Πολλές φορές όλα ξεκινούν με μια παρανόηση, αυτό το νόθο παιδί που γεννήθηκε εκείνο το βράδυ που ο δογματισμός έκανε one night stand με την άγνοια. Το Rat Pack, η παρέα του Frank Sinatra, του Dean Martin, του Sammy Davis Jr., του Joey Bishop και του Peter Lawford, η οποία γεννήθηκε στα τέλη του ’50 και μεσουράνησε για μια δεκαετία, είναι μια θολή, αν όχι άγνωστη, πληροφορία για τη νέα γενιά ανδρών. Ένα αταξινόμητο ρετρό λήμμα, περασμένο με φίλτρα σέπια, το οποίο εμφανίζεται στη ζωή τους κάποιες (τις ίδιες πάντα) μέρες το χρόνο, αυτές που κυλούν ανάμεσα σε μελομακάρονα, αγιοβασιλιάτικους σκούφους και #xmaspirit. Αυτά συμβαίνουν στην καλύτερη περίπτωση. Στη χειρότερη, το Rat Pack δεν είναι παρά μια παρέα τζόβενων με φεντόρες και tailor made κοστούμια που τραγουδούσε, πρωταγωνιστούσε σε ταινίες, έπινε, πηδούσε και σαχλαμάριζε ασύστολα είτε στο Βέγκας είτε σε πριβέ εστιατόρια είτε σε pool party. Και όλα αυτά συνοδεύονται από μια αντιμετώπιση με ύφος «Τότε, κάποτε και γιατί να με νοιάζει αυτό τώρα, άσε που έχω δει και όλους του κύκλους του «Madmen» και αν θέλω να ακούσω το «I’ve got you under my skin» θα το βρω σε μια ωραιότατη λίστα στο spotify, κάνε μας τη χάρη δηλαδή».
Όπως κάθε παρανόηση, έτσι και αυτή περιέχει μερικούς κόκκους αλήθειας (εδώ βέβαια υπάρχουν περισσότερα). Πράγματι, το Rat Pack ήταν οι καλύτεροι διασκεδαστές στο Hollywood, δηλαδή στον κόσμο. Ήταν μια παρέα που ο πυρήνας απαρτιζόταν από τρεις (Sinatra-Martin-Davis) από τους πιο ταλαντούχους ανθρώπους που εμφανίστηκαν στο χώρο του θεάματος. Επίσης ναι, τους άρεσε να πίνουν (πολλές φορές στη διάρκεια των gig τους), να φοράνε κομψά ρούχα (πάντοτε ραμμένα στα μέτρα τους), να καψουρεύονται όμορφες γυναίκες (κατά γενική ομολογία τις ωραιότερες) και να μην χάνουν ευκαιρία όπου σταθούν και όπου βρεθούν για να ένα καλό, ξέφρενο πάρτι (στο οποίο τα ρούχα από μια στιγμή και μετά μπορεί να είναι και περιττά, τα ποτά και οι γυναίκες όμως απολύτως απαραίτητα).
Όπως κάθε παρανόηση, έτσι και αυτή διαστρέφει την πραγματικότητα. Διότι το Rat Pack ουδέποτε υπήρξε μια κραυγαλέα δήλωση επιδειξιομανίας. Η επιρροή του ratpack στη διαμόρφωση της ανδρικής ταυτότητας –και κυρίως στον τρόπο με τον οποίο οι άνδρες ζουν, σκέφτονται και πράττουν μέσα στην παρέα τους- δεν σχετίζεται με τέτοιες συμπεριφορές, τις οποίες ουδέποτε αποδέχθηκαν ή επιβράβευσαν τα μέλη του. Τα μέλη του κατόρθωσαν να πετύχουν αυτό που πετυχαίνει κάθε επιδραστικός άνθρωπος: η στάση τους, η συμπεριφορά τους και η ανά στιγμή παρουσία τους αφορούσε τον κάθε άνδρα ξεχωριστά, αλλά και την κοινωνία στο σύνολό της.
To Rat Pack και εσύ
Χωρίς το παραμικρό ήθος διδακτισμού, η παρέα του Rat Pack παρέδωσε μια σειρά «μαθημάτων» πάνω στις αξίες της αντροπαρέας.
Δεν υπάρχει μόνο η επιτυχία, υπάρχουν και τα ζόρια. Γνώρισαν επιτυχία αφού ο καθένας είχε περάσει τις δικές του δυσκολίες. Ο Sinatra προερχόταν από ένα τραυματικό γάμο και ένα ακόμα πιο τραυματικό διαζύγιο με τη Ava Gardner. Οι φίλοι του του προσέφεραν σε αυτόν ένα στιβαρό χέρι να κρατηθεί πριν βουλιάξει στη μαύρη θάλασσα της κατάθλιψης. Ο Martin τα είχε μόλις σπάσει με τον Jerry Lewis, τον άνθρωπο δηλαδή με τον οποίο είχε χτίσει όλη του την καριέρα, και προσπαθούσε να βρει ένα νέο κανάλι έκφρασης έξω από τα όρια της Χολιγουντιανής κωμωδίας. Η παρέα έδωσε μια νέα προοπτική στη ζωή του. Ο Davis είχε να αναμετρηθεί με την αναπηρία του. Έχασε το ένα του μάτι σε τροχαίο και αυτό από μόνο του ήταν λόγος επαρκής ώστε ο ίδιος να εξαφανιστεί αμετάκλητα από το χάρτη της show biz. Η παρουσία του στο Rat Pack ήταν η έμπρακτη απόδειξη ότι αυτό πάντα μετράει είναι η ουσία, η μεγάλη εικόνα. Όταν βγαίνεις να κατακτήσεις τον κόσμο, δεν έχει σημασία αν τα κορδόνια σου είναι λυμένα.
