Όταν μια γυναίκα λέει: «Μια χαρά είμαι, δεν έχω τίποτα...»

Κάθεται στη θέση του συνοδηγού. Κοιτάζει έξω από το παράθυρο, με ένα σκεπτικό βλέμμα και ένα θλιμμένο ύφος, που θυμίζουν ταξίδι για την ξενιτιά, για τον πόλεμο ή την φυλακή. Λίγο νωρίτερα γελάγατε, διασκεδάζατε, καλοπερνάγατε. Η μαλακία που πέταξες, όμως, ξέρεις ότι τα χάλασε όλα! Και τώρα σιωπή και μούγγα στη στρούγκα.

Ακούγεται μόνο η μουσική από το ραδιόφωνο, που σε κάνει να νομίζεις ότι εκτελείς δρομολόγιο Κολιάτσου-Παγκράτι στην τελευταία κούρσα πριν σχολάσεις. Κάνεις διάφορα καραγκιοζιλίκια για να αποσπάσεις λίγη προσοχή. Να την κάνεις να σαλέψει, λες και θες να τσεκάρεις αν είναι ζωντανή. Ξεροβήχεις ξανά και ξανά, τραγουδάς το τελευταίο σκυλάδικο που παίζει στο ραδιόφωνο, χτυπάς την κόρνα με το κεφάλι (για να μην το χτυπήσεις στον τοίχο), τίποτα αυτή. Δεν αποκρίνεται.

Ε, δεν μπορείς, λες, «θα ρωτήσω». Και ρωτάς: «Μωρό μου τι έχεις;». Το να τη ρωτήσεις τι έχει ήταν πιο μαλακία κι απ’ τη μαλακία που έκανες. Από όλες τις απόψεις. Ειλικρινά περιμένεις απάντηση; Συνεχίζει να κοιτάει έξω από το παράθυρο και σου απαντά χωρίς καν να γυρίσει το κεφάλι της προς τα σένα: «Τίποτα», με μία λέξη που ισούται με 100 και με ύφος που σκοτώνει. Εκεί υπάρχουν τρεις επιλογές και ένα, κοινό αποτέλεσμα. Η μία είναι να πεις «τι τίποτα;»… Η απάντηση που θα πάρεις είναι «τίποτα». Η δεύτερη είναι να γίνεις λίγο πιο επίμονος και να την τσιτώσεις περισσότερο: «Έλα, πες μου τι έχεις». Η απάντηση; «Είπα, τίποτα». Η τρίτη είναι να δείξεις απορημένος και να της πεις «έκανα κάτι;»… Αυτή είναι και η χειρότερη, αφού θα σου πει «όχι παιδί μου, εσύ; τίποτα»… Σε όλες αυτές τις ερωτήσεις η απάντηση που θα πάρεις έχει να κάνει μόνο με τη λέξη τίποτα. Η οποία εκφράζεται κάθε φορά με διαφορετικό τόνο! Από εκεί και πέρα, οι επιλογές είναι πάλι τρεις:

1. Συνεχίζεις να ρωτάς «πες μου τι έχεις, πες μου τι έχεις, πες μου, πες μου, πες μου, πες, πες, πες», μέχρι να την τρελάνεις τόσο πολύ που στο τέλος ή θα σου πει, ή θα το ξεχάσει, ή θα έχει αποκτήσει κι άλλα νεύρα μαζί σου, αυτή τη φορά επειδή την έχεις πρήξει.

2. Δεν ασχολείσαι άλλο, την αφήνεις στο σπίτι, μετράς μέχρι το 10 και κοιτάς το κινητό σου περιμένοντας για ένα κατεβατό από όλα αυτά που έχει και που σου εξηγεί λεπτομερειακά, σχολαστικά, επιστημονικά με τέτοια ευφράδεια, με τόσα επιχειρήματα, που αφενός δεν θυμίζουν σε τίποτα αυτή τη βουβαμάρα του αυτοκινήτου, αφετέρου σου δίνουν την εντύπωση ότι τελικά στο αυτοκίνητο δεν μιλούσε, όχι λόγω νεύρων, αλλά επειδή σκεφτόταν τι θα γράψει στο μήνυμα που θα στείλει όταν πάει σπίτι!

3.  Όλα τα παραπάνω αποτελούν τη φυσιολογική εξέλιξη κάθε επιλογής σου. Υπάρχει και μια επιλογή, όμως, που μπορεί να σε οδηγήσει σε μούρλα. Να μην τη ρωτήσεις καν τι έχει! Ειλικρινά, μην το κάνεις. Θα σε αναγκάσει με χίλιους τρόπους να κάνεις την ερώτηση. Όσο δεν ρωτάς, τόσο θα τα παίρνει στην κράνα και θα στο δείχνει με ατάκες του στυλ: «χαμήλωσέ το λίγο», ή «αυτές τις μέρες θα έχω πολλή δουλειά», ή θα κάνει διάφορες σπαστικές κινήσεις και θορύβους με τα χέρια ή το στόμα της. Κι όσο δε ρωτάς, τόσο παίζεις με την τύχη σου. Τι θα γίνει αν δεν ρωτήσεις. Κάποια στιγμή θα ακούσεις αυτό: «καλά τόσο γαϊδούρι είσαι; Δεν θα με ρωτήσεις τι έχω;».

Χτύπα το κεφάλι σου στην κόρνα τώρα…