει στα τέσσερα. Δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία που με βλέπουν. «Έλεος ρε μαλάκα του λέω» και εκείνος χασκογελάει, λέγοντας μου να ψάξω την τσέπη του μπουφάν του και να στρίψω δύο τσιγάρα για μετά. Δεν έχω ιδέα πώς να στρίψω κανονικό τσιγάρο. Γυρνάω στο δωμάτιο που η άλλη κοιμάται του καλού καιρού και την ξυπνάω. «Ξέρεις να στρίβεις;» τη ρωτάω και μου κάνει ναι με το κεφάλι. Και πάλι καλά που το σκέφτηκα γιατί όση ώρα εκείνη στρίβει εγώ χαζεύω τα βυζιά της. Με παίρνει χαμπάρι πως κοιτάω και μου λέει πως μπορώ να τα πιάσω αν θέλω. Δεν είναι ότι δεν έχω ξαναπιάσει στήθος, αλλά πρώτη φορά τα πιάνω ενώ η γκόμενα στρίβει τσιγάρα. «Σ’ ευχαριστώ Τζέιμς» ξαναλέω και αυτή τη φορά δυνατά. Εκείνη γελάει.
Η ώρα είναι περασμένη. Εκείνες έχουν αράξει στον καναπέ και εμείς καθόμαστε στο μπαλκόνι. Έχουμε κάνει ήδη κεφάλι. Δεν ξέρω από πού «ψωνίζει» αλλά τέτοιο πράμα δεν βγάζει ούτε η Κρήτη. Μου λέει πως έχει βαρεθεί τις ταινίες και τις σειρές και θέλει επιτέλους να γράψει ένα βιβλίο. Πώς, ουσιαστικά, αυτός είναι ο λόγος που ήθελε να βγούμε σήμερα. Για να τον βοηθήσω με μερικές ιδέες που έχει και να ψάξουμε αν κάποιο από τα σενάρια που έχει στο κεφάλι του ευσταθεί για υπόθεση βιβλίου. Γουστάρω που το θέλει αυτό. Είναι τρελός, αλλά δεν είναι βλάκας. Έχει ιδέες και άποψη. Τον λένε καμένο και αποδέχεται τον τίτλο γιατί, μάλλον, ξέρει πως είναι αυτό το κάψιμο που τον κάνει ξεχωριστό και του δίνει τις ιδέες. Ακόμη και αν κάποιες από αυτές είναι αρκετά περίεργες και ιδιότροπες για το κοινό του Χόλιγουντ. Αλλά αυτό είναι το μεγαλείο του Φράνκο. Δεν τον νοιάζει τίποτα. Ούτε τι θα πει ο κόσμος, ούτε αν τον θεωρούν καλό ή κακό ηθοποιό. Τους γράφει όλους και αυτό, τον κάνει προσιτό και γήινο. Ένας κορυφαίος τύπος για χαβαλέ και παρέα. Αστειευόμενος, τον ρωτάω αν εκτός από το βιβλίο είχε προγραμματίσει και όλα τα υπόλοιπα που ήρθαν στη σημερινή βραδιά.
«Όχι ρε βλάκα» απαντάει. «Αλλά υπάρχει πάντα χρόνος για ποτό και γυναίκες».
