Δύσκολος λαός αυτός της ομάδας του Πειραιά. Κι ακόμα πιο δύσκολο το να μπεις στη διαδικασία να καταλάβεις πολλές φορές το σκεπτικό του ή να αφουγκραστείς τα «θέλω» του. Πώς, λοιπόν, να εξηγήσεις την απίστευτη εμμονή που έχει μεγάλο μέρος του κάθε που υπάρχει αντικατάσταση προπονητή στην ομάδα και η διοίκηση βρίσκεται σε αναζήτηση, να ζητάει -μερικές φορές επιτακτικά μάλιστα- την επαναφορά του Τάκη Λεμονή στον πάγκο των ερυθρολεύκων;
Ένα γρήγορο πέρασμα από sites και ραδιόφωνα και δεν υπάρχει ούτε μία στο εκατομμύριο να μην πέσεις πάνω σε έκκληση για να προσληφθεί ο Λεμονής. Ειδικά σε περιόδους όπως αυτή που διανύει τώρα η ομάδα, όπου μεσούσης της αγωνιστικής περιόδου καλείται να έρθει κάποιος Μεσσίας για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, ο Λεμονής βρίσκεται σχεδόν πάντα ανάμεσα στους υποψήφιους που προτιμούν οι φίλαθλοι του κλαμπ. Και μιλάμε τώρα για έναν άνθρωπο της εποχής Κόκκαλη, ο οποίος πρωτοκάθισε στον πάγκο του Ολυμπιακού πριν 16 ολόκληρα χρόνια! Για έναν άνθρωπο που τελευταία φορά που πέρασε την πύλη του προπονητηρίου ήταν το 2008! Αλλά αυτοί, εκεί: «Φέρτε πίσω τον Τάκαρο!».
Θα μπορούσε κανείς να αναγάγει την έκκληση αυτή σε ένα είδος απονενοημένης οπαδικής γραφικότητας. Κακό του κεφαλιού του βέβαια, καθώς η περίπτωση Λεμονή δεν μπορεί να συγκριθεί με πραγματικά γραφικές επιλογές που πράγματι είχαν στιγματίσει τον πάγκο της ομάδας στο -όχι τόσο πρόσφατο- παρελθόν. Ο συγκεκριμένος κόουτς, παρά το γεγονός ότι χρίστηκε τέτοιος στον Ολυμπιακό και καμία προηγούμενη εμεπιρία δεν είχε προτού αναλάβει τις τύχες της ομάδας το 2000 μετά το φευγιό του Ματζουράκη, με όσα στραβά μπορούν να του καταλογιστούν, αναμφίβολα έχει συνεισφέρει ώστε να γραφτούν χρυσές σελίδες στην ιστορία του συλλόγου: Μεγάλα διπλά στο Τσάμπιονς Λιγκ και μία μεγαλοπρεπής εξάρα στη Λεβερκούζεν, νίκες επί των μεγάλων του αντιπάλων στην Ελλάδα που δεν ξεθωριάζουν όσα χρόνια κι αν περάσουν και κυρίως; Ελκυστικό ποδόσφαιρο. Τόσο στο πρώτο του πέρασμα, που εφαρμόζοντας το μπαγεβιτσικό 4-4-2 κι έχοντας την ευλογία να διαθέτει ένα από τα καλύτερα ρόστερ στην ιστορία της ομάδας (βλ. Μαυρογενίδης, Γεωργάτος, Τζόρτζεβιτς, Γιαννακόπουλος, Ζε Ελίας, Ζέτερμπεργκ, Αλεξανδρής, Ζιοβάνι), όσο και στην επάνοδό του το 2006 όπου είχε να κουμαντάρει παίκτες όπως οι Ριβάλντο, Καστίγιο, Γκαλέτι, Τζόρτζεβιτς, Κοβάσεβιτς, Λούα Λούα, Μπελούτσι, Λεντέσμα, ο Λεμονής κατάφερε να αποδώσει στο χορτάρι αυτό που ήταν πάντα το ζητούμενο για την κερκίδα: επιθετικό ποδόσφαιρο.
Με το πέρασμα του χρόνου να λειτουργεί συνήθως ως το καλύτερο πλυντήριο για τις όποιες αστοχίες, ο Τάκης Λεμονής φαντάζει στα μάτια των φίλων της ομάδας κάτι σαν λαϊκός ήρωας. Ένας δικός τους άνθρωπος, που έχει φορέσει τη φανέλα του συλλόγου, έχει κατακτήσει πρωταθλήματα και κύπελλα ως παίκτης και ως προπονητής, έχει δημιουργήσει εικόνες από εκείνες που κάθε μεγάλο κλαμπ έχει ανάγκη να δημιουργεί προκειμένου να λογίζεται ως τέτοιο. Κι αν αυτά δεν είναι αρκετά, ίσως να φταίει το εξής: δεν ξέρουμε αν έχουν περάσει πολλοί προπονητές από τον πάγκο των πρωταθλητών Ελλάδας που να καταφέρνουν να συνδυάζουν με αριστοτεχνικό τρόπο το προφίλ του λαϊκού και του ευγενούς ταυτόχρονα. Ο Λεμονής το είχε και το έχει ακόμα. Τσαμπουκάς με ελεγχόμενες δόσεις ολυμπιακοφροσύνης που δεν ξεφεύγουν, ευγενικός και προσηνής με παίκτες, οπαδούς και δημοσιογράφους. Με τους μεγαλύτερούς κριτές οιουδήποτε κόουτς, με άλλα λόγια.
Από την προπόνηση των εργαζομένων της Intracom, στον πάγκο του Ολυμπιακού κι από εκεί σε ένα υποβαθμισμένο προπονητικό road trip σε ΑΠΟΕΛ, Καλλιθέα, Λεβαδειακό, Ξάνθη, Πανιώνιο, Παναιτωλικό και Αλ Ραέντ. Το ταξίδι του μπορεί να μην είχε τα σκαμπανεβάσματα που θα περίμενε κανείς, εκείνα που θα τον κρατούσαν σε μία μίνιμουμ παρουσία στο ποδοσφαιρικό προσκήνιο της χώρας, παρ' όλα αυτά παραμένει ακόμα το αγαπημένο παιδί μεγάλου μέρους της ερυθρόλευκης εξέδρας. Ίσως είναι κι αυτό ένα σημάδι που έχει να κάνει με τη γενικότερη ψυχοπαθολογία του συλλόγου, που μπροστά στη μεσοορική γνωμάτευση της εξέδρας, τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο. Ο Λεμονής, βεβαίως, μπορεί να μην έχει καταφέρει να κερδίσει τον συγκεκριμένο μέσο όρο, αλλά το γεγονός και μόνο ότι είναι πανταχού παρόν σε κάθε δεδομένη συζήτηση για τη διαδοχή, αποτελούν αν μη τι άλλο ένα από τα παράσημά που τον αναδεικνύουν σε κοτζάμ Sir της ποδοσφαιρικής Ψωροκώσταινας.
