Αν πριν από μία δεκαετία μού ανακοίνωνε ο κολλητός μου ότι θα συγκατοικήσει με την κοπέλα του, τότε θα του έλεγα «άντε και καλούς απογόνους». Κι αν ήμουν στη δική του θέση (φτου φτου), δεχόμενος πρόταση από την υποτιθέμενη κοπέλα μου να μείνουμε μαζί, τότε ίσως και να πήδαγα από κάνα μπαλκόνι.
Μέχρι τότε, η συγκατοίκηση θεωρείτο ένα μεγάλο βήμα. Τώρα τι βήμα, αυτό είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο. Για άλλους ένα βήμα πιο κοντά στον γάμο, για άλλους ένα βήμα πιο κοντά στον θάνατο, στη φυλακή ή και στον χωρισμό.
Πλέον, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Και λόγω εποχής και λόγω κρίσης. Η συγκατοίκηση δεν μοιάζει τόσο με βήμα, όσο με μία λύση για περισσότερο χρόνο και λιγότερα έξοδα. Πληρώνετε τα πάντα διά δύο, κι αν σας βγει σας βγήκε. Δεν χάθηκε κι ο κόσμος. Απλά σε περίπτωση χωρισμού, φορτώνεστε και μία μετακόμιση. Σιγά τ’ αυγά.
Υπάρχουν, ωστόσο, κάποια πράγματα που παρά την πάροδο του χρόνου παραμένουν αναλλοίωτα. Και που θα πρέπει να θέσεις ως αδιαπραγμάτευτη προϋπόθεση πριν δώσεις απλόχερα και απερίσκεπτα το «ok» στην πρότασή της να μείνετε μαζί.
Εκτός αν θες να καταντήσεις σαν εκείνο τον παλιό καλό φίλο που κάποτε είχατε! Αυτόν που πλέον έχετε ξεχάσει πώς είναι και κάθε φορά που βγαίνετε οι υπόλοιποι βάζετε στη θέση του μια φωτογραφία του και όταν τσουγκρίζετε τα ποτήρια σας γυρνάτε και τον κοιτάτε λέγοντας με ένα στόμα «αιωνία η μνήμη». Και αναρωτιέστε όλοι μαζί «α ρε δύσμοιρε, πώς κατάντησες» και «πού να ‘σαι τώρα;». Αλήθεια τι να κάνει εκείνη η ψυχή; Λογικά τώρα θα έχει το σφουγγαρόπανο στο ένα χέρι, το Azax στο άλλο και θα τρίβει πιο πολύ κι από εκείνους στο Βιλαμπάχο. Εντάξει, δεν είμαστε και φαλλοκράτες, δουλειές θα κάνεις, αλλά δεν νομίζω να θες να γίνεις και Μαρούσκα. Ούτε και να αποκτήσεις νέα ονόματα από τους παλιούς σου φίλους όπως ο «παντόφλας», ο «είλωτας» και άλλα τέτοια που σε ενοχλούν μεν, αλλά τι να κάνεις, εσύ το επέλεξες.
Α, όχι; Δεν το επέλεξες; Όχι. Απλά… κατάντησες κακομοίρη μου. Δεν το ήθελες; Δεν το θες; Τότε θέσε κάποιους κανόνες πριν κάνεις το λάθ…, ε συγγνώμη, το βήμα ήθελα να πω.
