Δεν είναι δύσκολο να λατρέψεις έναν ηθοποιό όπως ο Tom Hardy. Πόσο μάλλον μετά τις τελευταίες του επιτυχίες -βλέπε «Fury Road», «Legend» και το επικό «Revenant»- που τον εδραίωσαν στη λίστα με τα μεγαλύτερους σταρ που έχει να προβάλλει αυτή τη στιγμή η κινηματογραφική βιομηχανία.
Όμως το «φαινόμενο Hardy» δεν είναι κάτι που περιορίζεται μόνο στο «πακέτο» του ηθοποιού. Είναι πολλά παραπάνω. Είναι οι συνήθειες του, (ίσως) το στυλ του, ο τρόπος με τον ποίο επιλέγει να αναφέρεται σε γεγονότα και καταστάσεις. Είναι η φιλοσοφία του, αυτή η straight αντιμετώπιση που μαρτυρά ότι μοιράζεται αρκετά χαρακτηριστικά με τους χαρακτήρες που επιλέγει να ενσαρκώσει. Σήμερα, φιγουράρει στα εξώφυλλα των διασημότερων περιοδικών, πρωταγωνιστεί στα μεγαλύτερα blockbuster και αποτελεί -χωρίς ο ίδιος να το επιθυμεί σκόπιμα- ένα από τα πιο αξιοζήλευτα αντρικά πρότυπα (είναι και ντούκι ο μπαγάσας). Ο δρόμος προς την κορυφή ήταν μακρύς και δύσκολος, όμως επιβεβαιώνει το εξής απλό: ο Tom Hardy κάτι κάνει σωστά.
Μα ποιος είσαι τέλος πάντων;
Ο Hardy έχει καταγραφεί ως ο ηθοποιός που ξέρει πως να υποδυθεί αριστοτεχνικά τους «κακούς» ήρωες μίας ταινίας. Και δη τους γκάνγκστερς. Κακά τα ψέματα, έχει ένα πλούσιο κινηματογραφικό βιογραφικό από δαύτους. Από τον αιμοδιψή Forrest Bandurant στο «Lawless» μέχρι τον διπλό του ρόλο στο «Legend» με τους αδερφούς Kray να δίνουν ρεσιτάλ ψυχοπάθειας. Η καλύτερη ερμηνεία του ωστόσο σαν γκάνγκστερ -που οδήγησε πιθανότατα και τον Josh Trank να τον επιλέξει για τον ρόλο του Al Capone στη νέα του ταινία «Fonzo»- είναι εκείνη του Alfie Solomons στο «Peaky Blinders» που σου επιτρέπει να αντικρίσεις το πραγματικό μεγαλείο του απειλητικού Hardy.
Αν όμως ταξίδευες το μυαλό σου πίσω στον χρόνο θα θυμόσουν και όλους τους άλλους ρόλους. Εκείνους που δεν είχαν την επιθετική αίγλη και θα σε κάνουν να δεις τον Hardy σαν έναν νεότερο Marlon Brando. Όπως ο μικρός του ρόλος στο «Band of Brothers» ή εκείνος του χαρισματικού Eames από το «Inception». Ή ο εντελώς κόντρα στο «Rock N’ Rolla» και φυσικά εκείνος στο «Locke». Ρόλοι που είχαν την δική τους δυναμική, χωρίς ο Hardy να χρειάζεται να δείχνει απαραίτητα απειλητικός και στα πρόθυρα της παράνοιας. Ειδικά, το Locke είναι μια ένδειξη που κραυγάζει ότι ο Hardy κουβαλάει μπόλικα κοιτάσματα υποκριτικού ταλέντου κάτω από το γιγαντιαίο σκαρί του, πηγαίνοντας τους χαρακτήρες του ένα βήμα παραπέρα. Μπορεί να υποδυθεί έναν προβληματισμένο μπάρμαν ή έναν πατέρα και σύζυγο σε απόγνωση με την ίδια άνεση που θα το κάνει για έναν ήρωα γεμάτο σκόνη ή έναν παρανοϊκό εγκληματία που απειλεί την ανθρωπότητα.
Και εδώ κρύβεται το μεγαλείο του Hardy. Ίσως αυτή να είναι καθοριστικότερη επιρροή του ινδάλματός του, του Gary Oldman. Πρόκειται για τον άνθρωπο που ο Hardy έχει χαρακτηρίσει σε συνέντευξη ως «τον σπουδαιότερο ηθοποιό που πέρασε ποτέ από την Γη». Και μεταξύ μας, ο «πήχης» Gary Oldman σου δίνει κίνητρο να γίνεσαι συνεχώς καλύτερος: να αντιμετωπίζεις με πάθος νέες προκλήσεις, να αναρωτιέσαι αν πράγματι τα καταφέρνεις καλά ή αν θα μπορούσες να δώσεις αυτό το κάτι παραπάνω. Ο Tom Hardy πλέον είναι σχεδόν εκεί, μόλις έχει αρχίσει να αγγίζει το πρώτο κομμάτι από την πίτα της ικανοποίησης. Τίποτα δεν του χαρίστηκε διότι υπήρχε και εκείνη η εποχή της κατάχρησης, του αλκοόλ και της κοκαΐνης. Η εποχή που ο Hardy «πουλούσε την ίδια του την μάνα για ένα κύβο από κρακ». Μια περίοδος που τον άφησε πίσω επαγγελματικά και προσωπικά, οδηγώντας τον στο διαζύγιο με την πρώτη του γυναίκα.