Υπάρχει πάντα ένας νέος στόχος να κατακτήσεις. Το Rat Pack ήταν η επιτομή της διαρκούς προσπάθειας, της αίσθησης ότι οφείλεις πρώτα απ’ όλα στον εαυτό σου να δίνεις κάθε φορά το κάτι παραπάνω. Οι δάφνες είναι ένα ωραίο μέρος να αναπαύεται κανείς, αλλά την ανάπαυση ας μην την αγαπήσεις.
Οι γυναίκες είναι συστατικό της παρέας, αλλά όχι η παρέα. Το Rat Pack αγάπησε τις γυναίκες. Παθιάστηκε μαζί τους και τις σεβάστηκε ως υπάρξεις που πάντα προσφέρουν ένα ισχυρό κίνητρο στον άνδρα. Τις αγάπησε κι ας μην τις κατάλαβε ποτέ. Αφοσιώθηκε σε αυτές, όμως δεν τις λάτρεψε τυφλά. Πάνω απ’ όλα, ωστόσο, ήταν οι φίλοι, η παρέα. Στην παρέα βρισκόταν το σημείο αναφοράς όλης της πεντάδας.
Μένε πάντα στο παιχνίδι. Η «αγέλη» του Rat Pack πίστευε πάντα στην κίνηση και την εξέλιξη των πραγμάτων. Όσο ποντάρεις, μένεις ακόμα στο παιχνίδι. Δεν χρειάζεται να πηγαίνεις πάντα by the book, δεν χρειάζεται καν να ξέρεις τι ακριβώς κάνεις. Σημασία έχει να είσαι εκεί. Να βρίσκεσαι μέσα στη στιγμή και όταν χρειαστεί να μην διστάσεις να φέρεις τούμπα το τραπέζι και να στήσεις το παιχνίδι από την αρχή.
Το Rat Pack και όλοι οι άλλοι
Το Rat Pack, όμως, ήταν και μια υπόθεση όλης της αμερικανικής κοινωνίας. Ήταν ένα από τα πρώτα δημιουργήματα της πιο ανήσυχης και ντελιριακής δεκαετίας που βίωσε η ανθρώπινη ιστορία, των ‘60s. Σήμερα, αντιμετωπίζουμε τα αμερικανικά ‘60s σαν ένα πολιτισμικό θεματικό πάρκο, εκείνη την εποχή όμως οι αλλαγές ήταν κατακλυσμιαίες, ένα γιγαντιαίο roller-coster που έτρεχε με υπερηχητική ταχύτητα πάνω στις ράγες της ιστορίας: το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των μειονοτήτων διογκωνόταν, ο JFK περνούσε το κατώφλι του Λευκού Οίκου, ο Elvis λίκνιζε τους γοφούς του και άλλαζε την ιστορίας της μουσικής, η free jazz έπαιρνε τη σκυτάλη από το Be-bop, ο JFK δολοφονείται, ο Martin Luther King επίσης δολοφονείται, τέσσερις μακρυμάλληδες πιτσιρικάδες μουσικοί της βρετανικής εργατικής τάξης επιβιβάζονται σε ένα αεροπλάνο και κατακτούν τις ΗΠΑ, ο άνθρωπος πατάει στο φεγγάρι.
Το Rat Pack ήταν εκεί την εποχή που το παλιό πέθαινε και το νέο γεννιόταν με ορμή και ενθουσιασμό. Ήταν εκεί για να πάρει θέση σε όλα τα καίρια ζητήματα της εποχής. Να στηρίξει ανοιχτά τον Kennedy επειδή αναγνώριζε σε αυτόν την τόλμη έναντι της καταστροφικής εσωστρέφειας. Να τα βάλει με κάθε μορφή δόγματος και εξουσίας, να δείξει στη μαλθακή και συμβιβασμένη μεσαία τάξη του ’50 ότι ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε.
Πέρα από αυτά, η σπουδαιότερη πολιτική δήλωση που άφησε ως παρακαταθήκη το Rat Pack ήταν η ίδια η παρουσία του Sammy Davies Jr. Για να έχεις μια εικόνα των «ηθών» της εποχής, ο Davis, αν και frontman σε δημοφιλή show του Βέγκας, δεν είχε δικαίωμα λόγω του χρώματός του να διαμένει στα ξενοδοχεία όπου εμφανιζόταν. Το Rat Pack τον επέβαλε ως απόλυτα ίσο με τους λευκούς καλλιτέχνες και όλα αυτά κόντρα στο συντηρητισμό του Hollywood. Ακόμα και σήμερα, οι αξίες του Rat Pack είναι ορατές σε ένα ευρύ φάσμα της pop κουλτούρας. Οι εκλεκτικές συγγένειες είναι περισσότερο ή λιγότερο ανιχνεύσιμες στο σινεμά του Scorcese («The Goodfellas») και του Tarantino («Reservoir Dogs») και του Singer («Usual Suspects»).
To Rat Pack δεν ήταν απλώς ένας προσδιορισμός, ένα brand ή ένα καλλιτεχνικό σχήμα. Ήταν και εξακολουθεί να είναι ένα σύστημα αξιών. Και για αυτό θα είναι πάντα επίκαιρο, αναπόσπαστο κομμάτι κάθε άνδρα κάθε εποχής.