Γκρέμισ’ τα, Tom, γκρέμισ’ τα
Και τότε αποφάσισε να αλλάξει. Εσωτερικά και εξωτερικά. Δείχνει πλέον πιο προσιτός από τους άλλους πρωταγωνιστές. Είναι αυτή η διαπιστωμένη αγάπη για τη γενειάδα ή τα τατουάζ –είχε πει μάλιστα πως αν γυρνούσε τον χρόνο πίσω δεν θα άλλαζε ούτε μία απόφαση στο αν πρέπει να κάνει ένα από αυτά. Είναι όλες αυτές οι μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τον Hardy να ξεχωρίζει. Μπορεί να φορέσει το κοστούμι με την ίδια άνεση που θα τον δεις με ένα t-shirt και ένα jean παντελόνι. Δεν φοβάται να πει «άντε γαμήσου» για να μην τον παρεξηγήσουν, αλλά την ίδια στιγμή θα τηρήσει όλους τους κανόνες ιπποσύνης εκεί που απαιτείται για να απαντήσει με ευγένεια το «χαίρω πολύ». Είναι ο τύπος που κάνει αυτό που θέλει όπως εκείνος θέλει και περνάει καλά. Αυτό άλλωστε έχει δηλώσει και ο ίδιος τόσο για την νέα σειρά που πρωταγωνιστεί, το «Taboo», όσο και για τη νέα ταινία του Christopher Nolan, «Dunkirk» που θα φέρει ξανά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στη ζωή του.
Είναι επίσης ο τύπος που ξέρει να συμπεριφέρεται στις γυναίκες. Το βλέπεις από την αρχοντική παρουσία της πραγματικά υπέροχης Charlotte Riley που βρίσκεται στο πλευρό του. «Ο Τοm ξέρει να φερθεί αναλόγως την κατάσταση. Δεν πρόκειται ποτέ να κάνει πίσω και να χάσει τον αυτοσεβασμό του, αλλά την ίδια στιγμή έχει και μία πιο τρυφερή πλευρά. Στην διάρκεια των γυρισμάτων του στο εξωτερικό, φρόντιζε και με έβλεπε ανά δύο βδομάδες. Προσπαθεί για εμάς». Και με βάση την παραπάνω δήλωση της Riley, ίσως οι καβγάδες που έγιναν με την Charlize Theron στο «Fury Road», είναι ένα γεγονός που δεν αντικατοπτρίζει την αληθινή του συμπεριφορά. Γιατί ο Tom Hardy μπορεί να είναι ο τύπος που θα σηκώσει τα μανίκια όταν η ώρα το ζητήσει για να σε βάλει στη θέση σου, αλλά δεν είναι αυτός ο «τσόγλανος», το «κακό παιδί» που προκαλεί προβλήματα παντού - όσο και αν οι γυναίκες θα ήθελαν να το πιστεύουν. Είναι απλώς αυτός ο τύπος που ακολουθεί πιστά τον κανόνα: «οι πράξεις καθορίζουν αυτό που είσαι».
Μεγάλος ηθοποιός, ίσως. Μεγάλος άντρας, σίγουρα.
Κι όμως, ακόμα δεν είμαστε θέση να απαντήσουμε αν ο Tom Hardy είναι πράγματι ένας από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς στον πλανήτη. Ούτε αν θα γίνει. Αυτό είναι κάτι που θα το δείξει η ιστορία και για το παρόν κείμενο δεν έχει και τόση σημασία. Ο Hardy είναι αυτός που γουστάρουμε να βλέπουμε στην οθόνη, επειδή δεν είναι και τόσο διαφορετικός από αυτό που δείχνει. Πρόκειται για αυτές τις στιγμές ειλικρίνειας ανάμεσα στους ρόλους του, που τον κάνουν να ξεχωρίζει και να φλερτάρει με το Όσκαρ. Είναι αυτός ο τύπος που, ενώ πλησιάζει στην κορυφή, δεν ξεχνάει από τη διαδρομή που έχει κάνει έως τώρα. Είναι όλα συμπυκνώνει η έννοια του πραγματικού νικητή.
Σε μια ιδανική παραλλαγή της ιστορίας με την επιστολή που έστειλε ο Antony Hopkins στον Bryan Cranston, θα ξημερώσει μια μέρα και ο Hardy θα ανοίξει ένα γράμμα από τον Gary Oldman.
Και θα πει χαμογελεστά: «Τώρα, είμαι πράγματι ηθοποιός».
